Co w Elblągu i okolicach na przestrzeni wieków wydarzyło się pomiędzy 23 a 29 lipca? Kiedy rozpoczęto odgruzowywanie kościoła św. Mikołaja, w jakich okolicznościach postawiono pomnik Wilhelma, jaka jest historia hejnału Elbląga i dlaczego po wojnie złomowano budowane w stoczni okręty? Tego i innych ciekawostek możecie się dowiedzieć z kolejnego odcinka Kalendarium elbląskiego, przygotowywanego przy współpracy z telewizją Truso.tv
Z inicjatywy Miejskiej Rady Narodowej w Elblągu odbyła się konferencja gospodarcza na temat przyszłości gospodarczej miasta.
Z wielkim entuzjazmem przyjmowano włączenie Elbląga w granice powojennej Polski. Było to bowiem miasto nowoczesne, dobrze skomunikowane i bogate w różnorodne zakłady przemysłowe. Zniszczenia wojenne, bezmyślna wywózka przez Rosjan wszystkiego, co miało jakąkolwiek wartość i wreszcie zamknięcie drogi na otwarte morze, pozbawiło Elbląg największych jego atutów. Przybyli na konferencję wiceminister Ziem Odzyskanych W. Czajkowski oraz Delegat Rządu E. Kwiatkowski nie tryskali optymizmem. Dopiero rok później podjęto decyzje o uruchomieniu w dawnych zakładach Schichaua fabryki turbin.
24 lipca 1905 r.
W obecności cesarzowej Augusty Viktorii i księcia Eitela Fryderyka na placu Fryderyka Wilhelma (Friedrich-Wilhelm-Platz, dziś plac Słowiański) odsłonięto pomnik Wilhelma I.
Gdy w roku 1773 elblążanie przekonywali pruskiego króla Fryderyka II do projektu likwidacji fortyfikacji miejskich, roztaczali przed nim plany stworzenia okazałego placu – Nowego Rynku i ustawienia na nim pomnika władcy. Fryderyk dał się przekonać, a elblążanie plan zrealizowali. Tylko na pomniku stanął już inny monarcha. Pomnik Wilhelma I powstał w pracowni berlińskiego rzeźbiarza Wilhelma Haverkampa. Był on również autorem pomnika Ferdynanda Schichaua, który 5 lat wcześniej stanął w pobliżu Bramy Targowej. Obydwa pomniki Niemcy podczas wojny rozebrali i przetopili na armaty.
25 lipca 1948 r.
Rozpoczęto odgruzowywanie kościoła św. Mikołaja.
Kościół św. Mikołaja zbombardowany został 2 lutego 1945r., dzieląc los Starego Miasta. Po wojnie nie widziano sensu jego odbudowy – starówka nie nadawała się do
zamieszkania, a w innych dzielnicach było kilka kościołów z niewielkimi uszkodzeniami. Doszło do tego, że prezydent Jerzy Skarżyński wydał polecenie wysadzenia kościelnej wieży w powietrze, na co nie zgodził się radziecki komendant miasta, ppłk. Nowikow, z wykształcenia architekt. Również pierwsi po wojnie księża nie widzieli sensu restauracji świątyni, dopiero ks. Wacław Hipsz zorganizował komitet ds. odbudowy. Musiał on jednak na skutek intryg i represji ze strony bezpieki opuścić Elbląg.
26 lipca 1999 r.
Po wieloletniej przerwie z wieży ratusza zabrzmiał hejnał Elbląga.
Hejnał od roku 1975 wybijały kuranty. Melodię na motywach siedemnastowiecznej pieśni Piotra z Druzna skomponował Józef Karpiński. Mechanizm kurantów wykonany społecznie przez elbląskich rzemieślników wielokrotnie psuł się, aż wreszcie zamilkł na dobre. Nowy hejnał odtwarzany jest elektronicznie. Nagrany został przez trębacza orkiestry dywizyjnej, a aparaturę ufundował urodzony w Elblągu nadburmistrz Hamburga Ortvin Runde.
27 lipca 1944 r.
Rząd ZSRR podpisał z PKWN porozumienie o przyszłej polsko-radzieckiej granicy państwowej.
Pomimo iż wojna jeszcze trwała i Prusy Wschodnie były jeszcze w rękach Niemiec, granicę pomiędzy przyszłą Polską a ZSRR wytyczono na linii od Zalewu Wiślanego, powyżej Świętej Siekierki (Mamonowo), do Gołdapi i do Bugu na linii Curzona. Elbląg, Braniewo i Święta Siekierka znaleźć miały się w granicach Polski. Już po wojnie granicę tę kilkukrotnie korygowano na naszą niekorzyść .
28 lipca 1945 r.
Komisja aliancka podjęła decyzję o zniszczeniu niedokończonych okrętów w elbląskiej stoczni.
Stocznia Schichaua pracowała pełną parą aż do chwili kapitulacji. Zbudowane okręty i łodzie podwodne, które nadawały się do ewakuacji, jeszcze w styczniu 1945 r. odholowano w kierunku Piławy. W dokach pozostały niedokończone kadłuby. I właśnie one stały się obiektem zainteresowania aliantów. Do Elbląga z Berlina przyleciało trzech komandorów – angielski, francuski i radziecki. Po dokonaniu oględzin, zobowiązali polskie władze do pocięcia kadłubów na złom.
29 lipca 1243 r.
Dokonano podziału podbitych Prus na trzy diecezje: pomezańską, sambijską i warmińską.
Już w roku 1236 papież Grzegorz IX polecił swemu legatowi Wilhelmowi z Modeny podzielić Prusy na trzy diecezje. Do tego jednak nie doszło. Jego następca, papież Innocenty IV ponowił to polecenie i 29 lipca 1243r. Wilhelm dokonał podziału podbitych Prus. Nowe diecezje wraz z diecezją chełmińską podporządkowano nowej metropolii w Rydze.
Kartki z elbląskiego kalendarium publikowane są codziennie na antenie telewizji Truso.tv – kanał 140 Vectry oraz na facebookowym fanpage Truso.tv