Skrzynka na listy, kalosze, parasol, ręczniki, mydło, płaskorzeźby, świeczka, zabawka – wszystko z wizerunkiem lub w kształcie konia. A to zaledwie część kolekcji Pani Małgorzaty Antczak z Kadyn.
Grzegorz Dobrowolski: – Skąd ta nietypowa pasja? Małgorzata Antczak: – Dla mnie nie jest to nietypowa pasja z tego względu, że mój mąż jest kowalem, słynnym w całym kraju i w Europie. Mimo że boję się koni, to mam zamiłowanie do różnych figurek i nie tylko.
Andrzej Andrejuk: – Od kiedy zbiera Pani gadżety związane z końmi? Historia związana z moim hobby rozpoczęła się w 1993 roku, kiedy jeszcze ceramika kadyńska istniała. Moja córka wybrała się tam na warsztaty, ulepiła z gliny głowę konia i to mi się tak spodobało, że po prostu zaczęłam zbierać. Sama zaczęłam kupować czy dostawać w prezencie. Nazbierało się tego tak wiele, że po pewnym czasie przestałam liczyć.
Agnieszka Jasionowska: – Ale orientuje się Pani, ile przedmiotów znajduje się w kolekcji? Straciłam rachubę, ale na pewno ponad 150 sztuk. Są to różnego rodzaju gadżety, od takich malutkich figurek, po kucyka w stajni.
AJ: – Jakby mogła Pani przeliczyć to na kilogramy... W ubiegłym roku w październiku miałam wystawę w stadninie koni w Sokolniku. Były to dwa samochody i to nie było jeszcze wszystko.
GD: – Jak zgromadziła Pani tak okazałą kolekcję? Z każdej zagranicznej podróży mąż przywozi mi przedmioty związane z końmi, a także dostaję w prezencie od znajomych. Nawet na 25-lecie małżeństwa dostaliśmy dużego, pięknego, szklanego konia, a z okazji 50. urodzin córka zrobiła mi wizerunek konia z „piorunów” znalezionych na plaży. Dodatkowo sama kupuję przedmioty na zawodach jeździeckich. O dziwo, w mojej kolekcji nie powtórzył się żaden koń.
AJ: – Kolekcjonerstwo to hobby, zajmujące czasem połowę mieszkania. Jak to wygląda w Pani przypadku? Jest tego tak wiele, że część z trofeów jest poukładana w kartonach, a w zeszłym roku specjalnie kupiliśmy trzy komody, aby pomieścić wszystkie przedmioty. Natomiast większość kolekcji stoi na półkach. Poza tym jest mały korytarzyk, gdzie wiszą zdjęcia i obrazy.
AA: – Posiada Pani jakąś ulubioną pamiątkę? Mam coś szczególnego... taką szklaną kostkę z wizerunkiem konia w środku, którą stawiam na podświetlanej podstawce, mieniącą się różnymi kolorami, co jest bardzo oryginalne i nawet wnuki się tym bawią. W sumie posiadam trzy takie kostki i każda z nich jest inna.
GD: – W jakich miejscach pozyskuje Pani kolejne przedmioty do kolekcji? Jest dużo takich miejsc. Jeździmy z mężem na zawody w kraju i zagranicą, gdzie kupujemy na stoiskach różne gadżety. Posiadam pamiątki z różnych zakątków świata, m.in. z Francji, Włoch, Czech i Niemiec. Szukamy ciekawych przedmiotów w sklepach jeździeckich.
AA: – Czy jeździ Pani konno, a może pracowała Pani w stadninie koni? Pracowałam przez jakiś czas w stadninie koni w Kadynach i w Liskach, ale z końmi nie miałam nic wspólnego, jedynie mąż z racji zawodu. Natomiast jeśli chodzi o jazdę konną, to siedziałam tylko w siodle, a tak w ogóle to się ich boję, ponieważ są to duże zwierzęta (mówi z uśmiechem Pani Małgorzata Antczak).
Wywiad został przeprowadzony 10 marca w ramach Dnia Przedsiębiorczości w Zespole Szkół Gospodarczych w Elblągu przez Andrzeja Andrejuka i Grzegorza Dobrowolskiego, uczniów ZSG pod okiem dziennikarki.
