Jest wyjątkowo duża jak na owada i dość pospolita, najłatwiej można ja spotkać wiosną - również w lasach Nadleśnictwa Elbląg.
Oleica fioletowa to owad z rodziny majkowatych, potrafi osiągać ok. 3 cm długości. Najczęściej to samica osiąga większe rozmiary niż samiec, a ma to związek z ilością składanych przez nie jaj: potrafią ich złożyć nawet do dziesięciu tysięcy.
- Jednak nie to jest najciekawsze w ich rozwoju – mówi Jan Piotrowski z Nadleśnictwa Elbląg. - Oleica po wykluciu się z jaja, jako larwa wędruje na pobliskie kwiaty celem pożywienia się pyłkiem i nektarem, ale także po to, aby zaczekać na „podwózkę”. Gdy na kwiecie usiądzie także pszczoła, larwy przedostają się na jej odnóża, a następnie przelatują razem z pszczołą do gniazda – tłumaczy leśnik. - Tam larwy dostają się do komórek z larwą pszczoły, gdzie żywią się tą larwą i dostarczonym przez pszczoły pokarmem. Po pewnym czasie oleica opuszcza gniazdo i przeistacza się w niby poczwarkę i w tej postaci zimuje pod ziemią. Wiosną następnego roku staje się owadem dorosłym, który żywi się już zielonymi częściami roślin – mówi Jan Piotrowski.
Oleice ze względu na swój wielki odwłok wydają się być bezbronne i powolne. Czy tak jest w rzeczywistości?
- Rzeczywistość jak to zwykle bywa, okazuje się być inna – mówi Jan Piotrowski. - Oleice to owady bardzo ruchliwe, ciężko jest je spotkać w lesie w bezruchu. Dodatkowo wykształciły specyficzny sposób samoobrony. Zaniepokojony owad potrafi wydzielać ze swojego ciała oleistą ciecz koloru żółtego, zawierającą kantarydynę, trująca substancję, która w przeszłości była przez ludzi wykorzystywana w medycynie ludowej również jako afrodyzjak – tłumaczy leśnik.
Nazwa łacińska oleicy fioletowej brzmi meloe violaceus. Owad występuje w Europie, na północy Afryki i w Azji (na obszarach o umiarkowanym klimacie).
