Tylko dwa zamki, a ciekawostek i tajemnic mnóstwo

Nie samą modlitwą zakonnik żył
       Zamek w Malborku zaczęto budować w 1280 r. Z czasem stał się stolicą państwa krzyżackiego, by w 1457 r. przejść w polskie ręce. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie zdobyto go, a wykupiono.
       Zanim jednak do tego doszło na zamku urzędowała cała ówczesna śmietanka zakonu plus zwykli zakonnicy. Po czym można było poznać szefa, to jest wielkiego mistrza?
       - Wszyscy zwykli Krzyżacy mieli czarne krzyże na białych płaszczach, natomiast wielkiego mistrza od razu można było w tym towarzystwie rozpoznać po złotym dodatku – opowiadała Aniceta Miszkiewicz, przewodniczka malborskiego zamku, która oprowadzała elblążan podczas kolejnej wycieczki z cyklu "Z przewodnikiem PTTK za miasto". - Poza tym na skrzyżowaniu krzyża był jeszcze herb. Od razu było widać, kto tu jest szefem, kto tutaj rządzi.
       I to właśnie Wielki Mistrz miał do dyspozycji prywatną kaplicę, komnatę i pokój pracy, gdzie najczęściej spędzał czas. Na ścianach obowiązkowe motywy roślinne – hit tamtych czasów.
       Oczywiście wszystko było ogrzewane. Zwykli zakonnicy musieli zadowolić się ciepłym refektarzem, czyli salą w której jedzono posiłki. Warto dodać, że w całkowitej ciszy.
       - Krzyżacy spożywali dwa posiłki dziennie, jeśli wypadał jakiś post – tylko jeden, w południe. Były one dość obfite – mówiła przewodniczka w zrekonstruowanej, zamkowej kuchni. - W zwykłe dni jedzono dużo mięsa, dzisiaj widzimy ryby, bo jesteśmy w okresie Adwentu. Do tego duże ilości warzyw, orzechów, nabiału, kluski mączne, kasze lub pieczywo, bo w tamtych czasach nie znano ziemniaków. A wszystko to popijano miodem, winem lub piwem, oczywiście odpowiednio rozwodnionym.
       Zwykły zakonnik spał w 20- osobowej, nieogrzewanej sali. Zazwyczaj nie rozbierał się całkowicie, żeby w razie czego być gotowym do bitwy. Poza tym trudno byłoby się ubierać i rozbierać w sytuacji, gdy ktoś trzy razy w nocy budził go na modlitwę.
       A co robił "po godzinach"? Mógł na przykład udać się do świetlicy i zagrać w szachy albo w kości, czasami posłuchać zespołu muzycznego.
       Krzyżacy na zamku mieli również skarbiec, do którego klucze miało tylko kilka osób, w tym wielki skarbnik zakonu krzyżackiego, wielki komtur i wielki mistrz. Tylko raz grupa śmiałków – piekarzy, którzy odkryli, że bogactwa mają tuż nad swoim sufitem – próbowała ukraść złoto. Wywiercili więc dziurę, a złoto wypadło wprost na nich.
       - Gdy się wzbogacili potajemnie opuścili zamek, ale złodziei szybko złapano [bo Krzyżacy swoje obiekty stawiali co 15 km – red.], postawiono przed sądem, a po sądzie czekało ich tylko jedno, czyli śmierć przez powieszenie – wyjaśniła Aniceta Miszkiewicz. - To być może odstraszyło innych śmiałków, którzy mieli w planach rozpracować skarbiec.
      
       Na wzór i krzyżacką modłę

 

 Zamek w Kwidzynie był siedzibą biskupstwa pomezańskiego, ale zbudowano go na wzór zamków krzyżackich. To tu znajduje się największa wieża sanitarno- obronna na terenie państwa krzyżackiego czyli gdanisko (niem. dansker). Nazwa nie jest przypadkowa, bo Krzyżacy za gdańszczanami nie przepadali, dlatego właśnie tak zwyczajowo nazywali wszystkie główne latryny.
       - Kwidzyn jako miasto i zamek z katedrą był budowany etapami. Wybudowano część wschodnią, później południową i zachodnią, dopiero później dobudowano gdanisko – opowiadał Henryk Michalik, prezes Lokalnej Organizacji Turystycznej Ziemi Kwidzyńskiej "Liwa". - Dlaczego ubikacja była akurat tutaj? Tu pod spodem, na dole, płynął strumyk. Parę metrów dalej płynie rzeka Liwa. Jedna z jej nitek była poprowadzona pod gdanisko i zabierała nieczystości.
       Z czasem biskupi pomezańscy przeszli na protestantyzm, a zamek pełnił funkcję budynku rządowego, później przez chwilę był rezydencją, w której zatrzymał się Piotr I podczas wizyty w Prusach, a po pierwszym rozbiorze Polski stał się siedzibą sądu.
       Co ciekawe, nie było tam zawodowego kata – ten musiał przyjeżdżać z Elbląga. Istnieje historia, która mówi, że pewnego razu jeden z jego pomocników trochę sobie wypił i na pręgierzu powiesił psa. Zebrała się rada miejska, która nakazała wybudować nowy pręgierz. Za co można było trafić pod to osobliwe narzędzie kary? Między innymi za...plotkowanie.
       Po drugiej wojnie światowej ziemie te zostały przekazane polskiej administracji, a w 1950 r. powstało tu Muzeum.