Ze słuszną dumą pokazują dziś gdańszczanie turystom swój piękny „Dwór Artusa”, Elbląg, niestety nie ma swego „Artusa”. Zniszczony on został doszczętnie w czasie ostatnich działań wojennych, informował Głos Elbląga z 30 września 1958 r.
Pozostały jedynie wspomnienia z okresu, kiedy na Starym Mieście w Elblągu , w „Domu Artusa” – goszczono możnych tego świata, wyprawiano huczne zabawy, przyjęcia i uroczystości.
Pierwsze wzmianki dotyczące elbląskiego „Domu Artusa” sięgają roku 1319. Nazwa Dwór Artusa wywodzi się od angielskiego bohatera narodowego króla Artursa względnie Artusa., który żył w początkach pierwszej połowy VI w. Na jego dworze nie wolno było uprawiać bójek, kłócić się, grać w karty, kości itp. Służył on beztroskiej zabawie. Prawie we wszystkich miastach średniowiecza, północnej Polski, istniały dwory Artusa.
Elbląski Dwór Artusa był miejscem spotkań najprzedniejszych obywateli miasta. Tworzyli oni swego rodzaju bractwo złożone w większości z patrycjatu miejskiego,. Należeli doń przede wszystkim kupcy. Cechy miejskie miały we dworze ustalone miejsca, stoły, zwane bankami. Kobiety, zarówno mężatki jak i panny – mogły również należeć DO BRACTWA. Warunkiem przyjęcia w poczet członków było wpłacenie tzw. Wpisowego oraz – przestrzeganie regulaminu bractwa. Nad przestrzeganiem regulaminu czuwali zresztą dwaj wybierani członkowie bractwa, którzy jednocześnie opiekowali się domem. Zwano ich namiestnikami.
Do obowiązków członków bractwa Dworu Artusa, należało m. in. uczestniczenie w pogrzebie zmarłego członka. Kto nie wziął udziału w pogrzebie członka, zgodnie z regulaminem musiał płacić 10 groszy kary. Najstarszy Dwór Artusa znajdował się przy ul. Rybackiej. Następnie w roku 1590 – przeniesiony został na Stary Rynek. W okresie późniejszym piękny, elbląski Dom Artusa, staje się własnością bractwa św. Jerzego, które kontynuowało stare tradycje Dworu Artusa. Dom ten, aż do momentu zniszczenia w roku 1945, znany był: Domem św. Jerzego.
W dolnych kondygnacjach domu – znajdowała się wielka sala z muszlą dla orkiestry. Przy wejściu do sali po obydwu stronach stały figury uzbrojonych rycerzy. Na ścianie frontowej znajdował się olbrzymi obraz , przedstawiający św. Jerzego, patrona bractwa. Po obu stronach obrazu stały rzeźbione w drzewie jelenie z naturalnymi rogami. Jelenie opatrzone były tabliczkami z datą 1592 i 1593.
W domu św. Jerzego dawnym Dworze Artusa, odbywały się w późniejszym czasie wesela przednich obywateli miasta, przyjmowano gości, występowali tu aktorzy. Tu odbywały się wystawy książek, a w późniejszym okresie ciągniono losy loterii państwowej.
Od 1786 r. w Domu św. Jerzego mieściła się poczta Elbląska. Na przestrzeni wieków, Dom św. Jerzego ulegał ciągłej przebudowie. W roku 1919 – istniejące jeszcze bractwo św. Jerzego sprzedało swój dom prywatnej osobie, kupcowi Beringowi. Działania wojenne – zniszczyły całkowicie Dom św. Jerzego.
Pierwsze wzmianki dotyczące elbląskiego „Domu Artusa” sięgają roku 1319. Nazwa Dwór Artusa wywodzi się od angielskiego bohatera narodowego króla Artursa względnie Artusa., który żył w początkach pierwszej połowy VI w. Na jego dworze nie wolno było uprawiać bójek, kłócić się, grać w karty, kości itp. Służył on beztroskiej zabawie. Prawie we wszystkich miastach średniowiecza, północnej Polski, istniały dwory Artusa.
Elbląski Dwór Artusa był miejscem spotkań najprzedniejszych obywateli miasta. Tworzyli oni swego rodzaju bractwo złożone w większości z patrycjatu miejskiego,. Należeli doń przede wszystkim kupcy. Cechy miejskie miały we dworze ustalone miejsca, stoły, zwane bankami. Kobiety, zarówno mężatki jak i panny – mogły również należeć DO BRACTWA. Warunkiem przyjęcia w poczet członków było wpłacenie tzw. Wpisowego oraz – przestrzeganie regulaminu bractwa. Nad przestrzeganiem regulaminu czuwali zresztą dwaj wybierani członkowie bractwa, którzy jednocześnie opiekowali się domem. Zwano ich namiestnikami.
Do obowiązków członków bractwa Dworu Artusa, należało m. in. uczestniczenie w pogrzebie zmarłego członka. Kto nie wziął udziału w pogrzebie członka, zgodnie z regulaminem musiał płacić 10 groszy kary. Najstarszy Dwór Artusa znajdował się przy ul. Rybackiej. Następnie w roku 1590 – przeniesiony został na Stary Rynek. W okresie późniejszym piękny, elbląski Dom Artusa, staje się własnością bractwa św. Jerzego, które kontynuowało stare tradycje Dworu Artusa. Dom ten, aż do momentu zniszczenia w roku 1945, znany był: Domem św. Jerzego.
W dolnych kondygnacjach domu – znajdowała się wielka sala z muszlą dla orkiestry. Przy wejściu do sali po obydwu stronach stały figury uzbrojonych rycerzy. Na ścianie frontowej znajdował się olbrzymi obraz , przedstawiający św. Jerzego, patrona bractwa. Po obu stronach obrazu stały rzeźbione w drzewie jelenie z naturalnymi rogami. Jelenie opatrzone były tabliczkami z datą 1592 i 1593.
W domu św. Jerzego dawnym Dworze Artusa, odbywały się w późniejszym czasie wesela przednich obywateli miasta, przyjmowano gości, występowali tu aktorzy. Tu odbywały się wystawy książek, a w późniejszym okresie ciągniono losy loterii państwowej.
Od 1786 r. w Domu św. Jerzego mieściła się poczta Elbląska. Na przestrzeni wieków, Dom św. Jerzego ulegał ciągłej przebudowie. W roku 1919 – istniejące jeszcze bractwo św. Jerzego sprzedało swój dom prywatnej osobie, kupcowi Beringowi. Działania wojenne – zniszczyły całkowicie Dom św. Jerzego.
oprac. Olaf B.