Tak mogliby mówić o sobie ludzie wyjątkowo wytrzymali, a skojarzenie to ma swoje odzwierciedlenie w naturze. To właśnie drewno tego krzewu od wieków cenione jest za swoje właściwości: jest twarde, a jednocześnie giętkie i trudno je złamać. Jesienią liście derenia świdwy przebarwiają się na krwistoczerwono lub fioletowo, urodę tego krzewu można podziwiać na terenie całego kraju, w tym także na terenach wokół Elbląga.
Dereń świdwa urasta do wysokości 5 metrów, rośnie w wilgotnych i żyznych lasach liściastych, a także w lasach łęgowych i grądach. Kwitnie na biało, w maju i czerwcu, później pojawiają się ciemne owoce (tak podaje Encyklopedia Leśna).
"Dojrzewające we wrześniu czarne owoce derenia świdwy zawierają po dwa nasionka nielubiane przez człowieka, ale lubiane przez ptaki. Mają one ok. 30 proc. tłuszczu,niegdyś tłoczono z nich olej techniczny. Uważano też, że we wnętrzu nasionka znajduje się zielone mięso" – wyjaśniają Marcin Scelina i Edward Marszałek w swojej publikacji "Krzewmy krzewy" (Centrum Informacyjne Lasów Państwowych, Warszawa 2015, s.25)
Autorzy zwracają również uwagę na właściwości drewna tego krzewu.
"(...) Jest jednorodne pod względem budowy, twarde, niełupliwe, a przy tym giętkie" – tak je opisują. Dawniej używano go m.in. do wyrobu stempla do strzelby (pręt do ubijania prochu i pocisku w lufie) czy szczeblin drabiny. Krzew ten wykorzystywano również do stabilizowania gruntu (tamże, s.26).
Przy okazji warto także wspomnieć o "kuzynie" derenia świdwy, czyli o dereniu jadalnym. Jego czerwone owoce są cenione za swoje właściwości: działają moczopędnie, przeciwzapalnie, ściągająco, od wieków stosuje się je jako środek na gorączkę, lekarstwo na przeziębienie czy dolegliwości żołądkowe, a ze względu na wysoką zawartość żelaza poleca się je pomocniczo przy leczeniu anemii. Doceniane są także walory smakowe tych czerwonych owoców, robi się z nich dżemy, konfitury, nalewki, syropy (za portalem ekologia.pl).
"Można traktować je również jak oliwki i zalać w słonej zalewie do piklowania" – czytamy w nim.