Kończy się Miesiąc Dobroci dla Zwierząt, obecnie mało eksponowany i słusznie, ponieważ humanitarne traktowanie zwierząt nie powinno mieć okazjonalnego i fasadowego charakteru. Przy tej okazji można wspomnieć o działalności Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce, najstarszej polskiej organizacji założonej 1.11.1864r.
Towarzystwo, druga tego typu organizacja na świecie, po brytyjskim RSPCA, działało na terenie zaboru rosyjskiego i austriackiego i było jedną z nielicznych, tolerowanych przez zaborców organizacji po Powstaniu Styczniowym, umożliwiających jakąkolwiek działalność społeczną. W 1939 roku TOZ miało już 45 tysięcy członków, a od 1925 roku ukazywał się miesięcznik "Świat Zwierząt".
W okresie II wojny światowej działacze TOZ starali się pomagać zwierzętom w zniszczonych miastach oraz najliczniejszym poszkodowanym - koniom. (Od początku XIX-wiecznej industrializacji zwierzęciem najczęściej eksploatowanym w okrutny sposób był koń, nie wspominając już o ułańskich szarżach. Oddział TOZ w Elblągu interweniował w sprawie zaniedbanych wojskowych koni jeszcze w połowie lat 70tych XX wieku). W 1951 roku Towarzystwo nieoczekiwanie zostało zdelegalizowane, a działalność do roku 1957 była kontynuowana w konspiracji. Statutowym głównym celem TOZ jest działanie na rzecz humanitarnego obchodzenia się ze zwierzętami oraz zapewnienia im właściwych warunków. Towarzystwo prowadzi 18 schronisk, a inspektorzy TOZ przeprowadzają ok. 6 tys. interwencji rocznie. Towarzystwo składa się z 96 Oddziałów posiadających częściową samodzielność i kierowanych przez wybieralne zarządy.
Oddział w Elblągu, istnieje nieprzerwanie od 20.11.1970 r. Będąc w systemie PRL całkowicie uzależnionym od władz, Oddział, który liczył już 158 członków, od 24.09.1971 roku rezydował biernie w przydzielonej klitce pod schodami na ul. Trybunalskiej, uzyskując dopiero w czerwcu 2015 od Zarządu miasta proporcjonalną do działalności i możliwości siedzibę, w przyziemiu hotelowca przy Związku Jaszczurczego 17.
Składa się ona z dwóch pomieszczeń, z których jedno zostało właśnie wyremontowane z pomocą Zarządu Głównego i pracy społecznej z przeznaczeniem na rehabilitację sterylizowanych kotek wolno żyjących, co do tej pory stwarzało mnóstwo kłopotów.
Kotka po sterylizacji, w zależności od zastosowanej techniki zabiegu, w celu wygojenia rany musi przebywać od kilku dni do prawie dwóch tygodni w ciepłym pomieszczeniu i w klatce. Wbrew obiegowym oczekiwaniom dorosłe koty wolno żyjące rzadko nadają się do tzw. "adopcji". Stwarzają różne problemy, a szczególnie nie akceptują roli kanapowego kota niewychodzącego. Natomiast wypuszczone z powrotem na swój teren bronią go przed konkurencją i ponieważ są pozbawione możliwości rozmnażania się, liczba kotów w tym miejscu stabilizuje się. Nadmierny rozrost populacji kotów wolno bytujących staje się źródłem sąsiedzkich konfliktów i agresji wobec zwierząt. Samoistnie wyhamowuje w sposób naturalny ale i okrutny – poprzez epidemie, wypadki, trucie. Sterylizacja jest najbardziej humanitarną metodą utrzymania liczby kotów w mało uciążliwej ilości, ale wystarczającej do zabezpieczenia przed gryzoniami.
Należy dodać, że w ramach testowania tego projektu zostało bezpłatnie wysterylizowanych na koszt TOZ 20 kotek wolno żyjących oraz także 5 suczek w posiadaniu osób niepełnosprawnych i o niskich dochodach, dopuszczających przypadkowe mioty psów, pozbawionych szans na znalezienie domu i skazanych na spędzenie życia w schronisku.
W okresie II wojny światowej działacze TOZ starali się pomagać zwierzętom w zniszczonych miastach oraz najliczniejszym poszkodowanym - koniom. (Od początku XIX-wiecznej industrializacji zwierzęciem najczęściej eksploatowanym w okrutny sposób był koń, nie wspominając już o ułańskich szarżach. Oddział TOZ w Elblągu interweniował w sprawie zaniedbanych wojskowych koni jeszcze w połowie lat 70tych XX wieku). W 1951 roku Towarzystwo nieoczekiwanie zostało zdelegalizowane, a działalność do roku 1957 była kontynuowana w konspiracji. Statutowym głównym celem TOZ jest działanie na rzecz humanitarnego obchodzenia się ze zwierzętami oraz zapewnienia im właściwych warunków. Towarzystwo prowadzi 18 schronisk, a inspektorzy TOZ przeprowadzają ok. 6 tys. interwencji rocznie. Towarzystwo składa się z 96 Oddziałów posiadających częściową samodzielność i kierowanych przez wybieralne zarządy.
Oddział w Elblągu, istnieje nieprzerwanie od 20.11.1970 r. Będąc w systemie PRL całkowicie uzależnionym od władz, Oddział, który liczył już 158 członków, od 24.09.1971 roku rezydował biernie w przydzielonej klitce pod schodami na ul. Trybunalskiej, uzyskując dopiero w czerwcu 2015 od Zarządu miasta proporcjonalną do działalności i możliwości siedzibę, w przyziemiu hotelowca przy Związku Jaszczurczego 17.
Składa się ona z dwóch pomieszczeń, z których jedno zostało właśnie wyremontowane z pomocą Zarządu Głównego i pracy społecznej z przeznaczeniem na rehabilitację sterylizowanych kotek wolno żyjących, co do tej pory stwarzało mnóstwo kłopotów.
Kotka po sterylizacji, w zależności od zastosowanej techniki zabiegu, w celu wygojenia rany musi przebywać od kilku dni do prawie dwóch tygodni w ciepłym pomieszczeniu i w klatce. Wbrew obiegowym oczekiwaniom dorosłe koty wolno żyjące rzadko nadają się do tzw. "adopcji". Stwarzają różne problemy, a szczególnie nie akceptują roli kanapowego kota niewychodzącego. Natomiast wypuszczone z powrotem na swój teren bronią go przed konkurencją i ponieważ są pozbawione możliwości rozmnażania się, liczba kotów w tym miejscu stabilizuje się. Nadmierny rozrost populacji kotów wolno bytujących staje się źródłem sąsiedzkich konfliktów i agresji wobec zwierząt. Samoistnie wyhamowuje w sposób naturalny ale i okrutny – poprzez epidemie, wypadki, trucie. Sterylizacja jest najbardziej humanitarną metodą utrzymania liczby kotów w mało uciążliwej ilości, ale wystarczającej do zabezpieczenia przed gryzoniami.
Należy dodać, że w ramach testowania tego projektu zostało bezpłatnie wysterylizowanych na koszt TOZ 20 kotek wolno żyjących oraz także 5 suczek w posiadaniu osób niepełnosprawnych i o niskich dochodach, dopuszczających przypadkowe mioty psów, pozbawionych szans na znalezienie domu i skazanych na spędzenie życia w schronisku.
Paweł Petasz