Na prośbę komitetu zajmującego się przeprowadzeniem uroczystości rocznicowych Gimnazjum Realnego profesor Dorr na podstawie materiału skleconego w czterech rozprawach przez dyrektora Brunnemanna wydał krótki zarys historyczny placówki, z którego wybraliśmy najważniejsze informacje - pisała elbląska prasa w 1891 r.
Wiosenny jarmark
Dziś rozpoczął się wiosenny jarmark. O fakcie, że stara tradycja, jaką jest wiosenny jarmark, się już „przejadła”, świadczy coraz mniejsza ilość wystawianych budek z bibelotami. Z roku na rok coraz mniejsza jest też ilość klientów. Z tego też powodu powinno się zlikwidować takie jarmarki (AZ, wtorek, 05.05.1891 r.).
Historia Gimnazjum Realnego
Dopiero pod koniec lat dwudziestych pojawiła się potrzeba w Elblągu powstania wyższej szkoły mieszczańskiej, jakie w tamtym czasie znajdowały się w innych miastach. Ponieważ nie można było wtedy liczyć na wsparcie instytucji miejskich a budżet miasta był kiepski, sprawę powstania szkoły traktowano w sposób tymczasowy. W roku 1837 drugi kaznodzieja w parafii Trzech Króli Rhode i kandydat wybrany na drugiego kaznodzieję w parafii św. Anny Mueller podjęli decyzję utworzenia takiej szkoły, początkowo miała ona istnieć jako placówka prywatna. Zgodę rządu uzyskali 1 marca. Specjalnym nadzorcą został wybrany kaznodzieja Eggert, członkami kuratorium zostali kupcy S.F. Rogge, A.E. Fuelborn i G. W. Haertel. Nowa szkoła została otwarta 3 kwietnia 1837 roku, a uczęszczało do niej wówczas 13 uczniów. Pierwszymi nauczycielami placówki byli: kaznodzieja Rhode, dyrektor szkoły, kaznodzieja Mueller, kandydat na stanowisko kaznodziei Jansson i nauczyciel przedmiotów szkoły podstawowej Preiss. Gdy liczba uczniów wzrosła do 60, szkoła została przeniesiona do budynku przy ulicy Wapiennej 17-18 (niem. Kalkscheunstrasse). W roku 1840 powstała druga klasa. W okresie Wielkanocy 1891 roku szkoła z liczbą uczniów 104 przeszła w posiadanie miasta. 29 września za zgodą instytucji miejskich magistrat jednogłośnie wybrał na dyrektora placówki dr Benecke, dotychczasowego prywatnego docenta na Uniwersytecie w Królewcu (niem. Koenigsberg). Pierwszą znaczącą zmianą, jaka została wprowadzona za rządów nowego dyrektora, było wprowadzenie łaciny w plan zajęć. Z powodu konfliktów pomiędzy kaznodzieją Rhode i dyrektorem Benecke w Wielkanoc 1843 roku Rhode zrezygnował ze swojego stanowiska. 9 kwietnia 1844 roku odbył się pierwszy egzamin przeprowadzony przez radcę rządowego i szkolnego dr Hoepfnera. W tym samym roku Benecke został wybrany na dyrektora ówczesnego miejskiego gimnazjum, pozostawał jednak nadal dyrektorem wyższej szkoły mieszczańskiej. 28 marca 1845 roku został ostatecznie zwolniony z kierowania tą ostatnią placówką. 29 kwietnia jako jego następcę magistrat wybrał pierwszego nauczyciela szkoły średniej dr Hertzberga. Prawo do przeprowadzania w placówce egzaminu maturalnego dostała ona 11maja 1846 roku a pierwszy egzamin odbył się 3 października tego roku. Na Wielkanoc 1853 roku wciąż rosnąca liczba uczniów osiągnęła wynik 354. 