Patronem elbląskiego Teatru Dramatycznego będzie Aleksander Sewruk. Według dyrektora Mirosława Siedlera, Teatr Dramatyczny zmieni nazwę na Teatr im. Aleksandra Sewruka w czerwcu tego roku. Kim był Aleksander Sewruk?
Być może ze sceny pamiętają go starsi elblążanie. W Teatrze im. Stefana Jaracza (wtedy jeszcze wyłącznie olsztyńskim) grał m.in. Papkina w „Zemście” Fredry (1948) i Iwana Wasiliewicza Łomowa w „Oświadczynach” Czechowa (1948). W tej drugiej roli mogli go zobaczyć już także elblążanie w 1949 r. Powrócił do Elbląga w 1957 r. w roli Kreona w „Antygonie” Jeana Anouilha. Potem grał Iwana Wojnickiego w „Wujaszku Wani” Czechowa (1958), Kanclerza w „Balladynie” Słowackiego (1958), Anzelma w „Pierwszym dniu wolności” Kruczkowskiego (1960), Lecha w „Lilli Wenedzie” Słowackiego (1960), Antona Skwoznika-Dmuchanowskiego w „Rewizorze” Gogola (1960), Cześnika w „Zemście” Fredry (1961), Mobiusa w „Fizykach” Durrenmatta (1963), Leonida Gajewa w „Wiśniowym sadzie” Czechowa (1965), Egeusza w „Śnie nocy letniej” Szekspira (1966) (to tylko ciekawsze - naszym zdaniem - jego „elbląskie” role).
Aleksander Sewruk grał także w Teatrze Telewizji, spektakle z jego udziałem reżyserowali m.in. Jerzy Antczak, Jan Łomnicki, Jerzy Grzegorzewski, Maciej Prus i Zygmunt Hubner.
Bogata jest jego filmografia, z tym, że zawsze są to role drugiego planu. Wystąpił m.in. w filmach „Celuloza” (1953), „Pod gwiazdą frygijską” (1954) i „Pociąg” (1959) Jerzego Kawalerowicza, „Orzeł” (1958) Leonarda Buczkowskiego, „Popiół i diament” (1958) Andrzeja Wajdy, „Dziś w nocy umrze miasto” (1961) Jana Rybkowskiego, „Zaduszki” (1961) Tadeusza Konwickiego, „Giuseppe w Warszawie” (1964) Stanisława Lenartowicza, „Anatomia miłości” (1972) Romana Załuskiego, „Hubal” (1973) Bohdana Poręby; serialach „Czterej pancerni i pies”, „Stawka większa niż życie”, „Czarne chmury”, „Czterdziestolatek”,
„Noce i dnie”. Był więc chyba dość cenionym aktorem drugiego planu.
A biografia? Aleksander Sewruk urodził się 17 stycznia 1912 r. w Korninie koło Kijowa. Do Polski przyjechał w 1920 r. W 1930 r. rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, które jednak po roku przerwał. W 1932 r. pracował jako urzędnik. Od 1932 r. był w Ochotniczych Drużynach Roboczych, potem Junackich Hufcach Pracy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, po kapitulacji Modlina został wzięty do niewoli - przebywał w oflagach w Arnswalde i Grossborn. W 1940 r. rozpoczął działalność aktorską w teatrach obozowych. W latach 1946-47 występował w teatrze rewiowym Polskiej Dywizji Pancernej stacjonującej wówczas w Niemczech. Do kraju powrócił w czerwcu 1947 r.
W latach 1947-49 był aktorem Teatru Miejskiego im. Jaracza w Olsztynie, a w latach 1949-1952 - po zmianie formuły i nazwy - Teatru im. Jaracza Olsztyn-Elbląg. W latach 1952-57 był aktorem instytucji, która nosiła nazwę Teatry Dramatyczne - Poznań.
W roku 1957 wrócił do Teatru im. Jaracza i został jego dyrektorem naczelnym i artystycznym. Pracował tu do roku 1969, by odejść na stanowisko dyrektora Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie. Był nim aż do śmierci 23 listopada 1974 r.
