30 sierpnia br. w kinach sieci Multikino, w ramach letnich powtórek spektakli, fani oper będą mogli zobaczyć na wielkim kinowym ekranie „Napój miłosny” z polskim barytonem Mariuszem Kwietniem.
Słynna The Metropolitan Opera jak co roku zaprasza na letnie retransmisje w jakości HD swoich wcześniej transmitowanych spektakli. Również latem, gdy kończy się sezon, nowojorski teatr nie zapomina o operowych fanach zgromadzonych w kinach na całym świecie i wybiera kilka cieszących się największą popularnością przedstawień transmitowanych w ubiegłych latach w ramach cyklu „The Met: Live in HD”.
Letni sezon operowy 2016 to cztery niezwykle popularne tytuły z żelaznego repertuaru, spektakle zabawne i poważne, w wykonaniu gwiazd światowej wokalistyki (w „Napoju miłosnym” występuje polski baryton Mariusz Kwiecień). Operowe komedie reprezentować będą dzieła Donizettiego i Mozarta. Obok nich zobaczymy dwie tragedie Pucciniego.
„Napój miłosny” (Gaetano Donizetti)
30 sierpnia 2016, 18:00
Dyrygent: Maurizio Benini | Reżyseria: Bartlett Sher | W rolach głównych: Anna Netrebko, Matthew Polenzani, Mariusz Kwiecień, Ambrogio Maestri | Przedstawienie transmitowano na cały świat 13.10.2012. | Przedstawienie trwa 2 godziny i 23 minuty (w tym jedna 10-minutowa przerwa).
Anna Netrebko jako Adina
Matthew Polenzani jako Nemorino
Mariusz Kwiecień jako sierżant Belcore
Ambrogio Maestri jako wędrowny handlarz Dulcamara
Anne-Carolyn Bird jako Giannetta
Chór i orkiestra The Metropolitan Opera
Maurizio Benini dyrygent
Realizatorzy:
Bartlett Sher reżyser
Michael Yeargan scenografia
Catherine Zuber kostiumy
Jennifer Tipton światło
Treść opery
Akt pierwszy
Nemorino, niezbyt bogaty i niezbyt wykształcony młodzieniec jest zakochany w pięknej Adinę, jednak dziewczyna nie zwraca na niego uwagi. Adina wraz z przyjaciółkami czyta właśnie legendę o Tristanie i Izoldzie, których połączyła wieczna miłość po wypiciu czarodziejskiego miłosnego napoju. Dziewczęta marzą o takiej właśnie miłości.
Do wsi przybywa regiment żołnierzy pod dowództwem sierżanta Belcore. Pewny siebie dowódca bezceremonialnie zaleca się do Adiny, proponując nawet małżeństwo. Adina wprawdzie nie jest na serio zainteresowana żołnierzem, ale flirtuje z nim i przyjmuje jego zaloty łaskawie. Nemorino jest zrozpaczony.
Do wsi przybywa wędrowny handlarz i szarlatan, Dulcamara. Zakochany Nemorino przypomina sobie czytana przez Adinę legendę i pyta go o czarodziejski napój królowej Izoldy. Handlarz wykorzystuje naiwność młodzieńca i jako napój miłosny sprzedaje mu flaszkę mocnego wina. Nic dziwnego, ze po wypiciu w celach „miłosnych” całej butelki Nemorino wpada w beztroski nastrój. Teraz to on staje się mniej wrażliwy na wdzięki i spojrzenia Adiny, które tak naprawdę chciałaby usłyszeć wyznanie miłosne z prawdziwego zdarzenia właśnie od Nemorina. Aby rozbudzić jego zazdrość i zmotywować do działania nieoczekiwanie Adina przyjmuje oświadczyny sierżanta Belcore i – skoro regiment otrzymuje rozkaz do wymarszu – zgadza się na szybki ślub.
