Terminy przydatności do spożycia

Wskazana w opakowanych środkach spożywczych data wynika z wymogów, jakie przepisy prawa nakładają na podmioty wprowadzające wyżej wskazane towary do obrotu. W Polsce zagadnienie to jest regulowane przez ustawę z 25 sierpnia 2006 roku o bezpieczeństwie żywności i żywienia, jak również przez Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 10 lipca 2007 roku w sprawie znakowania środków spożywczych. W cytowanych aktach prawnych pojawiają się pojęcia minimalnej trwałości albo terminu przydatności do spożycia.
       Zgodnie z ustawą, datą minimalnej trwałości jest data, do której prawidłowo przechowywany środek spożywczy zachowuje swoje właściwości. Data powinna być poprzedzona wyrażeniem „najlepiej spożyć przed”, jeżeli jest określona datą dzienną (dzień, miesiąc, rok), albo wyrażeniem „najlepiej spożyć przed końcem” w innych przypadkach (miesiąc, rok lub tylko rok).
       Z kolei termin przydatności do spożycia jest to termin, po upływie którego środek spożywczy traci przydatność do spożycia. Jest on podawany w przypadku środków spożywczych nietrwałych mikrobiologicznie, łatwo psujących się, dlatego też data powinna być poprzedzona określeniem „należy spożyć do”.
       Zgodnie z rozporządzeniem, datę minimalnej trwałości w oznakowaniu opakowanego środka spożywczego podaje się, określając w kolejności dzień, miesiąc i rok, z tym, że w przypadku środków spożywczych o trwałości:
       – nieprzekraczającej 3 miesięcy można podać jedynie dzień i miesiąc;
       – od 3 do 18 miesięcy można podać jedynie miesiąc i rok;
       – powyżej 18 miesięcy można podać jedynie rok.
       Jeżeli ze względów technicznych nie jest możliwe umieszczenie daty minimalnej trwałości albo terminu przydatności do spożycia po wyrażeniu słownym odnoszącym się do tej daty albo terminu, po wyrażeniu tym należy umieścić informację, w którym miejscu opakowania albo etykiety, obwoluty lub zawieszki trwale przymocowanej do opakowania znajduje się ta data albo termin.
       Najważniejsze dla konsumentów jest to, iż zarówno w przepadku przekroczenia daty minimalnej trwałości, jak i terminu przydatności do spożycia środki spożywcze nie mogą znajdować się w obrocie.
       Podmiot wprowadzający do obrotu towary żywnościowe po upływie ich terminu do spożycia podlega karze aresztu, grzywny, bądź ograniczenia wolności, jednakże dotyczy to tylko towarów o znacznej wartości.