Co w Elblągu wydarzyło się pomiędzy 30 lipca a 5 sierpnia na przestrzeni wieków? Jak miasto obchodziło jubileusz 600-lecia, dlaczego w Elblągu budowano łodzie podwodne, w jakim stanie do Polski trafiał majątek stoczni i skąd wzięły się najcenniejsze eksponaty elbląskiego Muzeum? Tego i innych ciekawostek możecie się dowiedzieć z kolejnego odcinka kalendarium Elbląga.
30 lipca 1944 r.
W elbląskiej stoczni spółki Schichau rozpoczęto seryjną produkcję miniaturowych łodzi podwodnych.
Pod koniec wojny Hitler mamił naród niemiecki produkcją „cudownej broni”, która miała zapewnić ostateczne zwycięstwo. Jednym z takich projektów były tanie łodzie podwodne z dwuosobową załogą. Ich produkcję umieszczono w Kilonii oraz w będącym poza zasięgiem alianckiego lotnictwa Elblągu. Do końca wojny wyprodukowano 285 jednostek, głównie w stoczni Schichau w Elblągu. Prawie połowa z nich trafiła do służby.
31 lipca 1981 r.
W hali sportowej KS „Olimpia” odbywały się wybory władz regionu NSZZ „Solidarność”. Przewodniczącym Zarządu Regionu został Tadeusz Chmielewski.
Pierwszą część zjazdu odbyła się w czerwcu 1981r i zakończyła sporem - część związkowców chciała połączenia regionu elbląskiego z gdańskim i słupskim. Nie mniejsze emocje towarzyszyły wyborom Zarządu Regionu. Konieczne okazały się negocjacje prowadzone przez księży Józefczyka i Święckiego, którzy wykorzystując swój autorytet, przekonali rozgoryczonych „zamechowców” do ustępstw i sprawnego wyboru władz. Przewodniczącym ukonstytuowanego 31 lipca Zarządu Regionu został Tadeusz Chmielewski. Do Zarządu wybrano jeszcze: Czesława Bizewskiego, Hieronima Guzowskiego, Stanisława Kalinowskiego, Jerzego Kowalczuka, Ryszarda Lange, Benedykta Nowaka, Zenona Perwenisa, Wacława Pietuszyńskiego i Bogusława Szybalskiego.
1 sierpnia 1991 r.
Zarząd Miasta podpisał z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków umowę gwarantującą finansowanie z budżetu miasta badań archeologicznych na Starym Mieście.
Zamienione w wielki zieleniec elbląskie Stare Miasto kryło pod ziemią niezliczone skarby. Dzięki umowie z miastem odbudowę kolejnych kamienic poprzedzały szczegółowe badania archeologiczne. Dzięki nim Elbląg stał się sławny, a ogromna ilość wydobytych zabytków poszerzyła wiedzę o życiu w miastach hanzeatyckich. Najcenniejsze eksponaty znajdują się dziś w Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Elblągu lub wędrują z wystawami po całym świecie. Należą do nich średniowieczne instrumenty muzyczne, tabliczki woskowe do nauki pisania, znaki pielgrzyma, mauretańskie średniowieczne talerze, zabawki, broń, ubrania i liczne wyroby ze szkła.
2 sierpnia 1954 r.
Prezydium rządu PRL przyjęło uchwałę dotyczącą rozwoju Elbląga.
Prezydium Rządu zobowiązało poszczególne ministerstwa do znaczących inwestycji w Elblągu. Wśród nich miały znaleźć się m.in.: Centralny Dom Kultury, szkoła muzyczna, kryta pływalna, most na rzece Elbląg. Pieniądze do Elbląga jednak nie trafiły, co było powodem wieloletnich sporów na forum Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Jedyną obiecaną i zrealizowaną inwestycją był most Tysiąclecia (dziś Prymasa Wyszyńskiego).
3 sierpnia 1837 r.
W Elblągu obchodzono jubileusz 600-lecia założenia miasta.
Po wojnach napoleońskich Elbląg znajdował się w lichej kondycji finansowej, stąd 600-lecie obchodzono bardzo skromnie. Nie udała się publiczna zbiórka pieniędzy na wybrukowanie Nowego Rynku (plac Słowiański) i ustawienie na nim pomnika. Dwudniowe obchody ograniczono do uroczystego nabożeństwa w ewangelickim kościele Najświętszej Marii Panny oraz akademii z odczytami w Gimnazjum. Wybito pamiątkowy medal, a na Nowym Rynku posadzono 50-letni wówczas dąb, pod którym ustawiono kamień z datą 1837. Pamiątki te istnieją do dziś.
4 sierpnia 1945 r.
Inż. Mieczysław Filipowicz w imieniu polskiego rządu przejął od władz radzieckich byłą stocznię Schichaua.
Wojna w Elblągu zakończyła się w lutym 1945 r. Walki o miasto tak prowadzono, by uchronić od zniszczeń największy przemysłowy zakład Prus - stocznię spółki Schichau. Niemcy nie zdążyli jej ewakuować, stąd był to łakomy kąsek dla Rosjan. Od razu rozpoczęto demontaż urządzeń i ich wywóz do ZSRR. Na teren stoczni Polakom wstęp był wzbroniony. Przybyły do Elbląga z pełnomocnictwem rządowym inż. Mieczysław Filipowicz przejmował od Rosjan inne – pozbawione już maszyn zakłady. Dopiero w sierpniu nastąpiło przekazanie stoczni. Budynki w większości znajdowały się w stanie dobrym. Natomiast z wyposażenia brakowało choćby jednego śrubokręta. Cały majątek został wywieziony bądź zniszczony.
5 sierpnia 1977 r.