Akt drugi
Wszyscy mieszkańcy wioski uczestniczą w zaręczynowej uczcie. Dulcamara i Adina śpiewają dla zabawy duet pięknej gondolierki i senatora. Gdy jednak przychodzi do podpisania ślubnego kontraktu Adina się waha, nie widzi bowiem wśród zebranych Nemrina, którego przecież chciała pobudzić do czynu swoim zachowaniem. Skoro ślub Adiny i Belcore ma się odbyć jeszcze tego samego wieczora, Nemorino obawia się, że miłosny napój, który wypił, nie zdąży podziałać. Sprytny Dulcamara radzi mu kupić jeszcze jedną butelkę dla natychmiastowego efektu, ale młodzieniec nie ma już ani grosza.
Aby zdobyć pieniądze postanawia zaciągnąć się do wojska. Belcore roztacza przed młodzieńcem wizje kariery w armii i przede wszystkim wypłaca zaliczkę na poczet żołdu. Tymczasem wiejskie dziewczęta otrzymują wiadomość, że daleki wuj Nemorina zakończył żywot i zapisał cały swój majątek właśnie jedynemu siostrzeńcowi. Dziewczęta zaczynają spoglądać zalotnie na dotychczas niezauważanego Nemorina. Młodzieniec przypisuje te zaloty wpływowi napoju miłosnego, który zażył w dużej ilości.
Adina, widząc to nagłe zainteresowanie innych kobiet Nemorinem, odczuwa zazdrość i uświadamia sobie, że kocha Nemorina. Gdy dodatkowo dowiaduje się, że chłopak z miłości do niej zaciągnął się do wojska, zrywa zaręczyny z sierżantem. Dziewczyna wykupuje wojskowy kontrakt Nemorina i wyznaje mu miłość. Zakochani nareszcie mogą się połączyć. Dulcamara tryumfuje, mieszkańcy wioski bowiem chętnie wierzą, że wszystko to stało się za sprawą czarodziejskiego napoju miłosnego.
Z komentarza Piotra Kamińskiego
Napój miłosny to jeden z klejnotów włoskiej opery buffa. Nie sposób powiedzieć, co tu bardziej zachwyca, subtelność scenariusza czy świeżość muzyki. Romani przełożył tekst Scribe’a niemal dosłownie, dorzucając jednak kilka sławnych numerów, takich jak pierwszy duet Adiny i Nemorina oraz nieśmiertelne Una furtiva lagrima (aria Nemorina-przyp.red), a także poprawiając tu i ówdzie intrygę. Wyposażył tym samym główne postaci w psychologiczną subtelność rzadko spotykaną w operze komicznej (co warto porównać z prostszym, choć skutecznym mechanizmem Don Pasquale). Godny uwagi jest też kunszt, z jakim powiązał rzeczywiste i urojone motywy postaci, stwarzając pozory „skuteczności” eliksiru, a nie naruszając przy tym zasad prawdopodobieństwa. Ta doskonale opowiedziana historia błyszczy najpiękniejszą inwencją Donizettiego, który nie dopuścił się tu ani jednej niedbałej stronicy, ani jednej dłużyzny.
Piotr Kamiński, „Tysiąc i jedna opera”, Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008.
Anna Netrebko (sopran)
Adina
Urodzona w Krasnodarze rosyjska sopranistka zyskała międzynarodową sławę po swoim debiucie w partii Violetty w „La traviacie” Verdiego na Salzburger Festspiele w 2002 roku. W kolejnych latach była uznawana dwukrotnie przez grono krytyków za najlepszą śpiewaczkę świata. Jej kariera rozpoczęła się w 1994 roku na scenie Teatru Maryjskiego w Sankt Petersburgu. Od tryumfu w Salzburgu Netrebko występuje we wszystkich najważniejszych teatrach operowych świata, m.in. w: The Metropolitan Opera, Lyric Opera of Chicago, londyńskiej Royal Opera House Covent Garden, mediolańskim Teatro alla Scala, a także operach Wiednia, Paryża, Zurychu, Berlina i Monachium. W Met zadebiutowała jako Natasza w monumentalnym spektaklu „Wojny i pokoju” Prokofiewa (2002). Do tej pory wystąpiła w aż czternastu premierach tego teatru. Przez trzy lata pod rząd brała udział w wieczorach inaugurujących sezon w Met. W ubiegłych sezonach podziwialiśmy ją jako Tatianę w „Eugeniuszu Onieginie”, Lady Makbet w „Makbecie” Verdiego i tytułową Jolantę w operze Czajkowskiego.
