Poniedziałek, 13 sierpnia 1951 r. Głos Wybrzeża nr 216
Powszechna Spółdzielnia Spożywców posiada na terenie Elbląga 87 sklepów, z których 46 przypada na sklepy z różnymi artykułami spożywczymi, 18 - na piekarnie i wyroby cukiernicze, 12 na sklepy masarskie i 11 na sklepy z produktami przemysłowymi. Jak z tego wynika detaliczny handel spółdzielczy w Elblągu jest dostatecznie rozbudowany i w połączeniu z placówkami MHD powinien zaopatrzyć ludność miasta w potrzebną ilość wszystkich artykułów pierwszej potrzeby.
Sklepy PSS cierpią jednak dość często na brak towarów codziennego użytku. Nie dopisuje zaopatrzenie w ocet, tłuszcze zwierzęce, w jaja, musztardę, proszek do prania a nawet w pieczywo.
Centrala Spożywcza oraz spółdzielnie mleczarsko - jajczarskie, przydzielając PSS artykuły spożywcze powinny uwzględnić zwiększone potrzeby rynku elbląskiego, zwłaszcza w okresie letnim (z uwagi na duży ruch wycieczkowy) i postarać się o podwyższenie dostaw żywności dla miasta w tym okresie. Bolączki i niedociągnięcia w zaopatrzeniu sklepów omawiane są wprawdzie na naradach organizowanych przez CS, z udziałem przedstawicieli SMJ, PSS i MHD, lecz nie dają one konkretnych rezultatów, bowiem centrale trzymają się kurczowo szablonu, dzieląc według niego towary pomiędzy MHD i PSS. Nie uwzględnia się wzrostu liczby mieszkańców miasta ani zwiększonego zapotrzebowania na żywność w okresie letnim, mimo, że o tym sygnalizują placówki terenowe.
Utyskiwania miejscowej ludności na nie dość sprawny rozdział towarów zarząd PSS tłumaczy brakiem środków transportowych. Jest to do pewnego stopnia uzasadnione, jeśli zważy się, że znajdujący się w posiadaniu PSS tabor liczy zaledwie 5 wozów ciężarowych i 3 pary koni. Można by temu jednak zaradzić, wykorzystując przeznaczone na kupno samochodu lub ciągnika 100.000 zł. W zarządzie nie ma jednak człowieka, który by energicznie zajął się tą sprawą.
Usunięcie niedociągnięć transportowych niewątpliwie wpłynęłoby dodatnio na zaopatrywaniu sklepów i stworzono możność szybszego likwidowania przerw w zaopatrzeniu sklepów.
Dość często słyszy się też w Elblągu narzekania na brak pieczywa w sklepach PSS. Braki te wynikają z jednej strony, z niedostatecznej ilości środków lokomocji, z drugiej natomiast, z małej wydajności piekarń, które z trudem tylko zaspakajają zapotrzebowanie na chleb i bułki. Walka o zwiększenie wydajności piekarń jest więc konieczna. (WIS).
Sklepy PSS cierpią jednak dość często na brak towarów codziennego użytku. Nie dopisuje zaopatrzenie w ocet, tłuszcze zwierzęce, w jaja, musztardę, proszek do prania a nawet w pieczywo.
Centrala Spożywcza oraz spółdzielnie mleczarsko - jajczarskie, przydzielając PSS artykuły spożywcze powinny uwzględnić zwiększone potrzeby rynku elbląskiego, zwłaszcza w okresie letnim (z uwagi na duży ruch wycieczkowy) i postarać się o podwyższenie dostaw żywności dla miasta w tym okresie. Bolączki i niedociągnięcia w zaopatrzeniu sklepów omawiane są wprawdzie na naradach organizowanych przez CS, z udziałem przedstawicieli SMJ, PSS i MHD, lecz nie dają one konkretnych rezultatów, bowiem centrale trzymają się kurczowo szablonu, dzieląc według niego towary pomiędzy MHD i PSS. Nie uwzględnia się wzrostu liczby mieszkańców miasta ani zwiększonego zapotrzebowania na żywność w okresie letnim, mimo, że o tym sygnalizują placówki terenowe.
Utyskiwania miejscowej ludności na nie dość sprawny rozdział towarów zarząd PSS tłumaczy brakiem środków transportowych. Jest to do pewnego stopnia uzasadnione, jeśli zważy się, że znajdujący się w posiadaniu PSS tabor liczy zaledwie 5 wozów ciężarowych i 3 pary koni. Można by temu jednak zaradzić, wykorzystując przeznaczone na kupno samochodu lub ciągnika 100.000 zł. W zarządzie nie ma jednak człowieka, który by energicznie zajął się tą sprawą.
Usunięcie niedociągnięć transportowych niewątpliwie wpłynęłoby dodatnio na zaopatrywaniu sklepów i stworzono możność szybszego likwidowania przerw w zaopatrzeniu sklepów.
Dość często słyszy się też w Elblągu narzekania na brak pieczywa w sklepach PSS. Braki te wynikają z jednej strony, z niedostatecznej ilości środków lokomocji, z drugiej natomiast, z małej wydajności piekarń, które z trudem tylko zaspakajają zapotrzebowanie na chleb i bułki. Walka o zwiększenie wydajności piekarń jest więc konieczna. (WIS).
oprac. Olaf B.