Na życzenie policji zwracamy Państwa uwagę na policyjne rozporządzenie z 21 kwietnia 1912 r. , paragraf 35, ustęp h, który brzmi: „W dni targowe zabrania się poruszania się pojazdami po ulicach, przy których rozstawione są budki. Są to ulice: Am Lustgarten, zachodnia część ulic Janowskiej (niem. Herrenstraße), Giermków (niem. Junkerstraße), Rycerska (Friedrichstraße), Plac Słowiański (niem. FriedrichWilhelm-Platz) oraz pozostałe miejsca i place, przy których stoją budy”. Wiele osób nie przestrzega tego rozporządzenia. Za takie zachowanie grożą kary! (ENN, czwartek, 08.05.1913 r.)
Podziękowania cesarzowej
Przy ulicy Bolesława Chrobrego 13 (niem. Bismarckstraße) mieszka 75-letnia poetka, pani Fryderyka Naubert. Od siedmiu już lat kobieta jest przykuta do łóżka, cierpi bowiem na astmę. Dwadzieścia lat temu straciła słuch. Mimo swych wszystkich chorób pani Naubert zaraża radością i tryska młodzieńczą siłą. Czytane przez nią codziennie gazety i żurnale oraz wszelkiego rodzaju książki dają jej tę nieodpartą siłę do życia.
I tak oto wiadomość o zaręczynach księżniczki Wiktorii Luizy* stały się dla starszej pani pretekstem do napisania wiersza pełnego emocji i wzruszeń. Kobieta dała w nim m.in. wyraz swojej radości w kwestii pojednania między Welfami** i Hohenzollernami.
Wiersz ozdobiony rysunkiem pani Fryderyka wysłała do Berlina. Musiał on przypaść tam do gustu, ponieważ z gabinetu cesarzowej wystosowano do adresatki pismo, z datą 28 kwietnia 1913 r., następującej treści: „Gabinet cesarski przekazuje Pani z najwyższego polecenia serdeczne podziękowania od Jej Królewskiej Wysokości księżniczki Wiktorii Luizy Pruskiej za piękny wiersz z okazji jej zaręczyn”. (ENN, czwartek, 08.05.1913 r.)
* Wiktoria Luiza była jedyną córką i siódmym dzieckiem cesarza Wilhelma II Hohenzollerna i jego żony cesarzowej Augusty Wiktorii. Była 141 w sukcesji do brytyjskiego tronu. Księżniczka Wiktoria była ukochanym dzieckiem cesarza, była do niego również bardzo podobna i najinteligentniejsza z całego rodzeństwa. Gdy oświadczyła rodzinie, że chce poślubić Ernesta Augusta, księcia Hanoweru, wywodzącego się z dynastii pozbawionej królestwa w chwili utworzenia Cesarstwa Niemieckiego w roku 1871, wzbudziło to w rodzinie Hohenzollernów żywe emocje. Nienawiść dynastii hanowerskiej do Hohenzollernów wcale nie wygasła, ale małżeństwo to pozwalało odzyskać temu rodowi znaczącą pozycję w państwie, z drugiej zaś strony Wilhelm II niczego nie umiał odmówić córce. Ślub odbył się 24 maja 1913 roku w Berlinie – Wikipedia.
** Dynastia pochodzenia włoskiego, panowała w Bawarii, Saksonii, potem Brunszwiku i Lüneburgu, a następnie Hanowerze oraz Wielkiej Brytanii (pod nazwą dynastii hanowerskiej). Przedstawiciele tego rodu trzykrotnie nosili tytuł cesarski – Wikipedia.
Nowa kawiarnia na Placu Fryderyka Wilhelma
Dzisiaj odbędzie się uroczyste otwarcie kawiarni na Placu Fryderyka Wilhelma (niem. Friedrich-Wilhelmplatz, obecnie Plac Słowiański). Elbląg jest więc bogatszy o jeszcze jedną kafejkę, których w wielkich miastach powinno być jak najwięcej. [...]
