Dwa w jednym

Leszek Wyczółkowski uprawia malarstwo sztalugowe i grafikę artystyczną. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych, galeriach publicznych, prywatnych i korporacjach na całym świecie. A oto w jaki sposób artysta opisuje swoją działalność artystyczna: „Boję się trochę otaczającego mnie świata. To, co widzę, wydaje mi się oczywiste i banalne. Dlatego uciekam do wnętrza drzewa, kwiatu, ziemi, wody. Na świat wolę patrzeć z lotu ptaka. Ciekaw mnie tajemnica powstania życia”.
       Jego twórczość umiejscowiona jest w szeroko rozumianym nurcie współczesnej sztuki światowej. Wielokierunkowe analityczne myślenie, znakomity warsztat i różnorodny a także precyzyjny kształt jego realizacji artystycznych świadczą w takim samym stopniu o wrażliwości artysty jak i o wyczuleniu na najnowsze tendencje w sztuce. Świadczą także o umiejętności czerpania z uniwersalnych wartości współczesnej kultury i współczesnego świata (prof. Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki).
       Dzieła Leszka Wyczółkowskiego inspirowane są naturą, jednak nie można ich nazwać realistycznymi. Ich metaforyczny charakter skłania do refleksji. Motywy swych pracy artysta czerpie z pejzażu, zielników, atlasów roślin. Wybrane elementy roślinne lub pejzażowe Wyczółkowski umieszcza w kwadratach i zestawiając je ze sobą, nadaje im nowe znaczenie. Grafiki Wyczółkowskiego przywodzą na myśl obrazy, które rozkwitają na szkiełkach pod mikroskopem, lub kosmiczne fantazje pokazujące starcia galaktyk (Anna Brzostek).
       Kazimierz Głaz, twórca sensybilizmu, jest jeszcze jednym przedstawicielem artystów współczesnych,

w którego pracach pojawiają się figury geometryczne o symbolicznym znaczeniu. Powtarza się w nich sylwetka krzyża i prostokąta przywodzącego na myśl strukturę kompozycyjną ikon. Wielokrotnie podejmuje ten sam temat, co podobnie jak w wypadku Reinhardta i Malewicza świadczy o kontemplacyjnym stosunku do sztuki. Jego obrazy są tworzone na granicy ascezy formy i koloru, co też jest wspólną cechą tych artystów. Nie są to dzieła religijne, choć niewątpliwie punktem wyjścia były ikony bizantyjskie, co potwierdza sam autor. Prace, nazwane przez artystę „Istotą rzeczy", są formą poszukiwania Absolutu, poszukiwania początkowo nieświadomego: „Nie wiedziałem nawet, że szukam Absolutu. Szukałem jakiegoś głosu, który kiedyś usłyszałem". Malarz świadomie sięga do tradycji ikony, przejmując z niej mistykę światła, jedność piękna i dobra, jednocześnie próbując dotrzeć do istoty rzeczy, do sedna, do Absolutu poprzez odrzucanie tego, co nieistotne i zewnętrzne. Odbywa się to nie na drodze wiary, lecz na drodze poznania... (Joanna Rojkowska, Poszukiwanie korzeni, Artłuk, N0 3, 2008, Warszawa).
       W obrazach Głaza nie ma odniesień do rzeczywistości nas otaczającej ani do sztuki ostatnich trendów. Jest tu widoczna próba tłumaczenia z języka dawnego na język współczesny. Jest to język uniwersalny. Przekaz natomiast jest wybitnie osobisty. Jak w każdym języku mamy tu do czynienia z wieloznacznością, która pozwala nam na odniesienia metafizyczne, nie zrywając jednak więzi z konkretnością języka plastycznego i widzianego świata formy i koloru. Potrzeba malowania nie wynika tu z innych motywów niż wewnętrzne. Możemy podejrzewać inspirację religijną, mimo to nie są to obrazy religijne ani w dawnym ani w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. Są to współczesne, najbardziej bliskie, od dawna poszukiwane formy przekazu spraw duchowych. Nie jednej określonej religii czy wyznania, a tych wszystkich przekonań opartych na sile ducha. (Rybczyński & K. G. Stein, Toronto 1977).