Urodziła się na Białorusi. Tu spędziła dzieciństwo i młodość. Sercem jednak zawsze była w Polsce, swojej prawdziwej ojczyźnie. Zawsze czuła się Polką. W końcu spełniła swoje marzenie i opuściła Białoruś. Zamieszkała w Elblągu. Teraz żałuje swojej decyzji. Jest tutaj odmieńcem, wyzywają ją od „ruskich”, a bezpiecznie czuje się tylko w tłumie.
Mała Marysia urodziła się na początku lat 60. w polskiej rodzinie w małej miejscowości na Białorusi. Rodzice nie zdecydowali się na wyjazd do Polski, jednak marzeń o Polsce nie porzucili. Tym bardziej ucieszyli się, gdy ich córka zamieszkała za ich zachodnią granicą, a dokładnie w Elblągu. Maria zachłysnęła się życiem w wolnym kraju, tu znalazła męża, rozpoczęła pracę w handlu. Szczęście jednak nie trwało długo. Maria zaczęła się czuć w Polsce obco. Zdradzał ją białoruski akcent.
- Ile ja się nacierpiałam przez ten mój białoruski akcent! - mówi rozgoryczona pani Maria. - Przez niego nikt nie bierze mnie tu na serio. Mało tego, bardzo często jestem wyzywana od „ruskich”. „To ta ruska” - tak na mnie mówią. A ja nie jestem ani żadną ruską ani Białorusinką. Ja jestem Polką! I boli mnie to, gdy ludzie tak na mnie wołają.
Najlepiej czuje się w większych skupiskach. Jak ognia unika relacji interpersonalnych – wizyt u lekarza czy w sklepie, gdzie jest rozpoznawana. - Unikam wizyt w osiedlowym sklepie. Wolę pójść do hipermarketu, gdzie nikt mnie nie zna, gdzie czuję się anonimowo – mówi pani Maria. - W sklepie często wyzywają mnie od ruskich, gdy tylko usłyszą mój akcent. Ze względu na mój akcent źle zostałam też potraktowana u lekarza.
Szalę goryczy przelała ostatnia sytuacja w pracy. Od długiego czasu pani Maria znosiła tam upokorzenia i wyzwiska ze strony znajomej. Pewnego dnia nie wytrzymała i wezwała policję. - Opluwała mnie, normalnie pluła i wołała za mną „ruska, ruska albo mówiła „ty ruska, chcesz Polaków ustawiać?” - żali się pani Maria. - Nikt nie wstawi się za mną, każdy milczy, nikt nic nie powie, każdy się boi. Na początku ignorowałam jej zachowanie, w końcu miałam tego dość i wezwałam policję, jednak znajoma się zawinęła i uciekła. W końcu przedstawiła policji inną wersję wydarzeń. Teraz chodzi za mną i mnie przeprasza, bo policji się boi.
Jak się okazuje, ostatnimi czasy uprzedzeń na tle narodowościowym w Polsce odnotowuje się coraz więcej. - Kilka lat temu rejestrowaliśmy kilkadziesiąt zdarzeń na tle narodowościowym czy rasistowskim w miesiącu, a obecnie odnotowujemy co najmniej kilkanaście zdarzeń tygodniowo – informuje Stanisław Czerczak, współpracownik Stowarzyszenia Nigdy Więcej, organizacji zajmującej się przeciwdziałaniem rasizmowi, neofaszyzmowi, ksenofobii i dyskryminacji. - Od lata ubiegłego roku mamy do czynienia z tendencją wzrostową zachowań rasistowskich. Odpowiedzialna jest za to między innymi retoryka antymigracyjna, która podsyca nagonkę na uchodźców.
Choć mieszkanka Elbląga obcokrajowcem nie jest, a kilka lat temu uzyskała polskie obywatelstwo, czuje się dyskryminowana i źle traktowana przez swoje otoczenie. A czasami wystarczyłoby tylko kilka życzliwych słów i więcej zrozumienia.