Matthew Polenzani (tenor)
Nemorino
Zadebiutował w 1998 roku jako Gérald w „Lakmé” Delibesa w Opéra National de Bordeaux we Francji. W tej partii i innych z repertuaru tenorów lirycznych występował na największych scenach europejskich: Teatro Comunale we Florencji, na festiwalu w Aix-en-Provence oraz podczas tournée po Japonii z Teatro Regio z Turynu. Śpiewał w „Capuleti i Montecchi” w Operze Paryskiej oraz w Bayerische Staatsoper, w „Eliksirze miłosnym” w wiedeńskiej Staatsoper, Operze Bawarskiej, Teatro San Carlo i Teatro dell'Opera di Roma. Do jego ważniejszych dokonań należą występy w „Cosi fan tutte” w Covent Garden pod batutą Colina Davisa oraz w Paryżu z Philippem Jordanem, „Łucja z Lammermoor” w Paryżu, Wiedniu i Frankfurcie nad Menem, „Potępienie Fausta” w operze we Frankfurcie i Berlinie w Deutsche Oper, a także partia Księcia w „Rigoletcie” w Operze Wiedeńskiej pod dyrekcją Jezusa Lopeza-Cobosa i partia Don Ottavia w „Don Giovannim” na Festiwalu w Salzburgu. Od szeregu lat z powodzeniem współpracuje z The Metropolitan Opera i Jamesem Levinem. Nagrodzony Richard Tucker Award w 2008 roku i Beverly Sills Artist Award Metropolitan Opera w 2004 roku. Prywatnie jest zapalonym golfistą, żonaty z mezzosopranistką Rosą Marią Pascarellą, mają trzech synów.
Mariusz Kwiecień (baryton)
Belcore
Polak. Czołowy śpiewak w zespole nowojorskiej The Metropolitan Opera. Występuje na deskach londyńskiej Royal Opera House Covent Garden, La Scali w Mediolanie i wielu innych teatrów operowych Europy oraz Ameryki Północnej. Ukończył Akademię Muzyczną w Warszawie. W 1995 roku zadebiutował w tytułowej partii w „Weselu Figara” Mozarta na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 1996 śpiewał w Teatrze Muzycznym „Roma” Papagena w „Czarodziejskim flecie” Mozarta. Uczestniczył w Lindemann Young Artist Development Program przy Metropolitan Opera w Nowym Jorku. W 1999 wystąpił w recitalu, śpiewając dziewięć pieśni Mieczysława Karłowicza i zachwycił krytykę talentem oraz pięknym głosem. Na scenie Met zadebiutował w tym samym roku jako Kuligin w operze „Katia Kabanowa”. W Metropolitan Opera występował też m.in. jako Marcello w „Cyganerii” Pucciniego, Silvio w „Pajacach” Leoncavalla, Almaviva w „Weselu Figara”, tytułowy Don Giovanni i Guglielmo w „Così fan tutte” Mozarta, Malatesta w „Don Pasquale” Donizettiego, Ford w „Falstaffie” Verdiego, oraz tytułowy Oniegin w transmitowanym spektaklu otwierającym sezon 2013–14. Do najważniejszych ról artysty należą Don Giovanni i „Król Roger” Szymanowskiego, które z wielkim powodzeniem wykonuje na scenach świata.
