Najstarsze święto chrześcijańskie obchodzone na pamiątkę zmartwychwstania Jezusa Chrystusa niesie radosne przesłanie triumfu dobra nad złem, życia nad śmiercią i sprawiedliwości nad krzywdą. To czas, by pochylić się nad sobą, celebrować życie ciesząc się dobrymi chwilami z tymi, którzy są dla nas ważni.
Przeżycia duchowe związane ze Zmartwychwstaniem dawały i nadal dają, nadzieję i wiarę, że może być lepsze jutro. W sposób szczególny prawdę tę ma obwieszczać celebrowana tylko raz do roku, w Wielkanoc właśnie, liturgia rezurekcji, której nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „resurrectio”, co znaczy „powtórnie powstać, zmartwychwstać”. Celem rezurekcji, która rozpoczyna się wcześnie rano uroczystą procesją, jest obwieszczenie światu Dobrej Nowiny o zmartwychwstaniu Jezusa, ale też w wymiarze wewnętrznym, dodać pociechy i sił duchowych człowiekowi, by „powstał, odrodził się” i świadomie celebrując życie, na które składają się chwile codzienności stawał się lepszym.
W procesji rezurekcyjnej obok monstrancji z ukrytą hostią niesiony jest krzyż procesyjny ozdobiony na tę okazję czerwoną stułą oraz figura Jezusa Zmartwychwstałego. Podczas mszy, która następuje bezpośrednio po procesji nie wykonuje się śpiewu na wejście, aktu pokuty i „Panie, zmiłuj się nad nami”. Śpiewane są natomiast „Chwała na wysokości Bogu” oraz - najczęściej po obrzędach komunii - wczesnochrześcijański hymn modlitewny „Te Deum laudamus” (czyli „Ciebie Boga wysławiamy”).
Czytana w niedzielę wielkanocną Ewangelia według św. Jana (20, 1-9) opowiada, o tym jak pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria z Magdali udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu Jezusa, po czym pobiegła do Szymona Piotra i drugiego ucznia, których poinformowała, że grób jest pusty. Uczniowie uwierzyli w słowa Marii dopiero, gdy sami znaleźli w grobie leżące płótna, w które zawinięte było ciało ukrzyżowanego oraz chustę, która była na jego głowie. Wówczas przypomnieli sobie zapowiedzi swojego mistrza o powstaniu z martwych. Wydarzenie to było czczone przez wspólnotę apostolską od samego początku. Z tym, że najpierw Wielkanoc obchodzona była w dzień Paschy, przypadający według kalendarza żydowskiego, 14. dnia miesiąca nisan. Dopiero w IV wieku ustalono, że Wielkanoc przypadać będzie w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, w związku z czym data święta jest zmienna i przypada między 21 marca a 25 kwietnia. W roku 1583 po wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego pojawiły się kolejne rozbieżności pomiędzy datą Wielkanocy obchodzoną w Kościele prawosławnym, który pozostał przy porządku kalendarza juliańskiego, a datą ustaloną w tzw. Kościele Zachodnim. Ten rok jest jednak szczególny, ponieważ daty obu kalendarzy wyznaczające Paschę pokrywają się i wszyscy chrześcijanie świętują tego samego dnia.
Niech wspaniale przygotowane jedzenie i pięknie przystrojony stół będą dobrym pretekstem, by razem z tymi, którzy są dla nas ważni, miło spędzić czas. Niech ten czas, nie będzie tylko jak wydmuszka powieszona na stroiku.
Niech wspólne spożywanie święconki podczas śniadania wielkanocnego, dzielenie się jajkiem, prezenty od zajączka i zabawy z pisankami, złożą się na wspomnienia, które w przyszłości będziemy cenić.
W procesji rezurekcyjnej obok monstrancji z ukrytą hostią niesiony jest krzyż procesyjny ozdobiony na tę okazję czerwoną stułą oraz figura Jezusa Zmartwychwstałego. Podczas mszy, która następuje bezpośrednio po procesji nie wykonuje się śpiewu na wejście, aktu pokuty i „Panie, zmiłuj się nad nami”. Śpiewane są natomiast „Chwała na wysokości Bogu” oraz - najczęściej po obrzędach komunii - wczesnochrześcijański hymn modlitewny „Te Deum laudamus” (czyli „Ciebie Boga wysławiamy”).
Czytana w niedzielę wielkanocną Ewangelia według św. Jana (20, 1-9) opowiada, o tym jak pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria z Magdali udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu Jezusa, po czym pobiegła do Szymona Piotra i drugiego ucznia, których poinformowała, że grób jest pusty. Uczniowie uwierzyli w słowa Marii dopiero, gdy sami znaleźli w grobie leżące płótna, w które zawinięte było ciało ukrzyżowanego oraz chustę, która była na jego głowie. Wówczas przypomnieli sobie zapowiedzi swojego mistrza o powstaniu z martwych. Wydarzenie to było czczone przez wspólnotę apostolską od samego początku. Z tym, że najpierw Wielkanoc obchodzona była w dzień Paschy, przypadający według kalendarza żydowskiego, 14. dnia miesiąca nisan. Dopiero w IV wieku ustalono, że Wielkanoc przypadać będzie w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, w związku z czym data święta jest zmienna i przypada między 21 marca a 25 kwietnia. W roku 1583 po wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego pojawiły się kolejne rozbieżności pomiędzy datą Wielkanocy obchodzoną w Kościele prawosławnym, który pozostał przy porządku kalendarza juliańskiego, a datą ustaloną w tzw. Kościele Zachodnim. Ten rok jest jednak szczególny, ponieważ daty obu kalendarzy wyznaczające Paschę pokrywają się i wszyscy chrześcijanie świętują tego samego dnia.
Niech wspaniale przygotowane jedzenie i pięknie przystrojony stół będą dobrym pretekstem, by razem z tymi, którzy są dla nas ważni, miło spędzić czas. Niech ten czas, nie będzie tylko jak wydmuszka powieszona na stroiku.
Niech wspólne spożywanie święconki podczas śniadania wielkanocnego, dzielenie się jajkiem, prezenty od zajączka i zabawy z pisankami, złożą się na wspomnienia, które w przyszłości będziemy cenić.
mk