- Czuję się obywatelką drugiej kategorii – mówi z wielkim żalem. - Na każdym kroku czuję brak życzliwości ze strony innych. A ja chcę tylko normalnie żyć, nic więcej. Chyba na takie traktowanie nie zasłużyłam! Często żałuję, ze przyjechałam do Polski. Spełniłam marzenie ojca, ale lepiej by było, gdybym została na Białorusi.
Co sądzicie na ten temat? Czy spotkaliście się z przejawami dyskryminacji ze względu na pochodzenie lub też z innego powodu?
- Ile ja się nacierpiałam przez ten mój białoruski akcent! - mówi rozgoryczona pani Maria. - Przez niego nikt nie bierze mnie tu na serio. Mało tego, bardzo często jestem wyzywana od „ruskich”. „To ta ruska” - tak na mnie mówią. A ja nie jestem ani żadną ruską ani Białorusinką. Ja jestem Polką! I boli mnie to, gdy ludzie tak na mnie wołają.
Najlepiej czuje się w większych skupiskach. Jak ognia unika relacji interpersonalnych – wizyt u lekarza czy w sklepie, gdzie jest rozpoznawana. - Unikam wizyt w osiedlowym sklepie. Wolę pójść do hipermarketu, gdzie nikt mnie nie zna, gdzie czuję się anonimowo – mówi pani Maria. - W sklepie często wyzywają mnie od ruskich, gdy tylko usłyszą mój akcent. Ze względu na mój akcent źle zostałam też potraktowana u lekarza.
Szalę goryczy przelała ostatnia sytuacja w pracy. Od długiego czasu pani Maria znosiła tam upokorzenia i wyzwiska ze strony znajomej. Pewnego dnia nie wytrzymała i wezwała policję. - Opluwała mnie, normalnie pluła i wołała za mną „ruska, ruska albo mówiła „ty ruska, chcesz Polaków ustawiać?” - żali się pani Maria. - Nikt nie wstawi się za mną, każdy milczy, nikt nic nie powie, każdy się boi. Na początku ignorowałam jej zachowanie, w końcu miałam tego dość i wezwałam policję, jednak znajoma się zawinęła i uciekła. W końcu przedstawiła policji inną wersję wydarzeń. Teraz chodzi za mną i mnie przeprasza, bo policji się boi.
Jak się okazuje, ostatnimi czasy uprzedzeń na tle narodowościowym w Polsce odnotowuje się coraz więcej. - Kilka lat temu rejestrowaliśmy kilkadziesiąt zdarzeń na tle narodowościowym czy rasistowskim w miesiącu, a obecnie odnotowujemy co najmniej kilkanaście zdarzeń tygodniowo – informuje Stanisław Czerczak, współpracownik Stowarzyszenia Nigdy Więcej, organizacji zajmującej się przeciwdziałaniem rasizmowi, neofaszyzmowi, ksenofobii i dyskryminacji. - Od lata ubiegłego roku mamy do czynienia z tendencją wzrostową zachowań rasistowskich. Odpowiedzialna jest za to między innymi retoryka antymigracyjna, która podsyca nagonkę na uchodźców.
Choć mieszkanka Elbląga obcokrajowcem nie jest, a kilka lat temu uzyskała polskie obywatelstwo, czuje się dyskryminowana i źle traktowana przez swoje otoczenie. A czasami wystarczyłoby tylko kilka życzliwych słów i więcej zrozumienia.
- Czuję się obywatelką drugiej kategorii – mówi z wielkim żalem. - Na każdym kroku czuję brak życzliwości ze strony innych. A ja chcę tylko normalnie żyć, nic więcej. Chyba na takie traktowanie nie zasłużyłam! Często żałuję, ze przyjechałam do Polski. Spełniłam marzenie ojca, ale lepiej by było, gdybym została na Białorusi.
Co sądzicie na ten temat? Czy spotkaliście się z przejawami dyskryminacji ze względu na pochodzenie lub też z innego powodu?
dk