Mam 23 lata, a palić zaczęłam w wieku 18. Jakby nie patrzeć, pięć lat palenia. Nauczyła mnie kuzynka podczas wakacji. Choć na początku było to tzw. popalanie, jeden papieros co kilka dni, potem coraz częściej, coraz więcej.
Nigdy nie czułam się uzależniona, bo czasami udawało mi się nie palić przez kilka dni, czasami nawet kilka tygodni. Kiedy poszłam na studia, zaczęłam palić więcej. W palarni było ciekawie - interesujący ludzie i rozmowy właściwie o wszystkim. Poza tym lubiłam palić. Szaroniebiski dymek dawał mi poczucie niezależności i kontroli nad swoim życiem. Palę, bo tak chcę, a nie muszę. Dopiero kilka miesięcy temu zaczęłam odczuwać potrzebę palenia. Kiedy brakowało papierosa, byłam nerwowa i nie mogłam się na niczym skupić. Zauważyłam też, że zmieniło się moje ciało. Przede wszystkim ciężko mi się oddychało, a bieganie do autobusu czy wejście po schodach na trzecie piętro kończyło się zadyszką. Paznokcie i włosy były bardziej łamliwe, zęby mniej białe niż wcześniej a oddech jak z popielniczki. Częściej chorowałam. Postanowiłam z tym skończyć.
Próbowałam kilka, może kilkanaście razy. Nie udawało się, ale się nie poddawałam. Chciałam pożegnać się z nałogiem raz na zawsze i dwa miesiące temu udało mi się. Po prostu nie zapaliłam rano papierosa. Nie zapaliłam też popołudniu ani wieczorem. Przyznaję, że wiele razy chciałam, chociaż kilka „buchów”. Mówiłam sobie, że to nic nie zmieni, spalę jednego papierosa, a później dalej będę osobą już niepalącą. Wiedziałam jednak, że od jednego wszystko się zaczyna. Naprawdę, nie było łatwo, ale udało się.
Każdy musi jednak znaleźć swój sposób na rzucenie palenia, oto jak niektóre z nas pożegnały się z nikotyną.
Basia, nauczycielka, 51 lat: Zaczęłam palić jeszcze przed 18. Wtedy to było modne, wszyscy moi znajomi palili, więc ja też zaczęłam. Paliłam przez około 13 lat, dopiero kiedy zaszłam w ciążę, postanowiłam rzucić. Nie chciałam truć dziecka. I od tamtej pory nie zapaliłam papierosa. Jestem z siebie dumna.
Magda, studentka, 20 lat: Nigdy dużo nie paliłam, właściwie tylko czasami, jak wszyscy palili. Moja przygoda z papierosami trwała krótko. Nigdy nie lubiłam palić i właściwie nie wiem, dlaczego to robiłam. Chyba z głupoty. Stwierdziłam, że nie chcę się męczyć. Papierosy mi nie smakują i źle się po nich czuję, więc po co mam palić? Mam wybór, więc wybieram - nie palę.
Karina, właścicielka firmy, 33 lata: To był dla mnie koszmar. Na początku myślałam, że niepotrzebnie rzuciłam palenie. Choć teraz, po ponad dwóch latach niepalenia, cieszę się, że to zrobiłam. Lepiej się czuję, a pieniądze, które kiedyś wydawałam na kolejne paczki papierosów, odkładam i co jakiś czas kupuję sobie coś, co mi się podoba. Niestety, na samym początku bardzo przytyłam. Żeby nie palić, jadłam paluszki, cukierki, czekoladę. Naprawdę byłam załamana. Jednak po kilku tygodniach wróciłam do siebie, zaczęłam jeść normalnie i szybko wróciłam do poprzedniej wagi. Samo rzucenie palenie było bardzo trudne. Próbowałam wszystkiego. Najpierw sama chciałam rzucić. Raz, drugi, trzeci - nie udawało się. Potem kupowałam plastry i pastylki, byłam na akupunkturze i na hipnozie. Nic z tego. Pewnego razu po prostu postanowiłam, że nie palę. Wzięłam papieros i powiedziałam: „Nie potrzebuję cię”. Wyrzuciłam prawie całą paczkę. I nie palę.
