W środę 9 września zmarł biskup Andrzej Śliwiński, biskup-emeryt diecezji elbląskiej. W niedzielę (13 września) o godz. 15 w katedrze św. Mikołaja odbędzie się msza święta żałobna, a w poniedziałek (14 września) o godz. 12 - uroczysta msza święta pogrzebowa. Ciało biskupa Śliwińskiego zostanie złożone w krypcie biskupów elbląskich w katedrze Św. Mikołaja.
Oto życiorys biskupa Śliwińskiego autorstwa ks. dra Zdzisława Biega, kanclerza kurii elbląskiej:
Biskup Andrzej Józef Śliwiński (1939-2009)
Urodził się 6 stycznia 1939 r. w Werblini koło Pucka, miał dwóch młodszych braci: Zbigniewa i Witolda oraz siostrę Domicelę. Do szkoły podstawowej chodził w Werblini, potem w Wejherowie. Potem uczył się w wejherowskim Małym Seminarium Duchownym „Leoninum” (1952-1954), następnie w Collegium Marianum w Pelplinie (1954-1956) i tam w 1956 r. zdał prywatną maturę. Jego szkolnym kolegą (o rok młodszym) był obecny ordynariusz pelpliński biskup Jan Bernard Szlaga. W ramach walki z Kościołem ówczesne komunistyczne władze nie uznawały egzaminów maturalnych zdobywanych w kościelnych szkołach, więc musiał zdać maturę państwową – zrobił to w 1957 r. w Gdańsku.
W latach 1956-1961 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie przyjął 17 grudnia 1961 r. w katedrze w Pelplinie z rąk ordynariusza chełmińskiego biskupa Kazimierza Józefa Kowalskiego. W latach 1962-1964 był wikariuszem parafii Świętego Józefa w Wygodzie Łączyńskiej w powiecie kartuskim. Potem w latach 1964-1968 studiował na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1967 r. uzyskał tytuł magistra-licencjata na podstawie pracy ,,Przynależność do Kościoła według „Mystici Corpus Christi” i Soboru Watykańskiego II”. Następnie powrócił do Pelplina, gdzie w seminarium duchownym w latach 1968-1992 wykładał teologię fundamentalną, religiologię i teologię dogmatyczną. W latach 1968-1970 pełnił obowiązki diecezjalnego duszpasterza służby zdrowia, w latach 1968-1972 – duszpasterza rodzin, a w latach 1969-1980 był także sędzią w Sądzie Biskupim. Od 1970 r. do 1986 r. był kanclerzem Kurii Diecezjalnej Chełmińskiej.
W styczniu 1972 r. obronił na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim doktorat z teologii dogmatycznej, na podstawie dysertacji ,,Idea Ludu Bożego we współczesnej eklezjologii”, której promotorem był ks. prof. Czesław Bartnik. Wydał drukiem swoją pracę doktorską (w 1974 r.) oraz ponad 60 artykułów teologicznych i pastoralnych. W latach 1874-1980 był duszpasterzem akademickim, a także ludzi morza (1978-1992).
W 1982 r. został przez ordynariusza chełmińskiego biskupa Mariana Przykuckiego obdarzony godnością kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej Pelplińskiej. Papież Jan Paweł II 9 maja 1986 r. mianował go biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej. Sakrę biskupią otrzymał 15 czerwca 1986 r. w katedrze w Pelplinie z rąk Prymasa Polski i metropolity warszawsko-gnieźnieńskiego kardynała Józefa Glempa oraz biskupa chełmińskiego Mariana Przykuckiego, biskupów pomocniczych chełmińskich: Zygfryda Ignacego Kowalskiego i Henryka Józefa Muszyńskiego.
W latach 1986-1992 rezydował w Gdyni przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa, której był równocześnie proboszczem, oraz pełnił obowiązki wikariusza generalnego diecezji chełmińskiej i wikariusza biskupiego ds. duszpasterstwa Wybrzeża.
25 marca 1992 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem nowo utworzonej diecezji elbląskiej. Ingres do katedry Świętego Mikołaja w Elblągu odbył 17 maja 1992 r. W pasterzowaniu diecezją elbląską wspierał go biskup pomocniczy Józef Wysocki.
Jako biskup elbląski 1 października 1992 r. erygował Wyższe Seminarium Duchowne w Elblągu. Wykładał w nim teologię dogmatyczną. 27 maja 1993 r. powołał do istnienia diecezjalne Caritas, Pomezańskie Studium Teologiczne w Elblągu i Kwidzynie, Diecezjalne Centrum Duszpasterskie, Dom Formacyjny Świętego Wojciecha w Mikoszewie, Dom Formacyjny Rodzin w Elblągu i wiele innych instytucji duszpasterskich. 16 października 1993 r. w myśl bulli papieża Jana Pawła II powołał Kwidzyńską Kapitułę Konkatedralną Świętego Jana Ewangelisty i Kapitułę Konkatedralną Świętego Wojciecha w Prabutach. 21 września 2002 r. podniósł kościół Świętego Mateusza w Nowym Stawie do rangi kolegiaty.
W ramach Konferencji Episkopatu Polski pełnił funkcję przewodniczącego Podkomisji ds. Kultury Zdrowotnej i Sportu, przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza, członka Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników. Był także prezesem Katolickiego Stowarzyszenia Sportowców Rzeczypospolitej Polskiej (1987-2006).
6 czerwca 1999 r. gościł w Elblągu papieża Jana Pawła II, który z okazji swojej VII pielgrzymki do Polski odprawił w naszym mieście nabożeństwo czerwcowe.
