Pisanie wierszy jest moim wentylem bezpieczeństwa, kołem ratunkowym, gdy jest mi źle. Gdy jest dobrze, to nie piszę, tylko cieszę się ulotną chwilą szczęścia - mówi Tomasz Walczak, poeta, laureat nagrody Elbląski Rękopis Roku 2005. Tomik jego poezji zatytułowany „Blizny” ukaże się w listopadzie.
Agata Janik: Pisanie jest twoim sposobem na życie. Kiedy odnalazłeś w sobie taką potrzebę?
Tomasz Walczak: Potrzeba, wydaje mi się, była we mnie od zawsze. Pisać wiersze zacząłem jednak dopiero w liceum. To były właściwie takie miniaturki poetyckie. W ogóle w Drezdenku, z którego pochodzę, dużo osób pisało i wzajemnie się inspirowaliśmy. I tak tworzyłem te swoje małe formy, gdy Zdzisław Łączkowski, autorytet chyba dla każdego młodego polskiego poety, namówił mnie na większe formy.
No i się rozpisałeś. O czym?
Ja nie fantazjuję w swoich wierszach. Piszę o tym, co mnie osobiście dotknęło, co spotkało moich bliskich, przyjaciół czy znajomych. Piszę wtedy, kiedy jest mi źle, gdy mnie coś przygniata, bardzo mocno uwiera. Kiedy jest dobrze, to nie piszę, tylko po prostu cieszę się tą chwilą radości. Traktuję pisanie jak koło ratunkowe, swoisty wentyl bezpieczeństwa.
To chyba twoje wiersze są strasznie smutne?
One są smutne, ale jest w nich również dużo pozytywnych uczuć, pozytywnej energii. Co ciekawe, ja do swoich wierszy nie wracam. Piszę, potem je poprawiam i zostawiam. Ostatnio ktoś mi powiedział po wieczorze autorskim, że bardzo ładnie zaprezentowałem swoje wiersze, że chyba się przygotowałem. Nie, ja nawet zapomniałem, że takie wiersze wyszły spod mojego pióra.
Twoja twórczość była wielokrotnie nagradzana na konkursach, publikowałeś swoje wiersze w prasie i w antologiach...
Jako poeta debiutowałem w antologii pt. „I znów będziemy poetami” (Gorzów 1994). Ponadto moje wiersze drukowane były w antologiach: „Pokłosie” (Drezdenko 1996) i „Ślady na ścieżce” (Drezdenko 1998). Publikowane były także w prasie: „Kwartalniku Drezdeneckim”, „Gazecie Lubuskiej”, „Ziemi Gorzowskiej”, elbląskim „Tyglu” i kilku innych tytułach. Do najważniejszych konkursów, w których brałem udział, zaliczam I Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Zdzisława Morawskiego w Gorzowie, III Chojnicką Noc Poetów, „O Laur Jabłoni '97” w Grójcu, I i III Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Eryka Pietruszaka w Drezdenku. Dwukrotnie zdobywałem „Laur Dojrzały” w Turnieju Jednego Wiersza organizowanym w Elblągu. No, trochę się tego uzbierało...
Teraz przyszedł czas na książkę. To nagroda za zwycięstwo w konkursie na Elbląski Rękopis Roku 2005. W listopadzie drukiem ukaże się więc tomik poetycki „Blizny”. Spotkanie promocyjne odbędzie się w elbląskim teatrze.
Zgadza się. Dotychczas kilkakrotnie zdarzało mi się pomagać w wydawaniu książek moich znajomych, sam jednak nigdy o tym nie myślałem. Wydawało mi się bardzo mało szlachetnym zabieganie o sponsora i tak dalej. Jednak stało się i bardzo się cieszę.
Na tomik Tomasza Walczaka „Blizny” składają się cztery cykle poetyckie: „Moje drugie ja” - to wiersze białe, bez tytułów; „Jesteśmy na odległość” - najstarsze teksty prozy poetyckiej; „Zacząć od siebie” oraz „Ślad twej pamięci” - proza poetycka.
***
Tomasz Walczak: ur. w 1967 r. w Drezdenku (woj. lubuskie). Studiował na wydziale filozoficzno-teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej we Wrocławiu oraz kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Absolwent wydziału Wiedzy o Teatrze - Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Od 1998 r. mieszka w Elblągu i pracuje w Teatrze Dramatycznym jako kierownik Ośrodka Kultury Teatralnej, zajmuje się także kontaktami z mediami. Założyciel, opiekun artystyczny i reżyser Teatralnego Studia Młodych Alter Ego oraz Teatru Integracyjnego Dwie Twarze. Obie formacje biorą udział w licznych przeglądach oraz festiwalach teatralnych, gdzie są zauważane i nagradzane. Odpowiedzialny m.in. za cykle pn. Elbląska Scena Literacka, Teatr przy stoliku, Turniej Wiedzy o Teatrze im. Stanisława Franczaka, Elbląski Przegląd Teatrów Offowych. Także nauczyciel-terapeuta w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 1 w Elblągu.
