W piątek (26 lutego) w galerii Spatium Novum w Bibliotece Elbląskiej odbył się wernisaż wystawy rzeźby i malarstwa elbląskiego artysty Józefa Siwilewicza. Na wystawie zobaczyć można prace, które powstały na przestrzeni ostatnich dwóch lat. Głównym tematem i inspiracją był człowiek oraz cała sfera zmysłowa i erotyczna z nim związana. Zobacz fotoreportaż z wernisażu, przeczytaj rozmowę z artystą.
Robert Paul: Mógłby mi Pan powiedzieć, dlaczego w tekście zapowiadającym ten wernisaż nazwany Pan został artystą renesansowym?
Józef Siwilewicz: – Renesans kojarzy się z tym, że artyści zajmowali się różnymi dziedzinami sztuki i mnie te różne sposoby wyrażania się interesują – od malarstwa przez rzeźbę, witraż, rysunek, po mozaiki na wzór kościoła św. Brunona. To jest mój obszar działania. Tekst zapowiadający tę wystawę napisał mój kolega. Myślę, że rzeczywiście jest w tym trochę przesady, ja aż tak się z tym nie utożsamiam – po prostu zachowałem to słowo, bo nie chciałem ingerować w spostrzeżenia kolegi na temat tego, co robię.
Dlaczego wybrał pan rzeźbę i malarstwo jako formy wyrażania siebie?
– Od malarstwa zacząłem. Malarstwo dzisiaj to coś płaskiego, z czego próbujemy wydobyć jakąś iluzję, przestrzeń; oszukać troszeczkę widza, a rzeźba jest czymś takim – jak to się teraz ładnie nazywa – w 3D i zupełnie inaczej przestrzeń działa, bo tę rzeźbę trzeba skomponować wkoło i osadzić w przestrzeni. To jest zupełnie inna kategoria myślenia i to jest fascynujące w rzeźbie.
A jaki jest przekaz?
– Jest jak dopełnienie tego, jak jesteśmy zbudowani. To jest jakaś opowieść o człowieku, o jego sferach intymnych. Mamy jakieś takie swoje jaśniejsze i ciemniejsze strony i tak samo praca ma przód i tył, bok lewy i prawy...
A materiał to glina. Czy można ją kojarzyć z tym, że z ziemi pochodzimy?
– Tak. Dokładnie tak - to jest taka autoterapia.
I leczymy się np. z fobii?
– Nie nazwałbym tego fobiami.
Więc z czego? Z trudności, ograniczeń?
– Tak, są oczywiście własne ograniczenia. Jestem na jakimś etapie życiowym, na takim jakimś „zakręcie” w swoim życiu i w pewnym momencie postanowiłem wyrazić się jakoś w ten sposób.
Więc z czego?
– Z własnych ograniczeń....
Józef Siwilewicz: – Renesans kojarzy się z tym, że artyści zajmowali się różnymi dziedzinami sztuki i mnie te różne sposoby wyrażania się interesują – od malarstwa przez rzeźbę, witraż, rysunek, po mozaiki na wzór kościoła św. Brunona. To jest mój obszar działania. Tekst zapowiadający tę wystawę napisał mój kolega. Myślę, że rzeczywiście jest w tym trochę przesady, ja aż tak się z tym nie utożsamiam – po prostu zachowałem to słowo, bo nie chciałem ingerować w spostrzeżenia kolegi na temat tego, co robię.
Dlaczego wybrał pan rzeźbę i malarstwo jako formy wyrażania siebie?
– Od malarstwa zacząłem. Malarstwo dzisiaj to coś płaskiego, z czego próbujemy wydobyć jakąś iluzję, przestrzeń; oszukać troszeczkę widza, a rzeźba jest czymś takim – jak to się teraz ładnie nazywa – w 3D i zupełnie inaczej przestrzeń działa, bo tę rzeźbę trzeba skomponować wkoło i osadzić w przestrzeni. To jest zupełnie inna kategoria myślenia i to jest fascynujące w rzeźbie.
A jaki jest przekaz?
– Jest jak dopełnienie tego, jak jesteśmy zbudowani. To jest jakaś opowieść o człowieku, o jego sferach intymnych. Mamy jakieś takie swoje jaśniejsze i ciemniejsze strony i tak samo praca ma przód i tył, bok lewy i prawy...
A materiał to glina. Czy można ją kojarzyć z tym, że z ziemi pochodzimy?
– Tak. Dokładnie tak - to jest taka autoterapia.
I leczymy się np. z fobii?
– Nie nazwałbym tego fobiami.
Więc z czego? Z trudności, ograniczeń?
– Tak, są oczywiście własne ograniczenia. Jestem na jakimś etapie życiowym, na takim jakimś „zakręcie” w swoim życiu i w pewnym momencie postanowiłem wyrazić się jakoś w ten sposób.
Więc z czego?
– Z własnych ograniczeń....
rp