2 sierpnia 2003 r. złożył na ręce papieża Jana Pawła II rezygnację z funkcji biskupa diecezjalnego i odtąd Andrzej Śliwiński był biskupem-seniorem. Mieszkał przy katedrze Świętego Mikołaja. Zmarł 9 września o godz. 7.45 na Oddziale Kardiologicznym Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Elblągu.
Biskup Andrzej Józef Śliwiński (1939-2009)
Urodził się 6 stycznia 1939 r. w Werblini koło Pucka, miał dwóch młodszych braci: Zbigniewa i Witolda oraz siostrę Domicelę. Do szkoły podstawowej chodził w Werblini, potem w Wejherowie. Potem uczył się w wejherowskim Małym Seminarium Duchownym „Leoninum” (1952-1954), następnie w Collegium Marianum w Pelplinie (1954-1956) i tam w 1956 r. zdał prywatną maturę. Jego szkolnym kolegą (o rok młodszym) był obecny ordynariusz pelpliński biskup Jan Bernard Szlaga. W ramach walki z Kościołem ówczesne komunistyczne władze nie uznawały egzaminów maturalnych zdobywanych w kościelnych szkołach, więc musiał zdać maturę państwową – zrobił to w 1957 r. w Gdańsku.
W latach 1956-1961 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie przyjął 17 grudnia 1961 r. w katedrze w Pelplinie z rąk ordynariusza chełmińskiego biskupa Kazimierza Józefa Kowalskiego. W latach 1962-1964 był wikariuszem parafii Świętego Józefa w Wygodzie Łączyńskiej w powiecie kartuskim. Potem w latach 1964-1968 studiował na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1967 r. uzyskał tytuł magistra-licencjata na podstawie pracy ,,Przynależność do Kościoła według „Mystici Corpus Christi” i Soboru Watykańskiego II”. Następnie powrócił do Pelplina, gdzie w seminarium duchownym w latach 1968-1992 wykładał teologię fundamentalną, religiologię i teologię dogmatyczną. W latach 1968-1970 pełnił obowiązki diecezjalnego duszpasterza służby zdrowia, w latach 1968-1972 – duszpasterza rodzin, a w latach 1969-1980 był także sędzią w Sądzie Biskupim. Od 1970 r. do 1986 r. był kanclerzem Kurii Diecezjalnej Chełmińskiej.
W styczniu 1972 r. obronił na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim doktorat z teologii dogmatycznej, na podstawie dysertacji ,,Idea Ludu Bożego we współczesnej eklezjologii”, której promotorem był ks. prof. Czesław Bartnik. Wydał drukiem swoją pracę doktorską (w 1974 r.) oraz ponad 60 artykułów teologicznych i pastoralnych. W latach 1874-1980 był duszpasterzem akademickim, a także ludzi morza (1978-1992).
W 1982 r. został przez ordynariusza chełmińskiego biskupa Mariana Przykuckiego obdarzony godnością kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej Pelplińskiej. Papież Jan Paweł II 9 maja 1986 r. mianował go biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej. Sakrę biskupią otrzymał 15 czerwca 1986 r. w katedrze w Pelplinie z rąk Prymasa Polski i metropolity warszawsko-gnieźnieńskiego kardynała Józefa Glempa oraz biskupa chełmińskiego Mariana Przykuckiego, biskupów pomocniczych chełmińskich: Zygfryda Ignacego Kowalskiego i Henryka Józefa Muszyńskiego.
W latach 1986-1992 rezydował w Gdyni przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa, której był równocześnie proboszczem, oraz pełnił obowiązki wikariusza generalnego diecezji chełmińskiej i wikariusza biskupiego ds. duszpasterstwa Wybrzeża.
25 marca 1992 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem nowo utworzonej diecezji elbląskiej. Ingres do katedry Świętego Mikołaja w Elblągu odbył 17 maja 1992 r. W pasterzowaniu diecezją elbląską wspierał go biskup pomocniczy Józef Wysocki.
Jako biskup elbląski 1 października 1992 r. erygował Wyższe Seminarium Duchowne w Elblągu. Wykładał w nim teologię dogmatyczną. 27 maja 1993 r. powołał do istnienia diecezjalne Caritas, Pomezańskie Studium Teologiczne w Elblągu i Kwidzynie, Diecezjalne Centrum Duszpasterskie, Dom Formacyjny Świętego Wojciecha w Mikoszewie, Dom Formacyjny Rodzin w Elblągu i wiele innych instytucji duszpasterskich. 16 października 1993 r. w myśl bulli papieża Jana Pawła II powołał Kwidzyńską Kapitułę Konkatedralną Świętego Jana Ewangelisty i Kapitułę Konkatedralną Świętego Wojciecha w Prabutach. 21 września 2002 r. podniósł kościół Świętego Mateusza w Nowym Stawie do rangi kolegiaty.
W ramach Konferencji Episkopatu Polski pełnił funkcję przewodniczącego Podkomisji ds. Kultury Zdrowotnej i Sportu, przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza, członka Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników. Był także prezesem Katolickiego Stowarzyszenia Sportowców Rzeczypospolitej Polskiej (1987-2006).
6 czerwca 1999 r. gościł w Elblągu papieża Jana Pawła II, który z okazji swojej VII pielgrzymki do Polski odprawił w naszym mieście nabożeństwo czerwcowe.
2 sierpnia 2003 r. złożył na ręce papieża Jana Pawła II rezygnację z funkcji biskupa diecezjalnego i odtąd Andrzej Śliwiński był biskupem-seniorem. Mieszkał przy katedrze Świętego Mikołaja. Zmarł 9 września o godz. 7.45 na Oddziale Kardiologicznym Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Elblągu.
oprac. PD