Co wcześniej mieściło się w budynku Wyższego Seminarium Duchownego? Gdzie znajdował się kolejowy dworzec, z którego można było się dostać na starówkę? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziecie w kolejnym odcinku „Historii elbląskich ulic”. Zaprasza jak co tydzień Karol Wyszyński, przewodnik PTTK.
Ulica Bożego Ciała
Położona w dzielnicy nazywanej Łasztownią, jest przedłużeniem ul. Stoczniowej. Po raz pierwszy wymieniona w 1397 roku jako Tor Powroźniczy (Reiferbahn, Reiferbanstrasse), nazwa która przetrwała aż do końca II wojny światowej pochodziła od sześciu wąskich i długich działek, na których znajdowały się wytwórnie lin okrętowych. W latach 1945-1993 była ulicą Blacharską, a obecną nazwę otrzymała w 1993 roku m.in. na pamiątkę istniejącego obok Kościoła Bożego Ciała (obecnie siedziba Katolickiego Ruchu Antynarkotycznego). Co ciekawe przed 1945 rokiem ulicą Bożego Ciała nazywano obecną ulicę Robotniczą.
Przy ul. Bożego Ciała znajduje się Wyższe Seminarium Duchowne, które powstało w 1993 roku. Większość zabudowań uczelni powstała w 1910 roku, mieścił się tutaj najpierw zakład stolarstwa artystycznego J. Müllera, potem siedziba firmy Zillgitt und Lemke (następnie sam Zillgitt), która zajmowała się produkcją naczyń dla przemysłu mleczarskiego. Po 1945 roku istniał tutaj Zakład Wyrobów Metalowych, popularnie zwany „blaszanką”, stąd ówczesna nazwa ulicy Blacharska. Kolejnym właścicielem tych zabudowań w 1967 r. została Elbląska Spółdzielnia Inwalidów - Elsin, która pozostała w tych murach do 1993 r., kiedy to wybudowała dla siebie nową siedzibę przy ul. Warszawskiej. Do seminarium należy też sąsiedni budynek, który powstał w 1891 roku na potrzeby szkoły Mikołaja (Nicolaischule). W latach 1945-1964 swoją siedzibę miała w nim Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 1.
O historii kościoła Bożego Ciała napiszemy przy okazji opisywania ulicy Robotniczej, a to dlatego, że budynek znajduje się pod adresem Robotnicza 29. Dzisiaj warto wspomnieć, że budowla pochodzi z XV wieku. Przy kościele znajduje się okrojone wskutek rozbudowy drogi nr 503 miasteczko rowerowe, przy którym można podziwiać murale wykonane przez uczniów Liceum Plastycznego z Gronowa Górnego. Na terenach przykościelnych znajdował się kiedyś cmentarz parafialny, a do 1945 roku rozległy skwer przy ulicy Bożego Ciała nosił nazwę Placu Carlsona. Do lat 60. znajdowało się tutaj wiele baraków, pełniących rolę magazynów, które niestety spłonęły. Dzisiaj w ich miejscu znajduje się parking.
Skwer Ofiar Sprawy Elbląskiej
Krótka obecnie ulica ze skwerem, nazwanym w 1993 r.,prowadziła przed laty w głąb zakładów Schichaua (obecnie Alstom). Nosiła wówczas nazwę Brandenburska (Brandenburgstrasse), a w latach 1945-1993 - Hoża. W jej pobliżu przebiegała linia kolejowa, określana jako łącznikowa, łącząca dworzec główny z zakładami przemysłowymi i Koleją Nadzalewową.
Obecny budynek mieszkalny stojący nieco w głębi to przebudowany dawny dworzec Elbląg Miasto, był on początkową stacją Kolei Nadzalewowej. Do ulicy przylega Skwer Ofiar Sprawy Elbląskiej z tablicą pamiątkową umieszczoną na głazie narzutowym (patrz zdjęcie). Obok znajduje się willa, pochodząca z XIX w., która w latach PRL była siedzibą Zarządu Wojewódzkiego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej.
Położona w dzielnicy nazywanej Łasztownią, jest przedłużeniem ul. Stoczniowej. Po raz pierwszy wymieniona w 1397 roku jako Tor Powroźniczy (Reiferbahn, Reiferbanstrasse), nazwa która przetrwała aż do końca II wojny światowej pochodziła od sześciu wąskich i długich działek, na których znajdowały się wytwórnie lin okrętowych. W latach 1945-1993 była ulicą Blacharską, a obecną nazwę otrzymała w 1993 roku m.in. na pamiątkę istniejącego obok Kościoła Bożego Ciała (obecnie siedziba Katolickiego Ruchu Antynarkotycznego). Co ciekawe przed 1945 rokiem ulicą Bożego Ciała nazywano obecną ulicę Robotniczą.
Przy ul. Bożego Ciała znajduje się Wyższe Seminarium Duchowne, które powstało w 1993 roku. Większość zabudowań uczelni powstała w 1910 roku, mieścił się tutaj najpierw zakład stolarstwa artystycznego J. Müllera, potem siedziba firmy Zillgitt und Lemke (następnie sam Zillgitt), która zajmowała się produkcją naczyń dla przemysłu mleczarskiego. Po 1945 roku istniał tutaj Zakład Wyrobów Metalowych, popularnie zwany „blaszanką”, stąd ówczesna nazwa ulicy Blacharska. Kolejnym właścicielem tych zabudowań w 1967 r. została Elbląska Spółdzielnia Inwalidów - Elsin, która pozostała w tych murach do 1993 r., kiedy to wybudowała dla siebie nową siedzibę przy ul. Warszawskiej. Do seminarium należy też sąsiedni budynek, który powstał w 1891 roku na potrzeby szkoły Mikołaja (Nicolaischule). W latach 1945-1964 swoją siedzibę miała w nim Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 1.
O historii kościoła Bożego Ciała napiszemy przy okazji opisywania ulicy Robotniczej, a to dlatego, że budynek znajduje się pod adresem Robotnicza 29. Dzisiaj warto wspomnieć, że budowla pochodzi z XV wieku. Przy kościele znajduje się okrojone wskutek rozbudowy drogi nr 503 miasteczko rowerowe, przy którym można podziwiać murale wykonane przez uczniów Liceum Plastycznego z Gronowa Górnego. Na terenach przykościelnych znajdował się kiedyś cmentarz parafialny, a do 1945 roku rozległy skwer przy ulicy Bożego Ciała nosił nazwę Placu Carlsona. Do lat 60. znajdowało się tutaj wiele baraków, pełniących rolę magazynów, które niestety spłonęły. Dzisiaj w ich miejscu znajduje się parking.
Skwer Ofiar Sprawy Elbląskiej
Krótka obecnie ulica ze skwerem, nazwanym w 1993 r.,prowadziła przed laty w głąb zakładów Schichaua (obecnie Alstom). Nosiła wówczas nazwę Brandenburska (Brandenburgstrasse), a w latach 1945-1993 - Hoża. W jej pobliżu przebiegała linia kolejowa, określana jako łącznikowa, łącząca dworzec główny z zakładami przemysłowymi i Koleją Nadzalewową.
Obecny budynek mieszkalny stojący nieco w głębi to przebudowany dawny dworzec Elbląg Miasto, był on początkową stacją Kolei Nadzalewowej. Do ulicy przylega Skwer Ofiar Sprawy Elbląskiej z tablicą pamiątkową umieszczoną na głazie narzutowym (patrz zdjęcie). Obok znajduje się willa, pochodząca z XIX w., która w latach PRL była siedzibą Zarządu Wojewódzkiego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej.
WyKa