W roku 1309 wielki mistrz krzyżacki przeniósł swą siedzibę z Wenecji do nowowybudowanego wspaniałego zamku w Malborku, informował Głos Elbląga z 22 czerwca 1959 r.
W Elblągu pozostał jedynie wielki szpitalnik. Zamek elbląski, drugi co do wielkości po Malborku, został siedzibą komtura elbląskiego.
Przeniesienie siedziby wielkiego mistrza do Malborka spowodowało wzmożenie ruchu na trasie Elbląg-Malbork – na tak zwanej drodze pruskiej, którą ciężkie oddziały krzyżackie szły na wschód do walki o „nawrócenie” Prusów. Wojenna droga pruska przebiegała poza murami starego Miasta. Prowadziła ona przez most znajdujący się gdzieś w okolicy dzisiejszego mostu kolejowego. Dla wygody licznych podróżnych, poza murami starego miasta, powstały gospody. Osiedlili się tam piekarze, rzeźnicy, piwowarzy.
Nie podobało się to radzie Starego Miasta, która często wnosiła do Zakonu skargi na przyszłego konkurenta. Skargi jednak nie odniosły żadnego skutku. Wprost przeciwnie, Zakon postanowił poprzeć inicjatywę powstającego Nowego Miasta, chcąc tym samym zapobiec rosnącej potędze Starego Miasta.
Nowe Miasto otrzymuje z rąk wielkiego Mistrza Dietricha von Altenburga prawa miejskie. Potwierdza je w roku 1347 Henryk von Dusemer
Elbląskie Nowe Miasto – tworzyło prostokąt, którego dwie ściany biegły ze wschodu na zachód. Zachodnia ściana przylegała do murów Starego Miasta. Głównymi ulicami Nowego Miasta były: ulica Giermków oraz Pańska. Poza tym stare kroniki wymieniają jeszcze 5 ulic poprzecznych. Nowe Miasto otoczone było z jednej strony kanałem. Poza tym broniły go palisady. Murów, ani też innych umocnień Nowe Miasto nie posiadało.
W środku południowej, długiej ściany znajdowała się Brama Polska. Przy krótkiej wschodniej ścianie palisady, tuż u wylotu ulicy Giermków, stała Brama Holenderska. W północno-zachodniej stronie miasta, naprzeciw kościoła św. Jakuba, leżała brama św. Jakuba. Uliczka prowadząca do tej bramy do ul. Giermków nazywała się: „Kocia ścieżka”.
Nowe miasto rozrastało się. W roku 1398 wielki mistrz Konrad von Jungingen podarował miastu staw rybny, leżący w pobliżu mostu. Władysław Jagiełło obdarzył miasto w roku 1410 – wsią Gronowo.
W nowy Mieście urzędowało stale dwóch burmistrzów i 12 rajców. Ratusz znajdował się między ulicami: Kowalską, a starym cmentarzem pod wezwaniem Trzech Króli. Przed ratuszem stał kamienny pręgierz. Dlatego też ulica Kowalska ongiś nazywał się Pręgieżną.
Mieszkańcy Nowego Miasta, podobnie jak i Starego Miasta mieli własne bractwa, cechy i gildie kupieckie.
Jak podają kroniki w roku 1443 w mieście znajdowało się 17 gospód, 10 piekarzy, 15 piwowarów, 6 właścicieli winiarni, 2 farbiarzy, 20 tkaczy, 9 garbarzy – białoskórników i 7 garbarzy – kolorowych, 1 aptekarz i 1 kramarz korzenny.
Na przestrzeni wieków trwał spór pomiędzy Starym i Nowym Miastem.
Na sejmie w roku 1478 postanowiono podporządkować Nowe Miasto – Staremu. Fakt ten spotęgował jeszcze spory i antagonizmy bliźniaków.
