Zima to dobry moment na obserwację ptaków, które w tym czasie obecne są w kraju. W tej dość licznej gromadzie dostrzec można kolorową, bardzo ruchliwą bogatkę. To największa sikora spośród tych, które występują w Polsce. Pospolity gatunek, który można spotkać zarówno w lasach, jak i w parkach czy ogrodach.
Jak podaje Encyklopedia Leśna sikora bogatka osiąga długość do 15 cm, a jej masa ciała waha się pomiędzy 14 a 22 g. Ma charakterystyczne ubarwienie, które wyróżnia ją na tle innych ptaków. Samce i samiczki są do siebie podobni, różni je krawat na brzuchu (u samca się on rozszerza).
Bogatka zakłada gniazdo wszędzie tam, gdzie rosną drzewa. Wykorzystuje do tego dziuple, załomy drzew czy budki lęgowe, ale nie tylko.
"Potrafi zamieszkać w skrzynce na listy, w skrzynce z bezpiecznikami, szlabanie lub metalowym słupku ogrodzeniowym" – tak o zwyczajach tych zwierząt opowiada Grzegorz Okołów w swoim artykule "Sikory, sikorki, sikoreczki", umieszczonym na łamach czasopisma Echa Leśne (nr 4 (610), 2012 r., s. 22).
W okresie od maja do lipca składa od 7 do 12 jaj, które są wysiadywane przez samicę przez około dwa tygodnie. W sprzyjających warunkach bogatka może wyprowadzić nawet dwa lęgi w roku.
"Pisklęta bogatki są gotowe do lotu już po dwóch tygodniach. Potem wzbijają się w powietrze, ukrywają w koronach drzew i tam są dokarmiane przez rodziców jeszcze przez kilkanaście dni" – czytamy na portalu ekologia.pl.
Przyrodnicy uważają ją za gatunek wszystkożerny, który zwłaszcza zimą chętnie przylatuje do karmników.
"Latem zjada owady, zimą przestawia się na dietę roślinną. (...) W karmnikach najchętniej wybiera pokarmy z zawartością tłuszczu, jak chociażby ziarna słonecznika. Przy tłumnie odwiedzanych stołówkach obowiązuje ściśle ustalona hierarchia – najpierw częstuje się samiec, wypinając pierś z szeroką, czarną smugą, potem cała reszta. Może to niezbyt demokratycznie, ale skutecznie zapobiega bójkom i niepokojom" – opowiada Grzegorz Okołów (Echa Leśne, nr 4 (610), s. 22).
Sikory bogatki wyróżnia nie tylko kolorowe upierzenie, ale i głos.
"Porozumiewają się za pomocą charakterystycznych, czystych i metalicznych "podzwonień", które mogą jednak dość znacznie różnić się od siebie" – opowiada Paweł Oglęcki w swoim artykule "Zimowe stada", umieszczonym na łamach magazynu Echa Leśne (nr 4 (622), 2015, s. 21).
Jak dodaje Jan Piotrowski z Nadleśnictwa Elbląg bogatki uchodzą za niezwykle towarzyskie ptaki, które nie boją się ludzi.
- Zdarza się, że bogatki jedzą pokarm wprost z ludzkiej ręki – dodaje leśnik.
Bogatka zakłada gniazdo wszędzie tam, gdzie rosną drzewa. Wykorzystuje do tego dziuple, załomy drzew czy budki lęgowe, ale nie tylko.
"Potrafi zamieszkać w skrzynce na listy, w skrzynce z bezpiecznikami, szlabanie lub metalowym słupku ogrodzeniowym" – tak o zwyczajach tych zwierząt opowiada Grzegorz Okołów w swoim artykule "Sikory, sikorki, sikoreczki", umieszczonym na łamach czasopisma Echa Leśne (nr 4 (610), 2012 r., s. 22).
W okresie od maja do lipca składa od 7 do 12 jaj, które są wysiadywane przez samicę przez około dwa tygodnie. W sprzyjających warunkach bogatka może wyprowadzić nawet dwa lęgi w roku.
"Pisklęta bogatki są gotowe do lotu już po dwóch tygodniach. Potem wzbijają się w powietrze, ukrywają w koronach drzew i tam są dokarmiane przez rodziców jeszcze przez kilkanaście dni" – czytamy na portalu ekologia.pl.
Przyrodnicy uważają ją za gatunek wszystkożerny, który zwłaszcza zimą chętnie przylatuje do karmników.
"Latem zjada owady, zimą przestawia się na dietę roślinną. (...) W karmnikach najchętniej wybiera pokarmy z zawartością tłuszczu, jak chociażby ziarna słonecznika. Przy tłumnie odwiedzanych stołówkach obowiązuje ściśle ustalona hierarchia – najpierw częstuje się samiec, wypinając pierś z szeroką, czarną smugą, potem cała reszta. Może to niezbyt demokratycznie, ale skutecznie zapobiega bójkom i niepokojom" – opowiada Grzegorz Okołów (Echa Leśne, nr 4 (610), s. 22).
Sikory bogatki wyróżnia nie tylko kolorowe upierzenie, ale i głos.
"Porozumiewają się za pomocą charakterystycznych, czystych i metalicznych "podzwonień", które mogą jednak dość znacznie różnić się od siebie" – opowiada Paweł Oglęcki w swoim artykule "Zimowe stada", umieszczonym na łamach magazynu Echa Leśne (nr 4 (622), 2015, s. 21).
Jak dodaje Jan Piotrowski z Nadleśnictwa Elbląg bogatki uchodzą za niezwykle towarzyskie ptaki, które nie boją się ludzi.
- Zdarza się, że bogatki jedzą pokarm wprost z ludzkiej ręki – dodaje leśnik.
oprac. mw