W kawiarni umieszczono owalne stoły z brązowego marmuru, sofy powleczone zostały niebieskim kolorem, by pasowały do koloru ścian. Dostojeństwa dodają temu miejscu liczne lustra. Przed oknami wznoszą się podia o średniej wysokości otoczone barierką. Dzięki nim ma się wspaniały widok na Plac Fryderyka Wilhelma. Na podłodze leży brązowa wykładzina z linoleum. Na otoczonym barierką muzycznym podium stoją fortepian i fisharmonia. [...] Ozdobą kawiarni są schody wejściowe. [...] Przed kawiarnią znajduje się ogród z kwiatami, w którym stoją meble ogrodowe i popiersie króla, na cześć którego nazwano zarówno plac, jak i kawiarnię. Uwagę zwraca również piękny bufet. Schody prowadzą do sali gier na pierwszym piętrze, znajduje się tam m.in. sala bilardowa. Sala ta mieści trzy stoły bilardowe. Została pomalowana na kolor szary. [...]. Sąsiednie sale zapraszają gości na małą partyjkę. Najładniejszym pomieszczeniem kawiarni jest bez wątpienia bar z winiarnią, który umiejscowiony jest na rogu ulic Rycerskiej (niem. Friedrichstraße) i Rzeźnickiej (niem. Fleischerstraße). Prowadzi do niego okazałe wejście, drzwi w stylu empire. [...] Prace malarskie wykonywał pan Lenge, a ślusarskie pan Ropelius. Prace budowlane wykonała firma Depmeyer.
Mamy nadzieję, że w kawiarni tej jej klienci spędzą wiele długi i niezapomnianych chwil. (ENN, czwartek, 08.05.1913 r.)
Popularność kadyńskich kafli
Kafle z cesarskiej fabryki w Kadynach cieszą się coraz większą popularnością. Została nimi wyłożona hala wejściowa nowego dworca berlińskiej kolei nadziemnej i podziemnej. (ENN, piątek, 09.05.1913 r.)
Odnośnie zwłok znalezionych w rzece Elbląg
Policja rzuciła światło na tajemniczą sprawę zwłok znalezionych niedawno w rzece Elbląg. Stwierdzono bowiem zaginięcie około 40-letniego Karla Lehmana, zamieszkałego przy ulicy Wodnej (niem. Wasserstraße). Lehman uchodził za człowieka leniwego i unikającego pracy. Znany był również z częstego zaglądania do kieliszka. Prokuratura jest zdania, że w przypadku znalezionych zwłok chodzi właśnie o Karla Lehmana, który prawdopodobnie popełnił samobójstwo. Sekcja zwłok, która miała miejsce wczoraj, wykluczyła, że mogło chodzić o morderstwo. Przeciwnie, stwierdzono, że śmierć mężczyzny nastąpiła przez utonięcie. Przypuszcza się również, że mężczyzna celowo związał sobie nogi i ręce. Chciał, by jego desperacki czyn na pewno skończył się powodzeniem. (ENN, piątek, 09.05.1913 r.)
***
W tym roku publikujemy teksty przypominające wydarzenia z 1913 roku, dziejące się w naszym mieście i okolicach. Dziś kolejne wiadomości z maja 1913. Przeglądamy stare numery „Elbinger Neueste Nachrichten”, korzystając ze zdigitalizowanych zasobów Biblioteki Elbląskiej.
Przy ulicy Bolesława Chrobrego 13 (niem. Bismarckstraße) mieszka 75-letnia poetka, pani Fryderyka Naubert. Od siedmiu już lat kobieta jest przykuta do łóżka, cierpi bowiem na astmę. Dwadzieścia lat temu straciła słuch. Mimo swych wszystkich chorób pani Naubert zaraża radością i tryska młodzieńczą siłą. Czytane przez nią codziennie gazety i żurnale oraz wszelkiego rodzaju książki dają jej tę nieodpartą siłę do życia.
I tak oto wiadomość o zaręczynach księżniczki Wiktorii Luizy* stały się dla starszej pani pretekstem do napisania wiersza pełnego emocji i wzruszeń. Kobieta dała w nim m.in. wyraz swojej radości w kwestii pojednania między Welfami** i Hohenzollernami.
Wiersz ozdobiony rysunkiem pani Fryderyka wysłała do Berlina. Musiał on przypaść tam do gustu, ponieważ z gabinetu cesarzowej wystosowano do adresatki pismo, z datą 28 kwietnia 1913 r., następującej treści: „Gabinet cesarski przekazuje Pani z najwyższego polecenia serdeczne podziękowania od Jej Królewskiej Wysokości księżniczki Wiktorii Luizy Pruskiej za piękny wiersz z okazji jej zaręczyn”. (ENN, czwartek, 08.05.1913 r.)
* Wiktoria Luiza była jedyną córką i siódmym dzieckiem cesarza Wilhelma II Hohenzollerna i jego żony cesarzowej Augusty Wiktorii. Była 141 w sukcesji do brytyjskiego tronu. Księżniczka Wiktoria była ukochanym dzieckiem cesarza, była do niego również bardzo podobna i najinteligentniejsza z całego rodzeństwa. Gdy oświadczyła rodzinie, że chce poślubić Ernesta Augusta, księcia Hanoweru, wywodzącego się z dynastii pozbawionej królestwa w chwili utworzenia Cesarstwa Niemieckiego w roku 1871, wzbudziło to w rodzinie Hohenzollernów żywe emocje. Nienawiść dynastii hanowerskiej do Hohenzollernów wcale nie wygasła, ale małżeństwo to pozwalało odzyskać temu rodowi znaczącą pozycję w państwie, z drugiej zaś strony Wilhelm II niczego nie umiał odmówić córce. Ślub odbył się 24 maja 1913 roku w Berlinie – Wikipedia.
