W Elblągu diaspora żydowska była niewielka. W okresie przynależności miasta do Zakonu Krzyżackiego obowiązywał zakaz zamieszkiwania na terenie panstwa zakonnego Żydów i prowadzenia przez nich handlu. Zakaz ten obowiązywał też z chwilą włączenia tych ziem do Polski (oficjalnie zniesiony w 1668 roku), jednakże polska szlachta zamieszkująca tutaj nie przestrzegała tego prawa i zezwalała na ich osiedlanie się na dobrach szlacheckich. Praktycznie pod koniec XVIII wieku w Elblągu mieszkało około 1200 - 1500 Żydów, ale ich liczba systematycznie malała tak, że w 1904 roku odnotowano około 550 mieszkańców narodowości żydowskiej. Po I wojnie ich populacja wynosiła od 120 do 150 osób, a na początku lat 30 - tych XX wieku mieszkało tutaj kilkadziesiąt rodzin żydowskich.