Elbląg
30 zł - bilet normalny
25 zł - bilet ulgowy (dla uczniów i studentów z ważną legitymacją)
25 zł – bilet Senior (dla osób powyżej 60 roku życia)
25 zł - bilet grupowy (dla grup zorganizowanych powyżej 15 osób)
Bilety już w sprzedaży w kasach kin oraz na stronie.
Letni sezon operowy 2016 to cztery niezwykle popularne tytuły z żelaznego repertuaru, spektakle zabawne i poważne, w wykonaniu gwiazd światowej wokalistyki (w „Napoju miłosnym” występuje polski baryton Mariusz Kwiecień). Operowe komedie reprezentować będą dzieła Donizettiego i Mozarta. Obok nich zobaczymy dwie tragedie Pucciniego.
„Napój miłosny” (Gaetano Donizetti)
30 sierpnia 2016, 18:00
Dyrygent: Maurizio Benini | Reżyseria: Bartlett Sher | W rolach głównych: Anna Netrebko, Matthew Polenzani, Mariusz Kwiecień, Ambrogio Maestri | Przedstawienie transmitowano na cały świat 13.10.2012. | Przedstawienie trwa 2 godziny i 23 minuty (w tym jedna 10-minutowa przerwa).
Anna Netrebko jako Adina
Matthew Polenzani jako Nemorino
Mariusz Kwiecień jako sierżant Belcore
Ambrogio Maestri jako wędrowny handlarz Dulcamara
Anne-Carolyn Bird jako Giannetta
Chór i orkiestra The Metropolitan Opera
Maurizio Benini dyrygent
Realizatorzy:
Bartlett Sher reżyser
Michael Yeargan scenografia
Catherine Zuber kostiumy
Jennifer Tipton światło
Treść opery
Akt pierwszy
Nemorino, niezbyt bogaty i niezbyt wykształcony młodzieniec jest zakochany w pięknej Adinę, jednak dziewczyna nie zwraca na niego uwagi. Adina wraz z przyjaciółkami czyta właśnie legendę o Tristanie i Izoldzie, których połączyła wieczna miłość po wypiciu czarodziejskiego miłosnego napoju. Dziewczęta marzą o takiej właśnie miłości.
Do wsi przybywa regiment żołnierzy pod dowództwem sierżanta Belcore. Pewny siebie dowódca bezceremonialnie zaleca się do Adiny, proponując nawet małżeństwo. Adina wprawdzie nie jest na serio zainteresowana żołnierzem, ale flirtuje z nim i przyjmuje jego zaloty łaskawie. Nemorino jest zrozpaczony.
Do wsi przybywa wędrowny handlarz i szarlatan, Dulcamara. Zakochany Nemorino przypomina sobie czytana przez Adinę legendę i pyta go o czarodziejski napój królowej Izoldy. Handlarz wykorzystuje naiwność młodzieńca i jako napój miłosny sprzedaje mu flaszkę mocnego wina. Nic dziwnego, ze po wypiciu w celach „miłosnych” całej butelki Nemorino wpada w beztroski nastrój. Teraz to on staje się mniej wrażliwy na wdzięki i spojrzenia Adiny, które tak naprawdę chciałaby usłyszeć wyznanie miłosne z prawdziwego zdarzenia właśnie od Nemorina. Aby rozbudzić jego zazdrość i zmotywować do działania nieoczekiwanie Adina przyjmuje oświadczyny sierżanta Belcore i – skoro regiment otrzymuje rozkaz do wymarszu – zgadza się na szybki ślub.
Akt drugi
Wszyscy mieszkańcy wioski uczestniczą w zaręczynowej uczcie. Dulcamara i Adina śpiewają dla zabawy duet pięknej gondolierki i senatora. Gdy jednak przychodzi do podpisania ślubnego kontraktu Adina się waha, nie widzi bowiem wśród zebranych Nemrina, którego przecież chciała pobudzić do czynu swoim zachowaniem. Skoro ślub Adiny i Belcore ma się odbyć jeszcze tego samego wieczora, Nemorino obawia się, że miłosny napój, który wypił, nie zdąży podziałać. Sprytny Dulcamara radzi mu kupić jeszcze jedną butelkę dla natychmiastowego efektu, ale młodzieniec nie ma już ani grosza.
