"Katedry polne" to nazwa wystawy malarstwa Henryka Starikiewicza, którą można oglądać do 10 stycznia przyszłego roku w nawie głównej elbląskiej Galerii EL.
W czasie wernisażu artysta przyznał, że z dużym ryzykiem podjął się tego niezwykle frapującego zadania, jakim jest wpisanie swoich prac w wymagającą przestrzeń galerii - dawnego kościoła. Specyfika Galerii EL, a zwłaszcza struktura i kolor cegieł niejednokrotnie przytłacza wystawiane tutaj prace, sprawiając, że nikną one w tej przestrzeni.
Obrazy Henryka Starikiewicza, przekształcone w swoiste, duże instalacje przestrzenne, dobrze wpisują się w galeryjną przestrzeń, współgrają z jej wnętrzem, wzajemnie się dopełniając. W swoich obrazach artysta wyraźnie nawiązuje do natury, a jednocześnie dąży do ukazania filozofii gotyckiej katedry, jej wnętrza, układów kompozycyjno - przestrzennych, przełożenia jej tajemnicy na język malarskiej geometrii. Architektura stała się źródłem inspirującym do odszukania naturalnych form malarskich.
"Elementy obrazów sprowadzają się do pasków o różnych wymiarach i świetlistości. To ich układy wyraziście i strzeliście dążą wzwyż, czasem o niuans, czasem bardziej od pionu odchylone mają tu być portalami, wiązkami kolumn, sklepiskami i witrażami. Te budowle dźwięczą. Anielskie pienia wydobywając się z obrazu też przeistaczają się w śpiewy polne, i tak patrząc na świetliste katedry obcujemy z architektoniczno-polno-starikiewiczowską muzyką. A te pasy, paski, paseczki są jednocześnie i budulcem, i dużym elementem konstrukcji" - napisał Andrzej Załuski w katalogu wystawy.
Henryk Starikiewicz jest absolwentem poznańskiej Państwowej wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, którą ukończył w 1981 r. Dyplom z malarstwa uzyskał w pracowni prof. Stanisława Teisseyre'a. Obecnie uczy malarstwa w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu.
Obrazy Henryka Starikiewicza, przekształcone w swoiste, duże instalacje przestrzenne, dobrze wpisują się w galeryjną przestrzeń, współgrają z jej wnętrzem, wzajemnie się dopełniając. W swoich obrazach artysta wyraźnie nawiązuje do natury, a jednocześnie dąży do ukazania filozofii gotyckiej katedry, jej wnętrza, układów kompozycyjno - przestrzennych, przełożenia jej tajemnicy na język malarskiej geometrii. Architektura stała się źródłem inspirującym do odszukania naturalnych form malarskich.
"Elementy obrazów sprowadzają się do pasków o różnych wymiarach i świetlistości. To ich układy wyraziście i strzeliście dążą wzwyż, czasem o niuans, czasem bardziej od pionu odchylone mają tu być portalami, wiązkami kolumn, sklepiskami i witrażami. Te budowle dźwięczą. Anielskie pienia wydobywając się z obrazu też przeistaczają się w śpiewy polne, i tak patrząc na świetliste katedry obcujemy z architektoniczno-polno-starikiewiczowską muzyką. A te pasy, paski, paseczki są jednocześnie i budulcem, i dużym elementem konstrukcji" - napisał Andrzej Załuski w katalogu wystawy.
Henryk Starikiewicz jest absolwentem poznańskiej Państwowej wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, którą ukończył w 1981 r. Dyplom z malarstwa uzyskał w pracowni prof. Stanisława Teisseyre'a. Obecnie uczy malarstwa w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu.
MUR