Gdzie w przedwojennym Elblągu mieściła się tak zwana Polska Kuchnia? W którym miejscu swoją siedzibę miała wodna policja? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w kolejnym, 99. już odcinku „Historii elbląskich ulic”. Oprowadza, jak co tydzień, Karol Wyszyński, przewodnik PTTK.
Przebiega od ul. Stawidłowej w kierunku rzeki Elbląg, aby nad jej brzegiem skręcić w lewo. Ulica zaistniała już w XVII w., nosiła wówczas nazwę Ostrów Okrętowy (Schiffsholm). Tym samym mianem obdarzono jeden z bastionów na Wyspie Spichrzów. Ostrów Okrętowy zmienił się w Kotwiczą po 1945 roku.
To przy Ostrowie miała istnieć pierwsza w Elblągu warownia krzyżacka - w XIII w. W 1641 r. przy tej ulicy powstała druga w naszym mieście stocznia. Południowa część traktu nazywana był Polską Kuchnią. A to dlatego, że to właśnie tutaj posiłki przygotowywali sobie polscy flisacy w czasie pobytu w Elblągu.
Obecnie po prawej stronie ul. Kotwiczej, w jej początkowym biegu, znajdują się niezbyt ładne garaże dla prywatnych motorówek i jachtów. Po lewej stronie znajduje się budynek pochodzący z końca XIX w., a wybudowany przez E. Sidego na potrzeby swojej firmy produkującej mydło. Pełnił funkcję magazynu. W czasach PRL mieściła się tu tapicernia Zakładów Przemysłu Drzewnego im. „J. Marchlewskiego”. Obecnie budynek jest opuszczony i ulega degradacji.
Przy ul. Kotwiczej mieści się również siedziba oddziału morskiego Straży Granicznej. Do 1945 r. była tu restauracja Etablissement Fleischauer, własność Josepha Kahlweissa. Posiadała rozległy taras na dachu, była ulubionym lokalem gości powracających statkami z Krynicy Morskiej.
Nieco dalej mieści się przystań PTTK i siedziba Klubu Motocyklowego Orzeł PTTK.
Radomska
Jest przedłużeniem ul. Stawidłowej, która biegnie nieco dalej po przejściu przez mostek na dawnej fosie. Radomska biegnie do granic miasta, została wyodrębniona jako oddzielny trakt w pierwszych latach XX wieku i nazwana Kraffohlsdorfweg (od nazwy wsi, która dzisiaj nazwa się Bielnik). W XVIII w. nazywano ją Drogą do Kępek (Weg Nach Zeyer). Po 1945 r,. nadano jej obecną nazwę.
W miejscu gdzie dzisiaj mieści się przystań kajakowa MOSiR istniał wydział wyposażeniowy okrętów budowanych przez Schichaua. Do dzisiaj zachował się tu nawet jeden z elementów z magazynu, przykryty ziemią.
Idąc dalej Radomską, dochodzimy do mostu im. Unii Europejskiej i obwodnicy kolejowej. Budowa obu inwestycji była planowana jeszcze przed 1940 r., powstały jednak już za polskich czasów. W miejscu, gdzie znajduje się port, w okresie II wojny światowej istniał obóz szkoleniowy niemieckiej marynarki wojennej.
Na wysokości elewatorów przed wojną istniała stocznia Schenka, która zbankrutowała 1914 r. Nieco dalej znajduje się marina, siedziba Jachtklubu Elbląg i hotel Wodnik. Budynek powstał po I wojnie światowej. Zbudowała go firma Bauhütte jako siedzibę dla policji wodnej. Po II wojnie światowej mieścił się tu komisariat morski Milicji Obywatelskiej. Ówcześni milicjanci mieli początkowo do dyspozycji jeden kajak, którym przepływali z rejonu elewatorów do komisariatu. Służbę pełnili też na rowerach. „Konkurencją” była Straż Portowa, mająca siedzibę przy ul. Lubranieckiej.
Dalsza droga biegnie już w zasadzie poza miastem, wzdłuż Kanału Jagiellońskiego łączącego rzekę Elbląg z Nogatem.