Z unihokejem po ciemnej stronie mocy

- Unihokej wielu osobom kojarzy się z grą podczas lekcji wuefu. Rzadko grają w nią w dorosłym życiu. Ty jesteś przykładem osoby, która z unihokejem związała się na lata...
       - Dokładnie 23 lata. Unihokej w Polsce nie jest może dyscypliną stricte zawodową, ale profesjonalną. Mamy ekstraligę, I ligę kobiet i mężczyzn, ligi juniorskie, tak jak w innych dyscyplinach. Istnieje Polski Związek Unihokeja, który działa w miarę prężnie. Unihokej jest popularny w szkołach, ale w późniejszym okresie nie jest medialny, a szkoda, bo to wspaniała dyscyplina.
      
       - W Skandynawii czy Czechach unihokej bije rekordy popularności...
       - W Szwecji do dyscyplina nr 2 lub 3. W pierwszej czwórce na świecie oprócz Szwecji są: Finlandia, Szwajcaria i Czechy. Jako Polska nie pretendujemy do tej czwórki, ale nie mamy się czego wstydzić jeśli chodzi o obecność na arenie międzynarodowej w tej dyscyplinie. Moim zdaniem jesteśmy w okolicach ósmego miejsca. Niektórzy mówią, że unihokej w Polsce jest w stagnacji. Moim zdaniem – mimo że brakuje nam wielu rzeczy, środków finansowych – to ta dyscyplina się rozwija. Szkoda, że w wielu sprawach nie ma ciągłości, bo można by osiągać jeszcze lepsze efekty.
      
       - Od czego zaczęła się Twoja przygoda z unihokejem? Byłeś od razu sędzią? Grałeś wcześniej w unihokeja?
       - Co ciekawe, nigdy nie byłem graczem. Sędziowanie rozpocząłem od koszykówki, to był mój pierwszy konik. W 1990 roku zdałem egzamin sędziego koszykówki, przez cztery lata sędziowałem różnego rodzaju rozgrywki. Pewnego dnia przyszedł do mnie Janusz Pająk (szef Elbląskiego Szkolnego Związku Sportowego – red.) i powiedział: „Olek, fajnie ci idzie w koszykówce, może chciałbyś spróbować w unihokeja?”. Nie, nie, absolutnie – stwierdziłem. „Przyjdź, zobacz, spróbuj” - namawiał mnie pan Janusz, zapraszając na festiwal unihokeja, który w Elblągu odbywał się wówczas po raz trzeci i to z udziałem drużyn ze Szwecji. Poszedłem, spróbowałem, no i tak wsiąkłem. Mijają już 23 lata, przez 16 lat byłem sędzią międzynarodowym.
      
       - Byłeś pierwszym sędzią z Elbląga, który dotarł na taki poziom?
       - Byłem pierwszy w Polsce.
      
       - Jak to się stało? Ile pracy Cię to kosztowało?
       - Mając doświadczenie z koszykówki, łatwo przenieść je na inne gry zespołowe. Ważna jest postawa personalna sędziego. Było mi łatwiej niż innym, przez to się szybciej wybiłem. Zorganizowaliśmy w Elblągu grupę ponad 30 sędziów. Spotykaliśmy się dwa razy w tygodniu – raz na grze, raz na omawianiu przepisów. Uczyliśmy się sami, bo nie było nikogo, kto mógłby nas szkolić. Tutaj należą się wielkie podziękowania dla pana Marka Murdzi, który pomagał nam w tłumaczeniu przepisów ze szwedzkiego i angielskiego. Tak się ucząc, zgłosiliśmy się nawet do ligi unihokeja, mieliśmy zespół, w tym dwóch profesjonalnych bramkarzy. Ówczesna pani prezes związku powiedziała wówczas: „Olek, nie mogę przyjąć waszego zgłoszenia. Bo jak wy będziecie grali, to kto będzie sędziował?” I tak przez całe życie specjalizowałem się w sędziowaniu unihokeja, a nie w graniu. Moim mentorem był twórca przepisów Karl Heinz Seiler ze Szwecji.
      
