Przed wojną ulica Wodna tętniła życiem, tuż przy niej mieściło się wiele kamienic, a w nich małe zakłady i lokale. Nad całością górował dom towarowy Loewenthal. O historii ulicy Wodnej opowiada w dzisiejszym odcinku naszego cyklu Karol Wyszyński, przewodnik PTTK.
Ulica Wodna, a obecnie raczej jej namiastka, przebiega wzdłuż rzeki, ale jest obecnie zabudowana jedynie na odcinku od Świętego Ducha do Mostowej. Zanim powstało imperium przemysłowe Schichaua, ulica dochodziła do Fosy Dworu Popielnego, późniejszego kanału wyposażeniowego stoczni.
Po raz pierwszy wspomniana jest w źródłach pisanych w 1330 r. jako ulica Koło Wody (platea circa aquam, niemiecki odpowiednik Am Wasser). W 1785 r. funkcjonuje już jako ul. Wodna (Wasserstrasse). Po 1945 r. nazwa została spolszczona. Przed wiekami od rzeki oddzielały ją mury obronne z poszczególnymi bramami.
W południowym krańcu ulicy miał ujście do rzeki kanał Kumieli, u jego wylotu znajdowała się specjalna zastawka chroniąca ten kanał przed cofkami rzeki Elbląg, znanymi nam i obecnie. Północny koniec ulicy wieńczyła Wielka Baszta Mnisza, do której w drugiej połowie XVI w. dobudowano bastion, następnie przez Szwedów przekształcony w półbastion noszący nazwę Ostrokątny. Budowle te rozebrano w 1785 r. Na ich miejscu wzniesiono spichlerze i Dwór Popielny. Później te tereny wykupił Schichau na swoją stocznię.
Przed wojną ulica Wodna tętniła życiem, tuż przy niej mieściło się wiele kamienic, a w nich małe zakłady i lokale. Dzisiaj nie został po nich ślad.
Dom towarowy Loewenthal
Na rogu Wodnej i Studziennej w pobliżu Mostu Niskiego w 1913 r. został oddany do użytku nowoczesny dom towarowy. Powstał na posesjach Wodna 21-24 w miejscu, gdzie w 1878 r. Dawid Loewenthal założył firmę handlową. Sam dom zbudowali spadkobiercy Dawida. Była to masywna budowla, posiadała drzwi obrotowe, ruchome schody, windę, taras widokowy. Najwyższe piętro zajmowała kawiarnia należąca do E. Starka. Z góry widać było przy korzystnych warunkach atmosferycznych Nowy Dwór Gdański.
Po dojściu do władzy Hitlera dom handlowy musiał zmienić właściciela, bo dotychczasowi właściciele Alfred i Kurt Loeventhal byli pochodzenia żydowskiego. Dom towarowy kupiła spółka komandytowa Franz Jacobi KG, a obiekt otrzymał nazwę „Kaufhaus am Elbing”. W czasie działań wojennych w 1945 r. budynek został poważnie uszkodzony, a następnie rozebrany, jak większość kamienic.
Przy Wodnej pod nr 14 działała kawiarnia „Columbus-Cafe” będąca zarazem przybytkiem określanym jako „dom pod czerwoną latarnią”. Pod nr 44 działała założona przez Roberta Maya w 1924 r. hurtownia farmaceutyczna „May & Guhl”. Hurtownia ta cieszyła się dobrą renomą wśród aptek w całym regionie.
Kogucik i fontanna
Po wojnie cała starówka została rozebrana, a w pobliżu ulicy Wodnej, na jednym z pustych placów, w latach 60. ustawiono drewnianą formę przestrzenną – Kogucika - autorstwa Waldemara Cichonia. Nie wiadomo dzisiaj, co się z nią stało. Do jej wykonania autor wykorzystał stare drewniane elementy służące do wykonania form odlewniczych. W pobliżu Kogucika znajdowała się też fontanna, wykonana z rur ułożonych w kształcie prostokątów. Również po niej nie ma śladu.
Po raz pierwszy wspomniana jest w źródłach pisanych w 1330 r. jako ulica Koło Wody (platea circa aquam, niemiecki odpowiednik Am Wasser). W 1785 r. funkcjonuje już jako ul. Wodna (Wasserstrasse). Po 1945 r. nazwa została spolszczona. Przed wiekami od rzeki oddzielały ją mury obronne z poszczególnymi bramami.
W południowym krańcu ulicy miał ujście do rzeki kanał Kumieli, u jego wylotu znajdowała się specjalna zastawka chroniąca ten kanał przed cofkami rzeki Elbląg, znanymi nam i obecnie. Północny koniec ulicy wieńczyła Wielka Baszta Mnisza, do której w drugiej połowie XVI w. dobudowano bastion, następnie przez Szwedów przekształcony w półbastion noszący nazwę Ostrokątny. Budowle te rozebrano w 1785 r. Na ich miejscu wzniesiono spichlerze i Dwór Popielny. Później te tereny wykupił Schichau na swoją stocznię.
Przed wojną ulica Wodna tętniła życiem, tuż przy niej mieściło się wiele kamienic, a w nich małe zakłady i lokale. Dzisiaj nie został po nich ślad.
Dom towarowy Loewenthal
Na rogu Wodnej i Studziennej w pobliżu Mostu Niskiego w 1913 r. został oddany do użytku nowoczesny dom towarowy. Powstał na posesjach Wodna 21-24 w miejscu, gdzie w 1878 r. Dawid Loewenthal założył firmę handlową. Sam dom zbudowali spadkobiercy Dawida. Była to masywna budowla, posiadała drzwi obrotowe, ruchome schody, windę, taras widokowy. Najwyższe piętro zajmowała kawiarnia należąca do E. Starka. Z góry widać było przy korzystnych warunkach atmosferycznych Nowy Dwór Gdański.
Po dojściu do władzy Hitlera dom handlowy musiał zmienić właściciela, bo dotychczasowi właściciele Alfred i Kurt Loeventhal byli pochodzenia żydowskiego. Dom towarowy kupiła spółka komandytowa Franz Jacobi KG, a obiekt otrzymał nazwę „Kaufhaus am Elbing”. W czasie działań wojennych w 1945 r. budynek został poważnie uszkodzony, a następnie rozebrany, jak większość kamienic.
Przy Wodnej pod nr 14 działała kawiarnia „Columbus-Cafe” będąca zarazem przybytkiem określanym jako „dom pod czerwoną latarnią”. Pod nr 44 działała założona przez Roberta Maya w 1924 r. hurtownia farmaceutyczna „May & Guhl”. Hurtownia ta cieszyła się dobrą renomą wśród aptek w całym regionie.
Kogucik i fontanna
Po wojnie cała starówka została rozebrana, a w pobliżu ulicy Wodnej, na jednym z pustych placów, w latach 60. ustawiono drewnianą formę przestrzenną – Kogucika - autorstwa Waldemara Cichonia. Nie wiadomo dzisiaj, co się z nią stało. Do jej wykonania autor wykorzystał stare drewniane elementy służące do wykonania form odlewniczych. W pobliżu Kogucika znajdowała się też fontanna, wykonana z rur ułożonych w kształcie prostokątów. Również po niej nie ma śladu.
WyKa