Po kilkutygodniowej przerwie, spowodowanej cyklem na temat odzyskania niepodległości przez Polskę, wracamy z opisami historii miejscowości należących w latach 1975-98 do województwa elbląskiego. O ciekawostkach związanych z Ryjewem i Barciciami (obecnie powiat kwidzyński) opowiada Karol Wyszyński, przewodnik elbląskiego PTTK.
To wieś, która jest siedzibą gminy, położonej na terenie Pomezanii, Powiśla oraz Pojezierza Iławskiego, w okolicy którego znajdują się ślady osadnictwa z okresu neolitu i epoki brązu.
Nazwa wsi po raz pierwszy występuje w księgach w XIV wieku jako folwark krzyżacki. W latach 20. XVII wieku, kiedy Ryjewo należało do Rzeczpospolitej, wieś strawił gigantyczny pożar. W wyniku pierwszego rozbioru Polski w 1772 r. znalazło się w granicach Prus, do Polski powróciło w 1945 r.
Co ciekawe, na przełomie XVI i XVII wieku w Ryjewie znajdował się ośrodek hutniczy, korzystający z miejscowych rud darniowych, wyrabiano tu miedzy innymi kule na potrzeby wojsk polskich władców.
W latach czterdziestych XVIII w. we wsi zjawili się menonici, którzy dzierżawili wieś wraz z okolicznym majątkiem leśnym Oberforsterei Rehhof. W 1895 r. wieś uzyskała połączenie kolejowe, przebiega przez nią linia z Kwidzyna do Malborka, do dzisiaj zachował się dworzec kolejowy.
W miejscowości są dwie świątynie: kościół pw. Świętej Rodziny, wzniesiony w 1909 r. w stylu neogotyckim na potrzeby katolików (było ich wówczas 173). W pobliżu kościoła znajduje się plebania i cmentarz pochodzące też z tego okresu.
Drugą świątynią jest odbudowany w 1994 r. kościół pw. bł. Michała Kozala. Świątynia została wzniesiona w 1895 r. ma potrzeby miejscowych ewangelików, została zniszczona podczas II wojny światowej.
Przed 1945 r. wieś nosiła nazwę Rehhof. Na przestrzeni wieków nazywana była również: Rehehoffe, Rehoff, Reyowo, Regoff, Ryiow, Reiewo, Ryiow, Rejewo, Reehof, Rehhof,
Barcice
Powstały w 1928 r. z połączenia trzech wsi: Schweingrube, Tragheimerweide i Zwanzigerweide. Jeszcze w XVII w. te tereny były pastwiskami dzierżawionymi przez mennonitów. W okolicznych zaś lasach znajdowały się liczne barcie i do nich to nawiązuje obecne nazwa, bo poprzednie były nieco obraźliwe. Część określaną jako Zwanzigerweide wydzierżawiła na trzydzieści, lat (stąd pierwotna nazwa) starościna sztumska Tekla Bilińska.
We wsi istniała świątynia mennonicka, na budowę pierwszej - określanej jako dom modlitwy - zgodę wyraził bp chełmiński Feliks Ignacy Kretkowski. Była to wtedy jedyna świątynia w całej Dolinie Kwidzyńskiej.
Druga, murowana, powstała w 1866 r., uległa znacznemu uszkodzeniu w 1945 r. i rozebrano ją w latach 60. XX w. Zachowały się natomiast dwa cmentarze mennonickie. W Barcicach istniała szkoła wyznaniowa, a w latach 1955-1972 szkoła podstawowa.
Wieś zelektryfikowano dopiero w 1949 r. W okresie II wojny światowej we wsi przebywało 22 jeńców angielskich pracujących na polach.
Poprzednią nazwę Schweingrube/Tragheimerweide, zmieniono na obecną w 1953 r. Poprzednio stosowano też następujące nazwy: od Świniego Kąta, od Świniej Gruby, od Świni Grubej, Schweingrube, na Świnieygrupie, Świnia Grupa, Schweingrube, Schweinegrube, Schweingruppe, Świniagrupa, Szwedy, Tragheimerweide.