** Dynastia pochodzenia włoskiego, panowała w Bawarii, Saksonii, potem Brunszwiku i Lüneburgu, a następnie Hanowerze oraz Wielkiej Brytanii (pod nazwą dynastii hanowerskiej). Przedstawiciele tego rodu trzykrotnie nosili tytuł cesarski – Wikipedia.
Nowa kawiarnia na Placu Fryderyka Wilhelma
Dzisiaj odbędzie się uroczyste otwarcie kawiarni na Placu Fryderyka Wilhelma (niem. Friedrich-Wilhelmplatz, obecnie Plac Słowiański). Elbląg jest więc bogatszy o jeszcze jedną kafejkę, których w wielkich miastach powinno być jak najwięcej. [...]
W kawiarni umieszczono owalne stoły z brązowego marmuru, sofy powleczone zostały niebieskim kolorem, by pasowały do koloru ścian. Dostojeństwa dodają temu miejscu liczne lustra. Przed oknami wznoszą się podia o średniej wysokości otoczone barierką. Dzięki nim ma się wspaniały widok na Plac Fryderyka Wilhelma. Na podłodze leży brązowa wykładzina z linoleum. Na otoczonym barierką muzycznym podium stoją fortepian i fisharmonia. [...] Ozdobą kawiarni są schody wejściowe. [...] Przed kawiarnią znajduje się ogród z kwiatami, w którym stoją meble ogrodowe i popiersie króla, na cześć którego nazwano zarówno plac, jak i kawiarnię. Uwagę zwraca również piękny bufet. Schody prowadzą do sali gier na pierwszym piętrze, znajduje się tam m.in. sala bilardowa. Sala ta mieści trzy stoły bilardowe. Została pomalowana na kolor szary. [...]. Sąsiednie sale zapraszają gości na małą partyjkę. Najładniejszym pomieszczeniem kawiarni jest bez wątpienia bar z winiarnią, który umiejscowiony jest na rogu ulic Rycerskiej (niem. Friedrichstraße) i Rzeźnickiej (niem. Fleischerstraße). Prowadzi do niego okazałe wejście, drzwi w stylu empire. [...] Prace malarskie wykonywał pan Lenge, a ślusarskie pan Ropelius. Prace budowlane wykonała firma Depmeyer.
Mamy nadzieję, że w kawiarni tej jej klienci spędzą wiele długi i niezapomnianych chwil. (ENN, czwartek, 08.05.1913 r.)
Popularność kadyńskich kafli
Kafle z cesarskiej fabryki w Kadynach cieszą się coraz większą popularnością. Została nimi wyłożona hala wejściowa nowego dworca berlińskiej kolei nadziemnej i podziemnej. (ENN, piątek, 09.05.1913 r.)
Odnośnie zwłok znalezionych w rzece Elbląg
Policja rzuciła światło na tajemniczą sprawę zwłok znalezionych niedawno w rzece Elbląg. Stwierdzono bowiem zaginięcie około 40-letniego Karla Lehmana, zamieszkałego przy ulicy Wodnej (niem. Wasserstraße). Lehman uchodził za człowieka leniwego i unikającego pracy. Znany był również z częstego zaglądania do kieliszka. Prokuratura jest zdania, że w przypadku znalezionych zwłok chodzi właśnie o Karla Lehmana, który prawdopodobnie popełnił samobójstwo. Sekcja zwłok, która miała miejsce wczoraj, wykluczyła, że mogło chodzić o morderstwo. Przeciwnie, stwierdzono, że śmierć mężczyzny nastąpiła przez utonięcie. Przypuszcza się również, że mężczyzna celowo związał sobie nogi i ręce. Chciał, by jego desperacki czyn na pewno skończył się powodzeniem. (ENN, piątek, 09.05.1913 r.)
***
W tym roku publikujemy teksty przypominające wydarzenia z 1913 roku, dziejące się w naszym mieście i okolicach. Dziś kolejne wiadomości z maja 1913. Przeglądamy stare numery „Elbinger Neueste Nachrichten”, korzystając ze zdigitalizowanych zasobów Biblioteki Elbląskiej.
tłum. DK