Historia piłki nożnej w Elblągu w latach 1945 – 1959 jest stosunkowo mało znana, w porównaniu z późniejszym okresem historii klubu z A8. Przedstawiamy kilka ciekawostek z tego okresu.
30 zł – tyle wziął Jan Winowiecki z pracowni tapicersko-siodlarskiej za zszycie piłki w 1946 r. Za reperację 3 par butów piłkarskich trzeba było zapłacić 300 zł (w innym zakładzie).
W 1947 r. prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Elblągu odmówiło przydzielenia boiska miejskiego przy ul. Agrikola na wspólne użytkowanie przez OMTUR i Olimpje (tak napisano) oraz zaleciło Zarządowi Miejskiemu w Elblągu utrzymanie Boiska Miejskiego jako reprezentacyjnego i zaangażowania referenta wychowania fizycznego.
60 zł - kosztował bilet normalny (ulgowy 30 zł) na mecz B klasy pomiędzy Olimpią Elbląg, a Mewą Gdańsk rozegrany na A8 4 kwietnia 1948 r., o godz. 15
26 sierpnia 1950 r. Ogniwo Elbląg (taką nazwę dostała Olimpia po reformie sportu z 1949 r.) na własnym boisku (przy A8) podejmowało Unię Wejherowo w rozgrywkach klasy B. W przypadku wygranej gospodarzy, elblążanie awansowali do klasy A. Niestety Do przerwy gospodarze przegrywali 1:2 (honorową bramkę dla Ogniwa strzelił Ocipka) , w drugiej połowie zespół z Kaszub strzelił trzecią bramkę i postawił przysłowiową kropkę nad i. Mecz skończył się wynikiem 1:3 i było po awansie, a w następnym sezonie piłkarskie władze wywróciły rozgrywki do góry nogami. Ogniwo zajęło wówczas drugie miejsce w lidze. Dziennik Bałtycki w swoim tekście o meczu zwrócił uwagę na złe sędziowanie.
Jesienią 1951 r. rozegrano też mistrzostwa Elbląga w piłce nożnej juniorów. Rywalizowało pięć drużyn. Zwyciężyła pierwsza drużyna Stali, która wygrała dodatkowy turniej, gdyż Stal I, Stal II i Włókniarz uzyskały tę samą liczbę punktów. Ostateczna kolejność: Stal I, Stal II, Włókniarz.
Bolesław Dymel - Podczas jednej z narad (w 1952 r.) w kole sportowym Stal [działała przy Zamechu, później przekształci się w Turbinę – przyp. SM] przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej Bolesław Dymel ostro skrytykował zarząd Związku Młodzieży Polskiej w Zamechu i i Radę Zakładową, za to, że zamiast uczestniczyć w walnym zebraniu wyborczym KS Stal urządzili w tym dniu wieczorek taneczny w Domu Młodego Robotnika. Krytycznie tez odniósł się do działaczy, którym wytykał zaniedbania w rozwoju sportu masowego, niewykonanie planu w zdobywaniu odznak SPO, w marszach jesiennych i biegach narodowych.
16 czerwca 1952 – Stal Elbląg otrzymuje w użytkowanie boisko przy ul. Agrykoli. Odtąd stadion był boiskiem „domowym” Stali, później Turbiny, ale w roli gospodarzy swoje mecze przy A8 rozgrywały też inne elbląskie zespoły. Wynikało to z faktu, że w Elblągu było więcej drużyn piłkarskich niż boisk piłkarskich. Ten stan zmienił się dopiero po powstaniu Olimpii. W 1954 r. stadion na własność przejął Zamech – zakład patronacki Stali.
Ewidencja piłkarzy. W latach pięćdziesiątych nie było centralnej ewidencji wszystkich piłkarzy, ewidencje na niższych szczeblach rozgrywkowych prowadziły związki wojewódzkie, które nie zawsze wymieniały się danymi. Dochodziło więc do takich sytuacji, że elbląscy piłkarze w ciągu sezonu jednocześnie grali w drużynach z Elbląga (który był w województwie gdańskim) oraz w drużynach z województwa olsztyńskiego.
Warmia, Turbina, Turmas – takie nazwy dominowały w plebiscycie gazety „Na Warcie Pokoju”, który miał wyłonić nową nazwę dla koła sportowego Stal – Zamech. Prawdopodobnie w głosowaniu prowadziła Warmia, ale działacze zdecydowali się na Turbinę. Autorzy tej nazwy Stanisław Dukowski, Janusz Knyszewski, Józef Murzynowski, Marian Wlaź i Stefan Idzikowski otrzymali nagrody: książki i sprzęt sportowy. „Oficjalna nazwa została nadana przez przedstawicieli WKKF i Rady Okręgowej „Stal” w Gdańsku w dniu 20 maja 1955 r. Nadal Turbina działała na prawach kola sportowego, ponieważ była jednostką przyzakładową, nie posiadała w swym składzie innych kół sportowych. Przywilej klubu sportowego otrzyma dopiero w 1956 r.” - wspominał po latach Marian Dmowski w Głosie Zamechu.
3 maja 1959 odbył się mecz A klasy pomiędzy Polonią Elbląg a Jurandem Malbork. Do 73 minuty goście wygrywali 3:0. Ale nieco ponad kwadrans przed końcem elblążanie wzięli się za odrabianie strat i... całe spotkanie wygrali 4:3.
Z okazji V Światowego Festiwalu Młodzieży w lipcu 1955 r. rozegrano w Elblągu i Tczewie towarzyskie spotkania piłkarskie juniorów i seniorów. Wyniki seniorzy: Elbląg – Tczew 3:1 (1:0), Tczew II – Elbląg II 1:4; juniorzy: Elbląg – Tczew 3:2, Tczew II – Elbląg II 2:3.
Ostatni mecz? - Jednym z ostatnich meczów Turbiny Elbląg były towarzyskie derby z Kolejarzem Elbląg przegrane przez z turbinowców 2:5 (2:1). mecz odbył się 15 listopada 1959 r. Obie drużyny w poprzednim sezonie grały w klasie B.