Aga, sprzedawczyni, 30 lat: Paliłam jako nastolatka, później jako młoda kobieta. Nie przeszkadzało mi to, moim znajomym też nie. Dopiero jak poznałam mojego przyszłego męża, postanowiłam coś z tym zrobić. To dzięki niemu, powiedział mi, że jestem bardzo ładna, ale śmierdzę jak popielniczka. Taki oklepany tekst, ale w tym przypadku odniósł skutek. Nie chciałam żadnych plastrów, są za drogie. Zaczęłam szukać sobie zajęć. Biegałam, gotowałam, czytałam książki. A mój ukochany cały czas był przy mnie i mnie wspierał. Teraz jest ze mnie dumny. Zresztą, ja z siebie też.
Próbowałam kilka, może kilkanaście razy. Nie udawało się, ale się nie poddawałam. Chciałam pożegnać się z nałogiem raz na zawsze i dwa miesiące temu udało mi się. Po prostu nie zapaliłam rano papierosa. Nie zapaliłam też popołudniu ani wieczorem. Przyznaję, że wiele razy chciałam, chociaż kilka „buchów”. Mówiłam sobie, że to nic nie zmieni, spalę jednego papierosa, a później dalej będę osobą już niepalącą. Wiedziałam jednak, że od jednego wszystko się zaczyna. Naprawdę, nie było łatwo, ale udało się.
Każdy musi jednak znaleźć swój sposób na rzucenie palenia, oto jak niektóre z nas pożegnały się z nikotyną.
Basia, nauczycielka, 51 lat: Zaczęłam palić jeszcze przed 18. Wtedy to było modne, wszyscy moi znajomi palili, więc ja też zaczęłam. Paliłam przez około 13 lat, dopiero kiedy zaszłam w ciążę, postanowiłam rzucić. Nie chciałam truć dziecka. I od tamtej pory nie zapaliłam papierosa. Jestem z siebie dumna.
Magda, studentka, 20 lat: Nigdy dużo nie paliłam, właściwie tylko czasami, jak wszyscy palili. Moja przygoda z papierosami trwała krótko. Nigdy nie lubiłam palić i właściwie nie wiem, dlaczego to robiłam. Chyba z głupoty. Stwierdziłam, że nie chcę się męczyć. Papierosy mi nie smakują i źle się po nich czuję, więc po co mam palić? Mam wybór, więc wybieram - nie palę.
Karina, właścicielka firmy, 33 lata: To był dla mnie koszmar. Na początku myślałam, że niepotrzebnie rzuciłam palenie. Choć teraz, po ponad dwóch latach niepalenia, cieszę się, że to zrobiłam. Lepiej się czuję, a pieniądze, które kiedyś wydawałam na kolejne paczki papierosów, odkładam i co jakiś czas kupuję sobie coś, co mi się podoba. Niestety, na samym początku bardzo przytyłam. Żeby nie palić, jadłam paluszki, cukierki, czekoladę. Naprawdę byłam załamana. Jednak po kilku tygodniach wróciłam do siebie, zaczęłam jeść normalnie i szybko wróciłam do poprzedniej wagi. Samo rzucenie palenie było bardzo trudne. Próbowałam wszystkiego. Najpierw sama chciałam rzucić. Raz, drugi, trzeci - nie udawało się. Potem kupowałam plastry i pastylki, byłam na akupunkturze i na hipnozie. Nic z tego. Pewnego razu po prostu postanowiłam, że nie palę. Wzięłam papieros i powiedziałam: „Nie potrzebuję cię”. Wyrzuciłam prawie całą paczkę. I nie palę.
Aga, sprzedawczyni, 30 lat: Paliłam jako nastolatka, później jako młoda kobieta. Nie przeszkadzało mi to, moim znajomym też nie. Dopiero jak poznałam mojego przyszłego męża, postanowiłam coś z tym zrobić. To dzięki niemu, powiedział mi, że jestem bardzo ładna, ale śmierdzę jak popielniczka. Taki oklepany tekst, ale w tym przypadku odniósł skutek. Nie chciałam żadnych plastrów, są za drogie. Zaczęłam szukać sobie zajęć. Biegałam, gotowałam, czytałam książki. A mój ukochany cały czas był przy mnie i mnie wspierał. Teraz jest ze mnie dumny. Zresztą, ja z siebie też.
ED