Aby zdobyć pieniądze postanawia zaciągnąć się do wojska. Belcore roztacza przed młodzieńcem wizje kariery w armii i przede wszystkim wypłaca zaliczkę na poczet żołdu. Tymczasem wiejskie dziewczęta otrzymują wiadomość, że daleki wuj Nemorina zakończył żywot i zapisał cały swój majątek właśnie jedynemu siostrzeńcowi. Dziewczęta zaczynają spoglądać zalotnie na dotychczas niezauważanego Nemorina. Młodzieniec przypisuje te zaloty wpływowi napoju miłosnego, który zażył w dużej ilości.
Adina, widząc to nagłe zainteresowanie innych kobiet Nemorinem, odczuwa zazdrość i uświadamia sobie, że kocha Nemorina. Gdy dodatkowo dowiaduje się, że chłopak z miłości do niej zaciągnął się do wojska, zrywa zaręczyny z sierżantem. Dziewczyna wykupuje wojskowy kontrakt Nemorina i wyznaje mu miłość. Zakochani nareszcie mogą się połączyć. Dulcamara tryumfuje, mieszkańcy wioski bowiem chętnie wierzą, że wszystko to stało się za sprawą czarodziejskiego napoju miłosnego.
Z komentarza Piotra Kamińskiego
Napój miłosny to jeden z klejnotów włoskiej opery buffa. Nie sposób powiedzieć, co tu bardziej zachwyca, subtelność scenariusza czy świeżość muzyki. Romani przełożył tekst Scribe’a niemal dosłownie, dorzucając jednak kilka sławnych numerów, takich jak pierwszy duet Adiny i Nemorina oraz nieśmiertelne Una furtiva lagrima (aria Nemorina-przyp.red), a także poprawiając tu i ówdzie intrygę. Wyposażył tym samym główne postaci w psychologiczną subtelność rzadko spotykaną w operze komicznej (co warto porównać z prostszym, choć skutecznym mechanizmem Don Pasquale). Godny uwagi jest też kunszt, z jakim powiązał rzeczywiste i urojone motywy postaci, stwarzając pozory „skuteczności” eliksiru, a nie naruszając przy tym zasad prawdopodobieństwa. Ta doskonale opowiedziana historia błyszczy najpiękniejszą inwencją Donizettiego, który nie dopuścił się tu ani jednej niedbałej stronicy, ani jednej dłużyzny.
Piotr Kamiński, „Tysiąc i jedna opera”, Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008.
Anna Netrebko (sopran)
Adina
Urodzona w Krasnodarze rosyjska sopranistka zyskała międzynarodową sławę po swoim debiucie w partii Violetty w „La traviacie” Verdiego na Salzburger Festspiele w 2002 roku. W kolejnych latach była uznawana dwukrotnie przez grono krytyków za najlepszą śpiewaczkę świata. Jej kariera rozpoczęła się w 1994 roku na scenie Teatru Maryjskiego w Sankt Petersburgu. Od tryumfu w Salzburgu Netrebko występuje we wszystkich najważniejszych teatrach operowych świata, m.in. w: The Metropolitan Opera, Lyric Opera of Chicago, londyńskiej Royal Opera House Covent Garden, mediolańskim Teatro alla Scala, a także operach Wiednia, Paryża, Zurychu, Berlina i Monachium. W Met zadebiutowała jako Natasza w monumentalnym spektaklu „Wojny i pokoju” Prokofiewa (2002). Do tej pory wystąpiła w aż czternastu premierach tego teatru. Przez trzy lata pod rząd brała udział w wieczorach inaugurujących sezon w Met. W ubiegłych sezonach podziwialiśmy ją jako Tatianę w „Eugeniuszu Onieginie”, Lady Makbet w „Makbecie” Verdiego i tytułową Jolantę w operze Czajkowskiego.