       - Jak zaczęła się Twoja kariera międzynarodowa?
       - W 1998 roku razem z moją ówczesną partnerką z boiska Kamilą Kozaczuk dostaliśmy zaproszenie na Puchar Europy do Helsinek. Od tego się zaczęło. W ciągu 16 lat prowadzenia zawodów na tym szczeblu uczestniczyłem w 10 turniejach rangi mistrzostw świata kobiet i mężczyzn, raz sędziowałem wielki finał kobiet między Szwecją i Finlandią, wielokrotnie sędziowałem finały Pucharu Europy. W ciągu 16 lat trzy razy zmieniałem partnerów z powodu różnego rodzaju okoliczności. W unihokeju, gdy jedna z osób z pary sędziowskiej zrezygnuje, druga osoba musi zaczynać z nowym partnerem z boiska od początku.
      
       - Dlaczego wprowadzono takie zasady?
       - Bo ważna jest współpraca dwóch osób na boisku, chodzi o ich zgranie w jeden organizm. Unihokej jest najszybszą grą spośród wszystkich gier zespołowych na parkiecie. W związku z tym zespół sędziowski musi być świetny, żeby to wszystko ogarnąć, bo sędziów jest tylko dwóch. Zawodnicy podczas meczów na poziomie zawodowym zmieniają się na parkiecie co 30-40 sekund. Mecz trwa trzy razy po 20 minut efektywnego czasu gry, więc w sumie to ponad dwie godziny ganiania non stop po boisku. Jeśli para sędziowska nie znałaby się dobrze, powstawałby konflikty, nie byłoby współpracy i przez to dobrego sędziowania oraz pilnowania tego, co dzieje się na boisku, bez wpływu na przebieg gry.
       Mój ostatni boiskowy partner Marek Chomnicki postanowił zostać prezesem Polskiego Związku Unihokeja. Międzynarodowa federacja stwierdziła, że prezes związku nie może być jednocześnie sędzią międzynarodowym, wobec tego ja też musiałem zakończyć swoją karierę. W sumie nie tak to planowałem, chciałem jeszcze posędziować.
       Krajowe i międzynarodowe władze w unihokeju zaproponowały mi, bym swoje sędziowskie doświadczenie przeniósł na funkcję międzynarodowego obserwatora. Teraz przecieram szlak, bo jestem pierwszym takim obserwatorem z Polski.
      
       - Byłeś międzynarodowym obserwatorem podczas mistrzostw świata kobiet w Bratysławie. Kilka dni temu wróciłeś z tego turnieju. Jakie wrażenia?
       - Z Markiem byliśmy uważani za jedną z lepszych par sędziowskich na świecie, więc było mi łatwiej w roli obserwatora. Turniej był niesamowity. Udało nam się stworzyć wspaniałą grupę złożoną z sędziów i obserwatorów. 

      
       - Czym jako obserwator się zajmowałeś?
       - Pełną kontrolą pracy sędziów. Omawianiem tak zwanej linii sędziowania, błędów, przebiegu meczów, wpływaniem na nominacje sędziowskie na kolejne dni. Takich obserwatorów było czterech, a turniej trwał 10 dni. W mistrzostwach brała udział także reprezentacja Polski. Miała bardzo trudną grupę – mistrzynie świata - Szwedki, brązowe medalistki – Szwajcarki i Niemki. Wspaniała wygrana z Niemkami i kolejne mecze sprawiły, że zajęliśmy dobre siódme miejsce na 16 drużyn.
      
       - Z moich obserwacji wynika, że unihokej jest popularny szczególnie w mniejszych miejscowościach. Widać to także po Ogólnopolskim Festiwalu Unihokeja, który co roku odbywa się w Elblągu. Do naszego miasta przyjeżdżają głównie drużyny z małych miast i wsi...
       - W dużych miastach trudniej znaleźć wolną halę do gry. W małych miejscowościach jest z tym łatwiej, łatwiej też w takim miejscu rozkręcić nową dyscyplinę. Nie zmienia to faktu, że w całej Polsce – zarówno w dużych jak i małych miastach – odbywają się rozgrywki międzyszkolne, ligowe.
      
       - Unihokej wymaga jakichś specjalnych umiejętności?
       - Potrzebne są chęci i drużyna. Trzeba mieć kilkanaście osób, które chcą grać.
      
       - Co dalej z Twoją karierą w unihokeju?
       - Dla mnie funkcja obserwatora to coś nowego. Bardzo chcę to kontynuować. Jestem wielkim fanem „Gwiezdnych wojen”, więc śmieję się, że to ja przeszedłem na ciemną stronę mocy, bo zarządzam sędziami. Trochę mi co prawda brakuje tej adrenaliny, która jest na boisku, szczególnie podczas finałów mistrzostw świata.... (uśmiech).