Lubi teatr, choć sam gra na boisku. W 2014 roku należał do polskiej reprezentacji, gdzie grał u boku najlepszych. - Wystąpienie z orzełkiem na piersi było dla mnie wielkim przeżyciem - wspomina dziś Krzysztof Niburski, środkowy obrońca Concordii.
- Dlaczego akurat piłka nożna?
Krzysztof Niburski: - Zawsze interesowałem się sportem. Najpierw trenowałem judo, potem przerzuciłem się na piłkę nożną. Oczywiście, jako dziecko graliśmy na podwórku w nogę, ale profesjonalnie zacząłem się tym zajmować w Mlexerze Elbląg, gdzie trenowałem ze starszą grupą. Następnie przeszedłem do Concordii Elbląg i wtedy już grałem w odpowiedniej grupie wiekowej. Graliśmy w Concordii Wierciny, dzięki czemu dostałem się do kadry województwa pomorskiego. Potem kopałem w kadrze województwa warmińsko- mazurskiego. Wtedy również dostałem się do reprezentacji Polski.
- Jak to się stało?
- W 2013 roku pojechałem na obóz sportowy. Tam podczas treningów obserwowali nas trenerzy. Były również mecze. Jeśli ktoś dobrze się zaprezentował, dostawał się do kadry, prowadzonej przez Roberta Wójcika. Mnie się udało. Niestety, w mojej sportowej karierze przeszkodziła kontuzja. Miałem m.in. powołanie do U-18. Potem występowałem w seniorskiej piłce II i III Ligii. Teraz znów gram w Concordii. W te wakacje byłem również na testach w Japonii w Jubilo Iwata.
- Opowiedz coś więcej.
- Zorganizował mi to znajomy mojego byłego trenera, który zajmuje się transferami Japończyków do ekstraklasy. Pojechałem tam na 3 tygodnie. Ciągle trenowałem w klubie Jubilo Iwata, ale warunki były bardzo ciężkie. Było bardzo gorąco, wilgotność powietrza wynosiła powyżej 90%. Oprócz mnie był jeszcze jeden Polak, bramkarz. Gdybym się spodobał temu klubowi, to już bym nie wracał do Polski, tylko został tam na rundę.
- Jakie są Twoje najmilsze wspomnienia związane z piłką?
- Dużo tego! Może mecz, który jako kadra Polski zagraliśmy z Litwą? Wygraliśmy 3:1. Ostatecznie zajęliśmy 2. miejsce w turnieju pod patronatem UEFA. Wystąpienie z orzełkiem na piersi było dla mnie wielkim przeżyciem. Poza tym rozdawanie autografów i wspólne zdjęcia z kibicami, to naprawdę ciekawe przeżycie. Każdy mecz jest niezwykły. Zachęcam wszystkich do tego, aby zainteresowali się sportem. Wystarczy znaleźć dyscyplinę, która nam odpowiada i łatwo można złapać zajawkę. Wygrane mecze, medale, puchary – to są już drugorzędne sprawy. Piłka nożna ukształtowała mój charakter, przede wszystkim nauczyłem się przegrywać i nie traktować swoich porażek ambicjonalnie.
- A jak nie trenujesz, to co robisz?
- Bardzo lubię teatr i chętnie do niego chodzę. Szczególnie z moją dziewczyną (śmiech). Choć być może jest to trochę niemodna rozrywka. Lubię również duże koncerty, festiwale muzyczne.
- Zrobiłeś dziewczynie „test spalonego”?
- Oczywiście, co więcej - zdała (śmiech). Ostatnio oglądaliśmy wspólnie mecz i po strzelonej bramce była powtórka, drugi raz pokazali ten sam fragment. A ona myślała, że to kolejny gol (śmiech).
- Jesteś w klasie maturalnej. Co dalej?
- Chodzę do klasy matematyczno- fizycznej. Chciałbym iść na studia politechniczne i jednocześnie trenować. Poza tym chciałabym się spełniać. Robić to, co lubię i cały czas trzymać wysoki poziom.
Krzysztof Niburski: - Zawsze interesowałem się sportem. Najpierw trenowałem judo, potem przerzuciłem się na piłkę nożną. Oczywiście, jako dziecko graliśmy na podwórku w nogę, ale profesjonalnie zacząłem się tym zajmować w Mlexerze Elbląg, gdzie trenowałem ze starszą grupą. Następnie przeszedłem do Concordii Elbląg i wtedy już grałem w odpowiedniej grupie wiekowej. Graliśmy w Concordii Wierciny, dzięki czemu dostałem się do kadry województwa pomorskiego. Potem kopałem w kadrze województwa warmińsko- mazurskiego. Wtedy również dostałem się do reprezentacji Polski.
- Jak to się stało?
- W 2013 roku pojechałem na obóz sportowy. Tam podczas treningów obserwowali nas trenerzy. Były również mecze. Jeśli ktoś dobrze się zaprezentował, dostawał się do kadry, prowadzonej przez Roberta Wójcika. Mnie się udało. Niestety, w mojej sportowej karierze przeszkodziła kontuzja. Miałem m.in. powołanie do U-18. Potem występowałem w seniorskiej piłce II i III Ligii. Teraz znów gram w Concordii. W te wakacje byłem również na testach w Japonii w Jubilo Iwata.
- Opowiedz coś więcej.
- Zorganizował mi to znajomy mojego byłego trenera, który zajmuje się transferami Japończyków do ekstraklasy. Pojechałem tam na 3 tygodnie. Ciągle trenowałem w klubie Jubilo Iwata, ale warunki były bardzo ciężkie. Było bardzo gorąco, wilgotność powietrza wynosiła powyżej 90%. Oprócz mnie był jeszcze jeden Polak, bramkarz. Gdybym się spodobał temu klubowi, to już bym nie wracał do Polski, tylko został tam na rundę.
- Jakie są Twoje najmilsze wspomnienia związane z piłką?
- Dużo tego! Może mecz, który jako kadra Polski zagraliśmy z Litwą? Wygraliśmy 3:1. Ostatecznie zajęliśmy 2. miejsce w turnieju pod patronatem UEFA. Wystąpienie z orzełkiem na piersi było dla mnie wielkim przeżyciem. Poza tym rozdawanie autografów i wspólne zdjęcia z kibicami, to naprawdę ciekawe przeżycie. Każdy mecz jest niezwykły. Zachęcam wszystkich do tego, aby zainteresowali się sportem. Wystarczy znaleźć dyscyplinę, która nam odpowiada i łatwo można złapać zajawkę. Wygrane mecze, medale, puchary – to są już drugorzędne sprawy. Piłka nożna ukształtowała mój charakter, przede wszystkim nauczyłem się przegrywać i nie traktować swoich porażek ambicjonalnie.
- A jak nie trenujesz, to co robisz?
- Bardzo lubię teatr i chętnie do niego chodzę. Szczególnie z moją dziewczyną (śmiech). Choć być może jest to trochę niemodna rozrywka. Lubię również duże koncerty, festiwale muzyczne.
- Zrobiłeś dziewczynie „test spalonego”?
- Oczywiście, co więcej - zdała (śmiech). Ostatnio oglądaliśmy wspólnie mecz i po strzelonej bramce była powtórka, drugi raz pokazali ten sam fragment. A ona myślała, że to kolejny gol (śmiech).
- Jesteś w klasie maturalnej. Co dalej?
- Chodzę do klasy matematyczno- fizycznej. Chciałbym iść na studia politechniczne i jednocześnie trenować. Poza tym chciałabym się spełniać. Robić to, co lubię i cały czas trzymać wysoki poziom.
rozmawiała Anna Kaniewska