Spory te trwały, aż do roku 1772, kiedy to Prusacy podporządkowali samorządy i gminy miast własnej administracji, a sprzeciwiających się łamaniu odwiecznych praw miejskich – rajców i mieszczan, uwięziono w królewieckich kazamatach.
Przeniesienie siedziby wielkiego mistrza do Malborka spowodowało wzmożenie ruchu na trasie Elbląg-Malbork – na tak zwanej drodze pruskiej, którą ciężkie oddziały krzyżackie szły na wschód do walki o „nawrócenie” Prusów. Wojenna droga pruska przebiegała poza murami starego Miasta. Prowadziła ona przez most znajdujący się gdzieś w okolicy dzisiejszego mostu kolejowego. Dla wygody licznych podróżnych, poza murami starego miasta, powstały gospody. Osiedlili się tam piekarze, rzeźnicy, piwowarzy.
Nie podobało się to radzie Starego Miasta, która często wnosiła do Zakonu skargi na przyszłego konkurenta. Skargi jednak nie odniosły żadnego skutku. Wprost przeciwnie, Zakon postanowił poprzeć inicjatywę powstającego Nowego Miasta, chcąc tym samym zapobiec rosnącej potędze Starego Miasta.
Nowe Miasto otrzymuje z rąk wielkiego Mistrza Dietricha von Altenburga prawa miejskie. Potwierdza je w roku 1347 Henryk von Dusemer
Elbląskie Nowe Miasto – tworzyło prostokąt, którego dwie ściany biegły ze wschodu na zachód. Zachodnia ściana przylegała do murów Starego Miasta. Głównymi ulicami Nowego Miasta były: ulica Giermków oraz Pańska. Poza tym stare kroniki wymieniają jeszcze 5 ulic poprzecznych. Nowe Miasto otoczone było z jednej strony kanałem. Poza tym broniły go palisady. Murów, ani też innych umocnień Nowe Miasto nie posiadało.
W środku południowej, długiej ściany znajdowała się Brama Polska. Przy krótkiej wschodniej ścianie palisady, tuż u wylotu ulicy Giermków, stała Brama Holenderska. W północno-zachodniej stronie miasta, naprzeciw kościoła św. Jakuba, leżała brama św. Jakuba. Uliczka prowadząca do tej bramy do ul. Giermków nazywała się: „Kocia ścieżka”.
Nowe miasto rozrastało się. W roku 1398 wielki mistrz Konrad von Jungingen podarował miastu staw rybny, leżący w pobliżu mostu. Władysław Jagiełło obdarzył miasto w roku 1410 – wsią Gronowo.
W nowy Mieście urzędowało stale dwóch burmistrzów i 12 rajców. Ratusz znajdował się między ulicami: Kowalską, a starym cmentarzem pod wezwaniem Trzech Króli. Przed ratuszem stał kamienny pręgierz. Dlatego też ulica Kowalska ongiś nazywał się Pręgieżną.
Mieszkańcy Nowego Miasta, podobnie jak i Starego Miasta mieli własne bractwa, cechy i gildie kupieckie.
Jak podają kroniki w roku 1443 w mieście znajdowało się 17 gospód, 10 piekarzy, 15 piwowarów, 6 właścicieli winiarni, 2 farbiarzy, 20 tkaczy, 9 garbarzy – białoskórników i 7 garbarzy – kolorowych, 1 aptekarz i 1 kramarz korzenny.
Na przestrzeni wieków trwał spór pomiędzy Starym i Nowym Miastem.
Na sejmie w roku 1478 postanowiono podporządkować Nowe Miasto – Staremu. Fakt ten spotęgował jeszcze spory i antagonizmy bliźniaków.
Spory te trwały, aż do roku 1772, kiedy to Prusacy podporządkowali samorządy i gminy miast własnej administracji, a sprzeciwiających się łamaniu odwiecznych praw miejskich – rajców i mieszczan, uwięziono w królewieckich kazamatach.
oprac. Olaf B.