Znalazłam swoje miejsce

Pochodzi z Trójmiasta. Ukończyła szkołę muzyczną I stopnia w Wejherowie, średnią szkołę muzyczną w Gdańsku Wrzeszczu oraz studia na gdańskiej Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki. Ma dyplomy dwóch wydziałów: instrumentalnego oraz dyrygentury chóralnej, rytmiki i edukacji artystycznej. W Zespole Państwowych Szkół Muzycznych w Elblągu uczy gry na skrzypcach.
      
       - Przyjechała Pani z Gdańska do Elbląga. Dziś standardem jest raczej transfer w drugą stronę.
       - Właściwie z Rumi. Na studiach poznałam męża, który jest z Elbląga więc przyjechałam tu za miłością. I znalazłam swoje miejsce.
      
       - W Elbląskiej Orkiestrze Kameralnej?
       - Nie od razu. Najpierw zaczęłam uczyć gry na skrzypcach w elbląskiej szkole muzycznej. Później pojawiła się fantastyczna wiadomość, że powstaje orkiestra. Że będzie nasza, stworzona tu na miejscu z myślą o muzykach, którzy kończą szkołę, są świetni i szukają pracy. Nie muszą wyjeżdżać ze swojego miasta, mogą pokazywać, że tu też jest kultura i to na dobrym poziomie.
      
       - Skrzypce to pierwszy wybór?
       - Tak. Skrzypce są bardzo wymagające. Trzeba im poświęcić godziny żmudnych ćwiczeń. Uczą pokory, a z grą jest jak ze sportem - jeśli ktoś nie ćwiczy to nie istnieje. Zawsze interesowały mnie różne rzeczy więc postawiłam nie tylko na skrzypce, bo trochę i na fortepian, na dyrygowanie, umuzykalnianie, stąd dyplomy dwóch wydziałów Akademii Muzycznej. Ale cieszę się, że gram na skrzypcach, bo gdyby nie to, nie grałabym w orkiestrze (śmiech).
      
       - Orkiestrze niewielkiej, w której każdy dźwięk jest niezwykle ważny. Nic się nie ukryje.
       - Jesteśmy orkiestrą kameralną, jest nas mało i błąd kogokolwiek natychmiast ma odbicie w rzeczywistości. Jest to więc odpowiedzialne zajęcie. Sami się pilnujemy i o siebie dbamy, bo poprzeczka jest ustawiona bardzo wysoko.
      
       - Praca w EOK daje muzykom możliwość spotkania się z wybitnymi artystami.
       - To fantastyczne doświadczenie. Mamy możliwość bardzo bliskiego kontaktu z wybitnymi muzykami – i na próbie, i na koncercie, (który jest produktem finalnym dla publiczności, ale my go tworzymy) bez tego. Ostatnio graliśmy z Robym Lakatosem. To nieprawdopodobne być tak blisko takiego geniuszu. Mnóstwo znakomitych muzyków z nami koncertuje, i Jerzy Maksymiuk, i maestro Marek Moś. Takie spotkania człowieka ubogacają i podnoszą na duchu, bo po godzinach żmudnych ćwiczeń widać, że było warto. Praca bywa czasem męcząca, ale ten trud się opłaca i jest niesamowita frajda.

      
       - Przy jakiej muzyce Pani odpoczywa po godzinach – i w szkole, i w orkiestrze - wsłuchiwania się w repertuar klasyczny?
       - Jeżdżąc samochodem do pracy lubię słuchać radia. Lżejszej muzyki, łatwo wpadającej w ucho. Jednak głównie słucham muzyki poważnej.
      
       - A jak spędza Pani wolny czas?
       - Z rodziną, z moimi wspaniałymi dziećmi (śmiech), urządzając nowy dom i ogród z pięknym widokiem na jezioro Druzno.
      
       - Wspólnie muzykujecie?
       - Możemy grać koncerty familijne (śmiech). Mąż jest wiolonczelistą, 7-letnia córka Małgosia również. Grają także synowie. 16-letni Jakub na saksofonie, a 11-letni Jaś na trąbce.
      
       - Ma pani inne, pozamuzyczne pasje?
       - Uwielbiam gotowanie. Przyrządzam sprawdzone dania, głównie kuchni polskiej, ale eksperymentować też lubię, na przykład z azjatyckimi smakami. Rodzina jest zachwycona.