Bardzo praktyczny koszyczek (Historia jednego przedmiotu cz. 171)

Powszechnie uważa się, że Żuławy nie stworzyły żadnych szczególnych wytworów noszących miano sztuki ludowej, jednak prezentowany dziś eksponat jest tego jawnym zaprzeczeniem. Ten nietypowy koszyk, zrobiony drewna i wikliny, skonstruowany jest na ramce z listewek oraz posiada pokrywkę i uchwyty mocujące sznurek. Uchwyty na sznur umożliwiają przesuwanie się pokrywki na sznurku w górę i w dół, co było dosyć praktyczne w podróży. W powojennych publikacjach koszyki te klasyfikowano jako typowe pojemniki do transportu ryb bądź jedzenia potrzebnego podczas połowów. W środowisku rybackim mogły być szczególnie szeroko rozpowszechnione, gdyż według wspomnień, przed wojną często to właśnie emerytowani adepci tego zawodu trudnili się ich wyrabianiem. W publikacjach przedwojennych opisywano też, że koszyki te służyć miały pracownikom terenowym bądź podróżnikom do noszenia prowiantu. Na zdjęciu żuławskiej dziewczyny z 1850 roku, (zamieszczonym w Danziger Heimatkalender 1925 r.), przedstawiona bohaterka wybiera się z prowiantem na pole. Na nosidłach (lokalnie zwanych Pede), zawieszone są dwojaki, dzban i właśnie koszyk tego typu. Z opisów wynika że koszyki dobrze sprawdzały się też w transportowaniu jajek.
       W publikacjach niemieckojęzycznych koszyk ów nosi nazwę „Lischke", Löschke ,„Luschken". W polskim języku od słowa Liszka pochodzi słowo „Łuszczka" oznaczające cienką warstwę drewna służącą do forniru bądź wyrobu jednorazowych koszyków tj. kobiałki/ łubianki. Natomiast samo słowo liszka pochodzi z języka Prusów i używało się go do określenia osady handlowej. A więc nie jest wykluczone, że pierwotnie noszono w takich koszykach towary na sprzedaż.
      
       Liszka weszła również do frazeologii, o kimś kto dużo je mówiono, że porządnie pakuje swoją liszkę. W okolicach Elbląga się mawiało, co Bóg dał to w liszce noszę. O pełnej liszce też mówiono w aspekcie dostatku dla nowożeńców.