W Polsce Boże Ciało uczczono po raz pierwszy w 1320 r. na terenie diecezji krakowskiej. W 1420 r. na synodzie gnieźnieńskim uznano uroczystość już za powszechną i obchodzoną we wszystkich kościołach w państwie. Współcześnie traktowane jest jako okazja do dania świadectwa swej wiary, poprzez udział w procesji ulicami miasta.
W średniowieczu, w diecezji krakowskiej obchody Bożego Ciała zapoczątkował bp Nanker. Od początku wiązało się ono z rozwojem pobożności eucharystycznej oraz objawieniami bł. Julianny z Cornillon, które dotyczyły konieczności ustanowienia specjalnego dnia ku czci Najświętszego Sakramentu.
Święto ustanowił w 1264 r. papież Urban IV, który w bulli „Transiturus”, jako argumenty przemawiające za wprowadzeniem święta wymienił: zadośćuczynienie za znieważanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, błędy heretyków (zwłaszcza Berengera z Tours) oraz uczczenie pamiątki ustanowienia podczas ostatniej wieczerzy Jezusa Chrystusa Najświętszego Sakramentu. Na święto Bożego ciała papież wyznaczył czwartek po oktawie Trójcy Świętej, dlatego jest to podobnie jak data Wielkanocy tzw. święto ruchome.
Od końca XV w. w wielu diecezjach niemieckich i polskich wprowadzono uroczyste błogosławieństwo Najświętszego Sakramentu w trakcie sprawowanej mszy św. W naszym kraju procesję Bożego Ciała łączono z procesją błagalną o odwrócenie nieszczęść, a zwyczaj ten przyjął się powszechnie w XV w. i wszedł do liturgicznej księgi „Rytuału piotrkowskiego” z 1631 r.
Po Soborze Watykańskim II Konferencja Episkopatu Polski zmodyfikowała w 1967 r. obrzędy procesji Bożego Ciała, wprowadzając w całej Polsce nowe modlitwy przy każdym z czterech ołtarzy oraz czytania ewangelii, które tematycznie związane są z Eucharystią. Bezpośredni lub pośredni udział w czerwcowej procesji ulicami miasta dla wielu osób jest okazją do zamanifestowania swojej wiary wraz z rodziną, znajomymi i przyjaciółmi. Tego dnia, bardziej niż na co dzień, uwidacznia się wspólnotowy charakter kościoła. W wielu rodzinach kultywowany jest też zwyczaj spożywania wspólnego obiadu po procesji.
Święto ustanowił w 1264 r. papież Urban IV, który w bulli „Transiturus”, jako argumenty przemawiające za wprowadzeniem święta wymienił: zadośćuczynienie za znieważanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, błędy heretyków (zwłaszcza Berengera z Tours) oraz uczczenie pamiątki ustanowienia podczas ostatniej wieczerzy Jezusa Chrystusa Najświętszego Sakramentu. Na święto Bożego ciała papież wyznaczył czwartek po oktawie Trójcy Świętej, dlatego jest to podobnie jak data Wielkanocy tzw. święto ruchome.
Od końca XV w. w wielu diecezjach niemieckich i polskich wprowadzono uroczyste błogosławieństwo Najświętszego Sakramentu w trakcie sprawowanej mszy św. W naszym kraju procesję Bożego Ciała łączono z procesją błagalną o odwrócenie nieszczęść, a zwyczaj ten przyjął się powszechnie w XV w. i wszedł do liturgicznej księgi „Rytuału piotrkowskiego” z 1631 r.
Po Soborze Watykańskim II Konferencja Episkopatu Polski zmodyfikowała w 1967 r. obrzędy procesji Bożego Ciała, wprowadzając w całej Polsce nowe modlitwy przy każdym z czterech ołtarzy oraz czytania ewangelii, które tematycznie związane są z Eucharystią. Bezpośredni lub pośredni udział w czerwcowej procesji ulicami miasta dla wielu osób jest okazją do zamanifestowania swojej wiary wraz z rodziną, znajomymi i przyjaciółmi. Tego dnia, bardziej niż na co dzień, uwidacznia się wspólnotowy charakter kościoła. W wielu rodzinach kultywowany jest też zwyczaj spożywania wspólnego obiadu po procesji.
Marta Kowalczyk