Zwolennikiem pomysłu nadania teatrowi imienia Aleksandra Sewruka jest dyrektor Siedler, ponieważ, jak twierdzi, Sewruk prze 12 lat kształtował repertuar połączonych scen Teatru im. Jaracza i występował na elbląskiej scenie. To od jego imienia pochodzi nazwa statuetki - Aleksander - przyznawana co roku m.in. najpopularniejszym elbląskim aktorom.
W Teatrze Dramatycznym (w dawnej palarni) do czerwca oglądać można wystawę, na którą składają się dawne afisze, programy, recenzje prasowe i fotosy, przybliżające postać Aleksandra Sewruka.
W ubiegłą sobotę w Elblągu po raz pierwszy gościła jedyna wnuczka Aleksanda Sewruka Lucyna Sewruk-Sadownik, która oglądała premierę spektaklu „Aktor”, a później wzięła udział w uroczystej gali z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. Rozmawiała z nią Marta Hajkowicz:
Aleksander Sewruk grał także w Teatrze Telewizji, spektakle z jego udziałem reżyserowali m.in. Jerzy Antczak, Jan Łomnicki, Jerzy Grzegorzewski, Maciej Prus i Zygmunt Hubner.
Bogata jest jego filmografia, z tym, że zawsze są to role drugiego planu. Wystąpił m.in. w filmach „Celuloza” (1953), „Pod gwiazdą frygijską” (1954) i „Pociąg” (1959) Jerzego Kawalerowicza, „Orzeł” (1958) Leonarda Buczkowskiego, „Popiół i diament” (1958) Andrzeja Wajdy, „Dziś w nocy umrze miasto” (1961) Jana Rybkowskiego, „Zaduszki” (1961) Tadeusza Konwickiego, „Giuseppe w Warszawie” (1964) Stanisława Lenartowicza, „Anatomia miłości” (1972) Romana Załuskiego, „Hubal” (1973) Bohdana Poręby; serialach „Czterej pancerni i pies”, „Stawka większa niż życie”, „Czarne chmury”, „Czterdziestolatek”,
„Noce i dnie”. Był więc chyba dość cenionym aktorem drugiego planu.
A biografia? Aleksander Sewruk urodził się 17 stycznia 1912 r. w Korninie koło Kijowa. Do Polski przyjechał w 1920 r. W 1930 r. rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, które jednak po roku przerwał. W 1932 r. pracował jako urzędnik. Od 1932 r. był w Ochotniczych Drużynach Roboczych, potem Junackich Hufcach Pracy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, po kapitulacji Modlina został wzięty do niewoli - przebywał w oflagach w Arnswalde i Grossborn. W 1940 r. rozpoczął działalność aktorską w teatrach obozowych. W latach 1946-47 występował w teatrze rewiowym Polskiej Dywizji Pancernej stacjonującej wówczas w Niemczech. Do kraju powrócił w czerwcu 1947 r.
W latach 1947-49 był aktorem Teatru Miejskiego im. Jaracza w Olsztynie, a w latach 1949-1952 - po zmianie formuły i nazwy - Teatru im. Jaracza Olsztyn-Elbląg. W latach 1952-57 był aktorem instytucji, która nosiła nazwę Teatry Dramatyczne - Poznań.
W roku 1957 wrócił do Teatru im. Jaracza i został jego dyrektorem naczelnym i artystycznym. Pracował tu do roku 1969, by odejść na stanowisko dyrektora Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie. Był nim aż do śmierci 23 listopada 1974 r.
Zwolennikiem pomysłu nadania teatrowi imienia Aleksandra Sewruka jest dyrektor Siedler, ponieważ, jak twierdzi, Sewruk prze 12 lat kształtował repertuar połączonych scen Teatru im. Jaracza i występował na elbląskiej scenie. To od jego imienia pochodzi nazwa statuetki - Aleksander - przyznawana co roku m.in. najpopularniejszym elbląskim aktorom.
W Teatrze Dramatycznym (w dawnej palarni) do czerwca oglądać można wystawę, na którą składają się dawne afisze, programy, recenzje prasowe i fotosy, przybliżające postać Aleksandra Sewruka.
W ubiegłą sobotę w Elblągu po raz pierwszy gościła jedyna wnuczka Aleksanda Sewruka Lucyna Sewruk-Sadownik, która oglądała premierę spektaklu „Aktor”, a później wzięła udział w uroczystej gali z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. Rozmawiała z nią Marta Hajkowicz:
PD