Tomasz Walczak: Potrzeba, wydaje mi się, była we mnie od zawsze. Pisać wiersze zacząłem jednak dopiero w liceum. To były właściwie takie miniaturki poetyckie. W ogóle w Drezdenku, z którego pochodzę, dużo osób pisało i wzajemnie się inspirowaliśmy. I tak tworzyłem te swoje małe formy, gdy Zdzisław Łączkowski, autorytet chyba dla każdego młodego polskiego poety, namówił mnie na większe formy.
No i się rozpisałeś. O czym?
Ja nie fantazjuję w swoich wierszach. Piszę o tym, co mnie osobiście dotknęło, co spotkało moich bliskich, przyjaciół czy znajomych. Piszę wtedy, kiedy jest mi źle, gdy mnie coś przygniata, bardzo mocno uwiera. Kiedy jest dobrze, to nie piszę, tylko po prostu cieszę się tą chwilą radości. Traktuję pisanie jak koło ratunkowe, swoisty wentyl bezpieczeństwa.
To chyba twoje wiersze są strasznie smutne?
One są smutne, ale jest w nich również dużo pozytywnych uczuć, pozytywnej energii. Co ciekawe, ja do swoich wierszy nie wracam. Piszę, potem je poprawiam i zostawiam. Ostatnio ktoś mi powiedział po wieczorze autorskim, że bardzo ładnie zaprezentowałem swoje wiersze, że chyba się przygotowałem. Nie, ja nawet zapomniałem, że takie wiersze wyszły spod mojego pióra.
Twoja twórczość była wielokrotnie nagradzana na konkursach, publikowałeś swoje wiersze w prasie i w antologiach...
Jako poeta debiutowałem w antologii pt. „I znów będziemy poetami” (Gorzów 1994). Ponadto moje wiersze drukowane były w antologiach: „Pokłosie” (Drezdenko 1996) i „Ślady na ścieżce” (Drezdenko 1998). Publikowane były także w prasie: „Kwartalniku Drezdeneckim”, „Gazecie Lubuskiej”, „Ziemi Gorzowskiej”, elbląskim „Tyglu” i kilku innych tytułach. Do najważniejszych konkursów, w których brałem udział, zaliczam I Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Zdzisława Morawskiego w Gorzowie, III Chojnicką Noc Poetów, „O Laur Jabłoni '97” w Grójcu, I i III Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Eryka Pietruszaka w Drezdenku. Dwukrotnie zdobywałem „Laur Dojrzały” w Turnieju Jednego Wiersza organizowanym w Elblągu. No, trochę się tego uzbierało...
Teraz przyszedł czas na książkę. To nagroda za zwycięstwo w konkursie na Elbląski Rękopis Roku 2005. W listopadzie drukiem ukaże się więc tomik poetycki „Blizny”. Spotkanie promocyjne odbędzie się w elbląskim teatrze.
Zgadza się. Dotychczas kilkakrotnie zdarzało mi się pomagać w wydawaniu książek moich znajomych, sam jednak nigdy o tym nie myślałem. Wydawało mi się bardzo mało szlachetnym zabieganie o sponsora i tak dalej. Jednak stało się i bardzo się cieszę.
Na tomik Tomasza Walczaka „Blizny” składają się cztery cykle poetyckie: „Moje drugie ja” - to wiersze białe, bez tytułów; „Jesteśmy na odległość” - najstarsze teksty prozy poetyckiej; „Zacząć od siebie” oraz „Ślad twej pamięci” - proza poetycka.
***
Tomasz Walczak: ur. w 1967 r. w Drezdenku (woj. lubuskie). Studiował na wydziale filozoficzno-teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej we Wrocławiu oraz kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Absolwent wydziału Wiedzy o Teatrze - Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Od 1998 r. mieszka w Elblągu i pracuje w Teatrze Dramatycznym jako kierownik Ośrodka Kultury Teatralnej, zajmuje się także kontaktami z mediami. Założyciel, opiekun artystyczny i reżyser Teatralnego Studia Młodych Alter Ego oraz Teatru Integracyjnego Dwie Twarze. Obie formacje biorą udział w licznych przeglądach oraz festiwalach teatralnych, gdzie są zauważane i nagradzane. Odpowiedzialny m.in. za cykle pn. Elbląska Scena Literacka, Teatr przy stoliku, Turniej Wiedzy o Teatrze im. Stanisława Franczaka, Elbląski Przegląd Teatrów Offowych. Także nauczyciel-terapeuta w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 1 w Elblągu.
A