Na łonie natury pięknie mija czas w Kadynach, ale powrót do domu bywa niewesoły, informował Dziennik Bałtycki z 24 lipca 1956 r.
Kadyny leżą w przepięknej okolicy, otoczone lasami, pełnymi jagód i grzybów, malowniczymi jarami i wzniesieniami, przyciągają licznych turystów wycieczkowiczów. Nic w tym dziwnego, że ludzie chcą odpocząć po pracowitym tygodniu.
Nie można jednak dopuścić, by zamierzona przyjemność zamieniła się w udrękę. A często się zmienia, gdyż z Kadyn „nie ma odwrotu” , tzn. trudno jest dojechać do odległego zaledwie o 15 km Elbląga. Jeden pociąg odchodzi o godz.. 18, a następny dopiero o 0.15. Co ma robić człowiek, który w międzyczasie znajdzie się na stacji? Czy może czekać kilka godzin w brudnej, nieoświetlonej, pozbawionej ławek i nawet rozkładu jazdy poczekalni? W tym wypadku nie trzeba wiele, żeby ludzi uszczęśliwić, wystarczy jeden dodatkowy pociąg i doprowadzenie poczekalni do stanu używalności.
Czasem ktoś z nieszczęsnych turystów, zmamiony obietnicą bufetu i poczekalni, decyduje się przejść jeszcze kilka kilometrów do pobliskiego Suchacza. Można tam podobno poczekać na pociąg i coś zjeść. Ale to tylko pozory.
Bufet dworcowy w Suchaczu zamyka się bezapelacyjnie już o godz. 22, mimo, że powinien być otwarty do godz. 24. Poczekalnia znowu jest poczekalnią tylko z nazwy. Po zgaszeniu światła w kasie biletowej, także i poczekalnię zalegają ciemności. „Umeblowanie” tej komórki – bo inaczej tego nazwać nie można – stanowi jedna ławka na 4 osoby. Reszta wyczekujących przez całe godziny na pociąg siada na podłodze.
Naprawdę szkoda, żeby wrażenia ze wspaniałej wycieczki rozwiewały się pod wpływem takiego zakończenia. Trochę dobrych chęci i zainteresowania, a oszczędzi się ludziom wiele cennego czasu i nerwów.
Nie można jednak dopuścić, by zamierzona przyjemność zamieniła się w udrękę. A często się zmienia, gdyż z Kadyn „nie ma odwrotu” , tzn. trudno jest dojechać do odległego zaledwie o 15 km Elbląga. Jeden pociąg odchodzi o godz.. 18, a następny dopiero o 0.15. Co ma robić człowiek, który w międzyczasie znajdzie się na stacji? Czy może czekać kilka godzin w brudnej, nieoświetlonej, pozbawionej ławek i nawet rozkładu jazdy poczekalni? W tym wypadku nie trzeba wiele, żeby ludzi uszczęśliwić, wystarczy jeden dodatkowy pociąg i doprowadzenie poczekalni do stanu używalności.
Czasem ktoś z nieszczęsnych turystów, zmamiony obietnicą bufetu i poczekalni, decyduje się przejść jeszcze kilka kilometrów do pobliskiego Suchacza. Można tam podobno poczekać na pociąg i coś zjeść. Ale to tylko pozory.
Bufet dworcowy w Suchaczu zamyka się bezapelacyjnie już o godz. 22, mimo, że powinien być otwarty do godz. 24. Poczekalnia znowu jest poczekalnią tylko z nazwy. Po zgaszeniu światła w kasie biletowej, także i poczekalnię zalegają ciemności. „Umeblowanie” tej komórki – bo inaczej tego nazwać nie można – stanowi jedna ławka na 4 osoby. Reszta wyczekujących przez całe godziny na pociąg siada na podłodze.
Naprawdę szkoda, żeby wrażenia ze wspaniałej wycieczki rozwiewały się pod wpływem takiego zakończenia. Trochę dobrych chęci i zainteresowania, a oszczędzi się ludziom wiele cennego czasu i nerwów.
oprac. Olaf B.