W samym sercu lasu, pomiędzy Suchaczem a Łęczem, znajduje się grodzisko sprzed ok. 2,5 tys. lat. Jako pierwsze badało je przedwojenne Elbląskie Towarzystwo Starożytności, którego prezesem przez ponad 30 lat był Robert Dorr. Ten badacz dziejów uznawany jest za prekursora archeologii w Elblągu i to właśnie jego upamiętnia głaz znajdujący się w sercu grodziska.
Jak czytamy w publikacji żałobnej Robert Dorr urodził się 4 września 1835 r. w Kmiecinie w rodzinie właścicieli ziemskich. Rodzice chcieli, aby poszedł w ich ślady, ale Robert postanowił dalej się kształcić. Uczęszczał do Gimnazjum Elbląskiego, następnie kontynuował naukę na uniwersytecie w Królewcu, gdzie studiował historię, geografię oraz języki starożytne. Zrobił doktorat, później miał kontynuować karierę w Monachium, ostatecznie w 1862 r. przyjął posadę nauczyciela w Gimnazjum Realnym w Elblągu (teraz jest to siedziba Urzędu Miejskiego).
"Od 1884 roku kierował Elbląskim Towarzystwem Starożytności (Elbinger Altertumsgesellschaft), sprawując równocześnie funkcję kustosza Muzeum Miejskiego (1884-1914). W 1901 wydał 'Nowy ilustrowany przewodnik po Elblągu'" - czytamy w opisie publikacji.
Warto nadmienić, że prezesem wyżej wspomnianego stowarzyszenia był przez 32 lata, obowiązki przekazał w wieku 81 lat. Zmarł 21 lutego 1919 r.
Joanna Szkolnicka, adiunkt ds. historii najnowszej w elbląskim Muzeum Archeologiczno - Historycznym, w swojej publikacji umieszczonej w Elbląskim Wortalu Historcznym tak opisuje działalność ETS: "(...) Dzięki pracom wykopaliskowym Towarzystwa przebadano archeologicznie wiele podelbląskich miejscowości, m. in Kadyny, Suchacz, Łęcze, Sierpin, Nowe Pole, Wikrowo, Weklice, Modrzewinę, Skowronki na Mierzei Wiślanej. Wykopaliska te przynosiły niejednokrotnie interesujące, a nawet sensacyjne efekty, dzięki którym Muzeum Miejskie wzbogacało się o nowe cenne eksponaty. Wykopaliska dostarczały też materiału do cyklicznych wykładów w siedzibie Stowarzyszenia, a także publikacji naukowych niektórych spośród jego członków, które ukazywały się początkowo samodzielnie, w formie artykułów w regionalnych periodykach naukowych (i nadbitek z tych czasopism), a od roku 1919 na łamach „Elbinger Jahrbuch” – własnego periodyku Towarzystwa. Szczególnie owocne były wykopaliska dotyczące epoki brązu prowadzone pod kierunkiem profesora Roberta Dorra. Na całym niemal obszarze ówczesnego miasta Elbląga, a także w jego okolicach odkrywano pozostałości osad oraz grobów różnego typu pochodzących z różnych epok. Dzięki odkryciom Towarzystwa potwierdziła się teza o obecności człowieka na terenie Wysoczyzny Elbląskiej już od średniej i młodszej epoki kamienia. Wykopaliska prowadzone przez Elbinger Altertumsgesellschaft udowodniły też m. in. iż na tych terenach występowały mamuty (kości i ciosy tych zwierząt eksponowano w Muzeum Miejskim). Członków Elbinger Altertumsgesellschaft frapowało też bardzo pytanie, gdzie leżała legendarna osada Truso. Robert Dorr jako miejsce jej lokalizacji wskazywał zachodnie i południowe przedmieścia Elbląga".
"Od 1884 roku kierował Elbląskim Towarzystwem Starożytności (Elbinger Altertumsgesellschaft), sprawując równocześnie funkcję kustosza Muzeum Miejskiego (1884-1914). W 1901 wydał 'Nowy ilustrowany przewodnik po Elblągu'
Warto nadmienić, że prezesem wyżej wspomnianego stowarzyszenia był przez 32 lata, obowiązki przekazał w wieku 81 lat. Zmarł 21 lutego 1919 r.
Joanna Szkolnicka, adiunkt ds. historii najnowszej w elbląskim Muzeum Archeologiczno - Historycznym, w swojej publikacji umieszczonej w Elbląskim Wortalu Historcznym tak opisuje działalność ETS: "(...) Dzięki pracom wykopaliskowym Towarzystwa przebadano archeologicznie wiele podelbląskich miejscowości, m. in Kadyny, Suchacz, Łęcze, Sierpin, Nowe Pole, Wikrowo, Weklice, Modrzewinę, Skowronki na Mierzei Wiślanej. Wykopaliska te przynosiły niejednokrotnie interesujące, a nawet sensacyjne efekty, dzięki którym Muzeum Miejskie wzbogacało się o nowe cenne eksponaty. Wykopaliska dostarczały też materiału do cyklicznych wykładów w siedzibie Stowarzyszenia, a także publikacji naukowych niektórych spośród jego członków, które ukazywały się początkowo samodzielnie, w formie artykułów w regionalnych periodykach naukowych (i nadbitek z tych czasopism), a od roku 1919 na łamach „Elbinger Jahrbuch” – własnego periodyku Towarzystwa. Szczególnie owocne były wykopaliska dotyczące epoki brązu prowadzone pod kierunkiem profesora Roberta Dorra. Na całym niemal obszarze ówczesnego miasta Elbląga, a także w jego okolicach odkrywano pozostałości osad oraz grobów różnego typu pochodzących z różnych epok. Dzięki odkryciom Towarzystwa potwierdziła się teza o obecności człowieka na terenie Wysoczyzny Elbląskiej już od średniej i młodszej epoki kamienia. Wykopaliska prowadzone przez Elbinger Altertumsgesellschaft udowodniły też m. in. iż na tych terenach występowały mamuty (kości i ciosy tych zwierząt eksponowano w Muzeum Miejskim). Członków Elbinger Altertumsgesellschaft frapowało też bardzo pytanie, gdzie leżała legendarna osada Truso. Robert Dorr jako miejsce jej lokalizacji wskazywał zachodnie i południowe przedmieścia Elbląga".
mw