Ukazało się rozporządzenie Rady Ministrów PRL zaliczające rzekę Elbląg do wód śródlądowych.
Kartki z elbląskiego kalendarium publikowane są codziennie na antenie telewizji Truso.tv (kanał 140 Vectry)oraz na facebookowym fanpage Truso.tv
W elbląskiej stoczni spółki Schichau rozpoczęto seryjną produkcję miniaturowych łodzi podwodnych.
Pod koniec wojny Hitler mamił naród niemiecki produkcją „cudownej broni”, która miała zapewnić ostateczne zwycięstwo. Jednym z takich projektów były tanie łodzie podwodne z dwuosobową załogą. Ich produkcję umieszczono w Kilonii oraz w będącym poza zasięgiem alianckiego lotnictwa Elblągu. Do końca wojny wyprodukowano 285 jednostek, głównie w stoczni Schichau w Elblągu. Prawie połowa z nich trafiła do służby.
31 lipca 1981 r.
W hali sportowej KS „Olimpia” odbywały się wybory władz regionu NSZZ „Solidarność”. Przewodniczącym Zarządu Regionu został Tadeusz Chmielewski.
Pierwszą część zjazdu odbyła się w czerwcu 1981r i zakończyła sporem - część związkowców chciała połączenia regionu elbląskiego z gdańskim i słupskim. Nie mniejsze emocje towarzyszyły wyborom Zarządu Regionu. Konieczne okazały się negocjacje prowadzone przez księży Józefczyka i Święckiego, którzy wykorzystując swój autorytet, przekonali rozgoryczonych „zamechowców” do ustępstw i sprawnego wyboru władz. Przewodniczącym ukonstytuowanego 31 lipca Zarządu Regionu został Tadeusz Chmielewski. Do Zarządu wybrano jeszcze: Czesława Bizewskiego, Hieronima Guzowskiego, Stanisława Kalinowskiego, Jerzego Kowalczuka, Ryszarda Lange, Benedykta Nowaka, Zenona Perwenisa, Wacława Pietuszyńskiego i Bogusława Szybalskiego.
1 sierpnia 1991 r.
Zarząd Miasta podpisał z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków umowę gwarantującą finansowanie z budżetu miasta badań archeologicznych na Starym Mieście.
Zamienione w wielki zieleniec elbląskie Stare Miasto kryło pod ziemią niezliczone skarby. Dzięki umowie z miastem odbudowę kolejnych kamienic poprzedzały szczegółowe badania archeologiczne. Dzięki nim Elbląg stał się sławny, a ogromna ilość wydobytych zabytków poszerzyła wiedzę o życiu w miastach hanzeatyckich. Najcenniejsze eksponaty znajdują się dziś w Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Elblągu lub wędrują z wystawami po całym świecie. Należą do nich średniowieczne instrumenty muzyczne, tabliczki woskowe do nauki pisania, znaki pielgrzyma, mauretańskie średniowieczne talerze, zabawki, broń, ubrania i liczne wyroby ze szkła.
2 sierpnia 1954 r.
Prezydium rządu PRL przyjęło uchwałę dotyczącą rozwoju Elbląga.
Prezydium Rządu zobowiązało poszczególne ministerstwa do znaczących inwestycji w Elblągu. Wśród nich miały znaleźć się m.in.: Centralny Dom Kultury, szkoła muzyczna, kryta pływalna, most na rzece Elbląg. Pieniądze do Elbląga jednak nie trafiły, co było powodem wieloletnich sporów na forum Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Jedyną obiecaną i zrealizowaną inwestycją był most Tysiąclecia (dziś Prymasa Wyszyńskiego).
3 sierpnia 1837 r.
W Elblągu obchodzono jubileusz 600-lecia założenia miasta.
Po wojnach napoleońskich Elbląg znajdował się w lichej kondycji finansowej, stąd 600-lecie obchodzono bardzo skromnie. Nie udała się publiczna zbiórka pieniędzy na wybrukowanie Nowego Rynku (plac Słowiański) i ustawienie na nim pomnika. Dwudniowe obchody ograniczono do uroczystego nabożeństwa w ewangelickim kościele Najświętszej Marii Panny oraz akademii z odczytami w Gimnazjum. Wybito pamiątkowy medal, a na Nowym Rynku posadzono 50-letni wówczas dąb, pod którym ustawiono kamień z datą 1837. Pamiątki te istnieją do dziś.
4 sierpnia 1945 r.
Inż. Mieczysław Filipowicz w imieniu polskiego rządu przejął od władz radzieckich byłą stocznię Schichaua.
Wojna w Elblągu zakończyła się w lutym 1945 r. Walki o miasto tak prowadzono, by uchronić od zniszczeń największy przemysłowy zakład Prus - stocznię spółki Schichau. Niemcy nie zdążyli jej ewakuować, stąd był to łakomy kąsek dla Rosjan. Od razu rozpoczęto demontaż urządzeń i ich wywóz do ZSRR. Na teren stoczni Polakom wstęp był wzbroniony. Przybyły do Elbląga z pełnomocnictwem rządowym inż. Mieczysław Filipowicz przejmował od Rosjan inne – pozbawione już maszyn zakłady. Dopiero w sierpniu nastąpiło przekazanie stoczni. Budynki w większości znajdowały się w stanie dobrym. Natomiast z wyposażenia brakowało choćby jednego śrubokręta. Cały majątek został wywieziony bądź zniszczony.
5 sierpnia 1977 r.
Ukazało się rozporządzenie Rady Ministrów PRL zaliczające rzekę Elbląg do wód śródlądowych.
Kartki z elbląskiego kalendarium publikowane są codziennie na antenie telewizji Truso.tv (kanał 140 Vectry)oraz na facebookowym fanpage Truso.tv