1 września 1858 roku dyrektor Hertzberg opuścił placówkę, żeby objąć prowadzenie szkoły handlowej w Bremie (niem. Bremen). Obowiązki dyrektora powierzono wtedy pierwszemu nauczycielowi szkoły średniej Kreyssingowi. Zarządzeniem z dnia 6 października 1859 roku Elbląska Wyższa Szkoła Mieszczańska wraz z innymi 25 placówkami w monarchii została przyjęta w poczet szkół realnych pierwszego porządku. Dyrektor Kreyssing zarządzał szkołą do 1869 roku […]. 29 grudnia jego następcą został pierwszy nauczyciel szkoły średniej w Gimnazjum Realnym św. Andrzeja w Berlinie, dr Brunnemann, który obecnie przebywa na urlopie a w październiku przechodzi na emeryturę. Najpierw placówka mieściła się w budynku przy ulicy Wodnej 31 (niem. Wasserstrasse). Od święta św. Michała Archanioła w 1838 roku przeniosła się na ulicę Wapienną 17-18 i mieściła się w byłej fabryce tabaki – Jebens'sche Tabakfabrik, jednak wynajmowano tylko ten lokal. Od roku 1842 szkoła mieściła się w budynku przy Placu Wolności 6 (niem. Lustgarten). Wtedy to kupiono lokal przy ulicy Wapiennej 17-18 (niem. Kalkscheunstrasse) za 8 tys. talarów, który został rozbudowany i zajęty w 1847 roku. Budynek ten był wciąż rozbudowywany, w roku 1861 i 1876. Największa zmiana w placówce miała miejsce w Wielkanoc 1882 roku […], wtedy to placówka została przekształcona w Gimnazjum Realne. W dniu przyjęcia placówki w poczet szkół realnych pierwszego porządku (12 października 1859 roku) liczyła ona łącznie z przedszkolem 378 uczniów. Największą liczbę uczniów posiadała ona w roku 1873 a mianowicie 563, z tego 113 w przedszkolu. 1 lutego do gimnazjum uczęszczało 284 a do przedszkola 70 uczniów, w sumie 354. W placówce uczy 18 nauczycieli. Zarys przedstawia biografie dotychczasowych dyrektorów i zawiera spis wszystkich nauczycieli i abiturientów od czasu powstania placówki. Liczba nauczycieli wynosi 101 a abiturientów 351 (AZ, czwartek, 07.05.1891 r.).
Dziś rozpoczął się wiosenny jarmark. O fakcie, że stara tradycja, jaką jest wiosenny jarmark, się już „przejadła”, świadczy coraz mniejsza ilość wystawianych budek z bibelotami. Z roku na rok coraz mniejsza jest też ilość klientów. Z tego też powodu powinno się zlikwidować takie jarmarki (AZ, wtorek, 05.05.1891 r.).
Historia Gimnazjum Realnego
Dopiero pod koniec lat dwudziestych pojawiła się potrzeba w Elblągu powstania wyższej szkoły mieszczańskiej, jakie w tamtym czasie znajdowały się w innych miastach. Ponieważ nie można było wtedy liczyć na wsparcie instytucji miejskich a budżet miasta był kiepski, sprawę powstania szkoły traktowano w sposób tymczasowy. W roku 1837 drugi kaznodzieja w parafii Trzech Króli Rhode i kandydat wybrany na drugiego kaznodzieję w parafii św. Anny Mueller podjęli decyzję utworzenia takiej szkoły, początkowo miała ona istnieć jako placówka prywatna. Zgodę rządu uzyskali 1 marca. Specjalnym nadzorcą został wybrany kaznodzieja Eggert, członkami kuratorium zostali kupcy S.F. Rogge, A.E. Fuelborn i G. W. Haertel. Nowa szkoła została otwarta 3 kwietnia 1837 roku, a uczęszczało do niej wówczas 13 uczniów. Pierwszymi nauczycielami placówki byli: kaznodzieja Rhode, dyrektor szkoły, kaznodzieja Mueller, kandydat na stanowisko kaznodziei Jansson i nauczyciel przedmiotów szkoły podstawowej Preiss. Gdy liczba uczniów wzrosła do 60, szkoła została przeniesiona do budynku przy ulicy Wapiennej 17-18 (niem. Kalkscheunstrasse). W roku 1840 powstała druga klasa. W okresie Wielkanocy 1891 roku szkoła z liczbą uczniów 104 przeszła w posiadanie miasta. 