22 listopada 1895 roku oddano do eksploatacji dwie jednotorowe linie tramwajowe o długości około 4 kilometrów – tak to się zaczęło.
W 1891 roku władze Elbląga ogłosiły przetarg na budowę i eksploatację elektrycznej sieci tramwajowej. Przetarg wygrała berlińska firma Union Elektricitäts Gesellschaft, która w dziewięć miesięcy wybudowała elektrownię przy ul. Szpitalnej, remizę tramwajową i pierwsze dwie z pięciu zaplanowanych linii. 22 listopada 1895 roku uroczyście oddano do eksploatacji dwie jednotorowe linie o długości około 4 km. Trasa jednej z nich biegła od dworca Placem Grunwaldzkim, ul. 1 Maja, Kowalską przez Stary Rynek do portu nad rzeką Elbląg. Druga wiodła z Pl. Słowiańskiego, Starym Rynkiem do ul. Królewieckiej. Tramwaj przejeżdżał ulicami Starego Miasta, co uwidoczniono na licznych pocztówkach.
W 1897 roku powołano spółkę Tramwaje Elbląskie. W 1925 roku firma posiadała już 25 wagonów silnikowych, wymieniono stare, drewniane słupy trakcyjne na betonowe i przyłączono zasilanie z elektrowni miejskiej. W roku 1927 uruchomiono nową linię łączącą ul. Obrońców Pokoju przez Browarną, Pocztową, Plac Słowiański, 1 Maja, Bema z ul. Saperów. Jednocześnie przy ul. Browarnej 91 powstała nowoczesna zajezdnia, która jest użytkowana do dziś.
W czasie II wojny światowej Elbląg był zapleczem przemysłowym dla hitlerowskich Niemiec. Wzrosła liczba ludności, wzrosło zatrudnienie w pracującym na rzecz wojny przemyśle. Komunikacja miejska musiała sprostać tym wymaganiom. Pod koniec wojny Elbląg posiadał już 34 wozy silnikowe, 48 doczepnych, 10 wozów technicznych i lokomotywę trakcyjną. Przez całą wojnę Elbląg ustrzegł się nalotów alianckich, dopiero pod koniec stycznia 1945 r. dotarła tu wojna i rozpoczęły się wyniszczające miasto walki. Również komunikacja tramwajowa poniosła ogromne straty. Z majątku pozostały: dwie zajezdnie, z których jedna nie nadawała się już do odbudowy, zniszczona podstacja, 17,5 kilometra pojedynczego toru, 17,8 km zdewastowanej sieci trakcyjnej.
Jedną z pierwszych decyzji nowych władz polskich było ściągnięcie do miasta grupy warszawskich tramwajarzy, której powierzono odbudowę i uruchomienie komunikacji tramwajowej. 6 czerwca 1946 r. ruszyła linia nr 1 o długości ok. 4,5 km łącząca Dworzec z ul. Obr. Pokoju, a w trzy miesiące później ruszyły tramwaje na linii nr 2 z ul. Marymonckiej do ul. Bema. W 1947 r. uruchomiono zlikwidowaną później linię nr 3 z Pl. Słowiańskiego do ul. Agrykola.
W czasach PRL tramwaje zniknęły z wielu miast. W Elblągu udało się je zachować. Dopiero po reformie samorządowej, w latach 90-tych zaistniały warunki do rozbudowy trakcji tramwajowej. Wybudowano nowe torowisko w ciągu ul. Płk. Dąbka i przebudowano torowiska w ul. Bema. W sierpniu 2002 roku uroczyście otwarto dwie nowe linie tramwajowe - nr 4 i 5 z trasą przez ul. Płk. Dąbka.
W 1897 roku powołano spółkę Tramwaje Elbląskie. W 1925 roku firma posiadała już 25 wagonów silnikowych, wymieniono stare, drewniane słupy trakcyjne na betonowe i przyłączono zasilanie z elektrowni miejskiej. W roku 1927 uruchomiono nową linię łączącą ul. Obrońców Pokoju przez Browarną, Pocztową, Plac Słowiański, 1 Maja, Bema z ul. Saperów. Jednocześnie przy ul. Browarnej 91 powstała nowoczesna zajezdnia, która jest użytkowana do dziś.
W czasie II wojny światowej Elbląg był zapleczem przemysłowym dla hitlerowskich Niemiec. Wzrosła liczba ludności, wzrosło zatrudnienie w pracującym na rzecz wojny przemyśle. Komunikacja miejska musiała sprostać tym wymaganiom. Pod koniec wojny Elbląg posiadał już 34 wozy silnikowe, 48 doczepnych, 10 wozów technicznych i lokomotywę trakcyjną. Przez całą wojnę Elbląg ustrzegł się nalotów alianckich, dopiero pod koniec stycznia 1945 r. dotarła tu wojna i rozpoczęły się wyniszczające miasto walki. Również komunikacja tramwajowa poniosła ogromne straty. Z majątku pozostały: dwie zajezdnie, z których jedna nie nadawała się już do odbudowy, zniszczona podstacja, 17,5 kilometra pojedynczego toru, 17,8 km zdewastowanej sieci trakcyjnej.
Jedną z pierwszych decyzji nowych władz polskich było ściągnięcie do miasta grupy warszawskich tramwajarzy, której powierzono odbudowę i uruchomienie komunikacji tramwajowej. 6 czerwca 1946 r. ruszyła linia nr 1 o długości ok. 4,5 km łącząca Dworzec z ul. Obr. Pokoju, a w trzy miesiące później ruszyły tramwaje na linii nr 2 z ul. Marymonckiej do ul. Bema. W 1947 r. uruchomiono zlikwidowaną później linię nr 3 z Pl. Słowiańskiego do ul. Agrykola.
W czasach PRL tramwaje zniknęły z wielu miast. W Elblągu udało się je zachować. Dopiero po reformie samorządowej, w latach 90-tych zaistniały warunki do rozbudowy trakcji tramwajowej. Wybudowano nowe torowisko w ciągu ul. Płk. Dąbka i przebudowano torowiska w ul. Bema. W sierpniu 2002 roku uroczyście otwarto dwie nowe linie tramwajowe - nr 4 i 5 z trasą przez ul. Płk. Dąbka.
oprac. OK