Matthew Polenzani (tenor)
Nemorino
Zadebiutował w 1998 roku jako Gérald w „Lakmé” Delibesa w Opéra National de Bordeaux we Francji. W tej partii i innych z repertuaru tenorów lirycznych występował na największych scenach europejskich: Teatro Comunale we Florencji, na festiwalu w Aix-en-Provence oraz podczas tournée po Japonii z Teatro Regio z Turynu. Śpiewał w „Capuleti i Montecchi” w Operze Paryskiej oraz w Bayerische Staatsoper, w „Eliksirze miłosnym” w wiedeńskiej Staatsoper, Operze Bawarskiej, Teatro San Carlo i Teatro dell'Opera di Roma. Do jego ważniejszych dokonań należą występy w „Cosi fan tutte” w Covent Garden pod batutą Colina Davisa oraz w Paryżu z Philippem Jordanem, „Łucja z Lammermoor” w Paryżu, Wiedniu i Frankfurcie nad Menem, „Potępienie Fausta” w operze we Frankfurcie i Berlinie w Deutsche Oper, a także partia Księcia w „Rigoletcie” w Operze Wiedeńskiej pod dyrekcją Jezusa Lopeza-Cobosa i partia Don Ottavia w „Don Giovannim” na Festiwalu w Salzburgu. Od szeregu lat z powodzeniem współpracuje z The Metropolitan Opera i Jamesem Levinem. Nagrodzony Richard Tucker Award w 2008 roku i Beverly Sills Artist Award Metropolitan Opera w 2004 roku. Prywatnie jest zapalonym golfistą, żonaty z mezzosopranistką Rosą Marią Pascarellą, mają trzech synów.
Mariusz Kwiecień (baryton)
Belcore
Polak. Czołowy śpiewak w zespole nowojorskiej The Metropolitan Opera. Występuje na deskach londyńskiej Royal Opera House Covent Garden, La Scali w Mediolanie i wielu innych teatrów operowych Europy oraz Ameryki Północnej. Ukończył Akademię Muzyczną w Warszawie. W 1995 roku zadebiutował w tytułowej partii w „Weselu Figara” Mozarta na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 1996 śpiewał w Teatrze Muzycznym „Roma” Papagena w „Czarodziejskim flecie” Mozarta. Uczestniczył w Lindemann Young Artist Development Program przy Metropolitan Opera w Nowym Jorku. W 1999 wystąpił w recitalu, śpiewając dziewięć pieśni Mieczysława Karłowicza i zachwycił krytykę talentem oraz pięknym głosem. Na scenie Met zadebiutował w tym samym roku jako Kuligin w operze „Katia Kabanowa”. W Metropolitan Opera występował też m.in. jako Marcello w „Cyganerii” Pucciniego, Silvio w „Pajacach” Leoncavalla, Almaviva w „Weselu Figara”, tytułowy Don Giovanni i Guglielmo w „Così fan tutte” Mozarta, Malatesta w „Don Pasquale” Donizettiego, Ford w „Falstaffie” Verdiego, oraz tytułowy Oniegin w transmitowanym spektaklu otwierającym sezon 2013–14. Do najważniejszych ról artysty należą Don Giovanni i „Król Roger” Szymanowskiego, które z wielkim powodzeniem wykonuje na scenach świata.
Elbląg
30 zł - bilet normalny
25 zł - bilet ulgowy (dla uczniów i studentów z ważną legitymacją)
25 zł – bilet Senior (dla osób powyżej 60 roku życia)
25 zł - bilet grupowy (dla grup zorganizowanych powyżej 15 osób)
Bilety już w sprzedaży w kasach kin oraz na stronie.
Multikino