29 września za zgodą instytucji miejskich magistrat jednogłośnie wybrał na dyrektora placówki dr Benecke, dotychczasowego prywatnego docenta na Uniwersytecie w Królewcu (niem. Koenigsberg). Pierwszą znaczącą zmianą, jaka została wprowadzona za rządów nowego dyrektora, było wprowadzenie łaciny w plan zajęć. Z powodu konfliktów pomiędzy kaznodzieją Rhode i dyrektorem Benecke w Wielkanoc 1843 roku Rhode zrezygnował ze swojego stanowiska. 9 kwietnia 1844 roku odbył się pierwszy egzamin przeprowadzony przez radcę rządowego i szkolnego dr Hoepfnera. W tym samym roku Benecke został wybrany na dyrektora ówczesnego miejskiego gimnazjum, pozostawał jednak nadal dyrektorem wyższej szkoły mieszczańskiej. 28 marca 1845 roku został ostatecznie zwolniony z kierowania tą ostatnią placówką. 29 kwietnia jako jego następcę magistrat wybrał pierwszego nauczyciela szkoły średniej dr Hertzberga. Prawo do przeprowadzania w placówce egzaminu maturalnego dostała ona 11maja 1846 roku a pierwszy egzamin odbył się 3 października tego roku. Na Wielkanoc 1853 roku wciąż rosnąca liczba uczniów osiągnęła wynik 354. 1 września 1858 roku dyrektor Hertzberg opuścił placówkę, żeby objąć prowadzenie szkoły handlowej w Bremie (niem. Bremen). Obowiązki dyrektora powierzono wtedy pierwszemu nauczycielowi szkoły średniej Kreyssingowi. Zarządzeniem z dnia 6 października 1859 roku Elbląska Wyższa Szkoła Mieszczańska wraz z innymi 25 placówkami w monarchii została przyjęta w poczet szkół realnych pierwszego porządku. Dyrektor Kreyssing zarządzał szkołą do 1869 roku […]. 29 grudnia jego następcą został pierwszy nauczyciel szkoły średniej w Gimnazjum Realnym św. Andrzeja w Berlinie, dr Brunnemann, który obecnie przebywa na urlopie a w październiku przechodzi na emeryturę. Najpierw placówka mieściła się w budynku przy ulicy Wodnej 31 (niem. Wasserstrasse). Od święta św. Michała Archanioła w 1838 roku przeniosła się na ulicę Wapienną 17-18 i mieściła się w byłej fabryce tabaki – Jebens'sche Tabakfabrik, jednak wynajmowano tylko ten lokal. Od roku 1842 szkoła mieściła się w budynku przy Placu Wolności 6 (niem. Lustgarten). Wtedy to kupiono lokal przy ulicy Wapiennej 17-18 (niem. Kalkscheunstrasse) za 8 tys. talarów, który został rozbudowany i zajęty w 1847 roku. Budynek ten był wciąż rozbudowywany, w roku 1861 i 1876. Największa zmiana w placówce miała miejsce w Wielkanoc 1882 roku […], wtedy to placówka została przekształcona w Gimnazjum Realne. W dniu przyjęcia placówki w poczet szkół realnych pierwszego porządku (12 października 1859 roku) liczyła ona łącznie z przedszkolem 378 uczniów. Największą liczbę uczniów posiadała ona w roku 1873 a mianowicie 563, z tego 113 w przedszkolu. 1 lutego do gimnazjum uczęszczało 284 a do przedszkola 70 uczniów, w sumie 354. W placówce uczy 18 nauczycieli. Zarys przedstawia biografie dotychczasowych dyrektorów i zawiera spis wszystkich nauczycieli i abiturientów od czasu powstania placówki. Liczba nauczycieli wynosi 101 a abiturientów 351 (AZ, czwartek, 07.05.1891 r.).
tłum. dk