Znamy go dobrze, a przynajmniej tak nam się wydaje, gdy patrzymy na kolejnych jego „naśladowców” ubranych w czerwone szaty, których atrybutem zamiast biskupiego pastorału jest worek wypchany… ulotkami reklamowymi! W tym świątecznym czasie warto przypomnieć sobie, kim był prawdziwy św. Mikołaj, jak żył i co robił.
Przez wiele lat św. Mikołaj należał do najbardziej znanych i czczonych w Kościele świętych. Pochodzące z języka greckiego imię Mikołaj znaczy etymologicznie tyle, co „zwycięski lud”. Jest patronem Grecji i Rusi, Moskwy i Nowogrodu.
Św. Mikołaj urodził się prawdopodobnie w mieście Patara w Licji (obecnie Turcja) ok. 270 roku. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, po śmierci których odziedziczonym majątkiem chętnie dzielił się z potrzebującymi, o czym zaświadcza wiele spisanych historii zawartych w żywotach świętych. I tak na przykład ułatwił on zamążpójście trzem córkom zubożałego szlachcica, podrzucając im skrycie pieniądze na posag. Uprosił też ułaskawienie, kiedy cesarz Konstantyn I Wielki skazał trzech młodzieńców z Miry, będących jego parafianami, na karę śmierci za jakieś wykroczenie, nieproporcjonalne do tak surowego wyroku. Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre) podbił serca wiernych zarówno gorliwością pasterską, jak i troską o ich potrzeby materialne. W czasie zarazy, jaka nawiedziła jego strony, usługiwał zarażonym chorym z narażeniem własnego życia.
Święty Mikołaj uczestniczył też w 325 roku w pierwszym Soborze Powszechnym w Nicei, gdzie potępione zostały błędy Ariusza.
Po długich latach rządów na tronie biskupim Mikołaj zmarł 6 grudnia 345 lub 352 roku. Ciało Świętego zostało pochowane ze stosowną czcią w Mirze, gdzie przebywało do roku 1087, kiedy to 9 maja tegoż roku zostało przewiezione do miasta włoskiego Bari. 29 września 1089 roku jego grobowiec w bazylice wystawionej ku jego czci uroczyście poświęcił papież Urban II.
W 1098 roku przy grobie św. Mikołaja odbył się synod, który miał za cel pogodzenie i połączenie Kościołów prawosławnego z rzymskim. Synodowi przewodniczył papież Urban II.
Do dziś w Bari przy bazylice Św. Mikołaja istnieje dokument z XII w., który opisuje dokładnie dzieje sprowadzenia relikwii Świętego. Relacjonuje on, że w Mirze byli już wówczas Turcy, od których kupcom włoskim udało się wydobyć zezwolenie na zabranie relikwii św. Mikołaja. Podane są imiona dwóch kapłanów, którzy w tej uroczystości uczestniczyli, Byli to Lupus i Grinoaldus. Bari uprzedziło swym działaniem Wenecję, która również chciała relikwie św. Mikołaja przewieźć do siebie. W Mirze do dnia dzisiejszego zachowały się ruiny kościoła Św. Mikołaja, który jest głównym patronem Bari. W XX wieku archeolodzy za zezwoleniem miejscowych władz tureckich odkryli ślady bazyliki pierwotnej. Ekspertyza naukowa, jaką przeprowadzono w 1957 roku przy udziale delegata papieskiego, kardynała Adeodato Jan Piazza oraz 6 metropolitów i 19 biskupów wykazała, że Święty Mikołaj miał ok. 167 cm wzrostu i był masywnej budowy kości. W chwili śmierci miał 72-80 lat.
Dwa razy w roku Bari urządza uroczystość ku czci św. Mikołaja: 9 maja i 6 grudnia. Pierwsza jest na pamiątkę sprowadzenia do Miry jego relikwii, druga - w dzień jego zgonu. Szczególnie uroczysty charakter ma uroczystość majowa, gdyż odtwarza się w niej dzień sprowadzenia relikwii. Wówczas to największy i najpiękniej przystrojony statek wiezie złoconą, dwumetrową figurę Świętego Mikołaja w asyście wielu statków, stateczków i łodzi. Gdy statek przywiezie figurę św. Mikołaja na brzeg, obwozi się ją po mieście na specjalnie przygotowanym powozie.
Współcześnie miasto Bari liczy ok. 400 tysięcy mieszkańców i jest największym miastem nad Adriatykiem. Biskupstwo zostało tu założone w początkach chrześcijaństwa, podniesione do godności metropolii w wieku X. Tu też ostatnie lata swojego życia spędziła królowa Bona, matka króla polskiego Zygmunta II Augusta, pochodząca z książąt Bari, Sforzów.
W Polsce kult św. Mikołaja był kiedyś bardzo popularny, czego najlepszym dowodem jest jeszcze dzisiaj 327 kościołów funkcjonujących pod jego wezwaniem. Do najokazalszych należą kościoły w Gdańsku i nasza katedra w Elblągu.
Jak w całym świecie, tak i w Polsce rozpowszechnił się zwyczaj obdarowywania się wzajemnie podarkami w Mikołajki lub też „na gwiazdkę”, czyli w Boże Narodzenie. Pamiętajmy więc w tym dniu o naszych bliskich i choć drobnym - może słodkim upominku, danym bezinteresownie biednej i potrzebującej osobie.
Św. Mikołaj urodził się prawdopodobnie w mieście Patara w Licji (obecnie Turcja) ok. 270 roku. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, po śmierci których odziedziczonym majątkiem chętnie dzielił się z potrzebującymi, o czym zaświadcza wiele spisanych historii zawartych w żywotach świętych. I tak na przykład ułatwił on zamążpójście trzem córkom zubożałego szlachcica, podrzucając im skrycie pieniądze na posag. Uprosił też ułaskawienie, kiedy cesarz Konstantyn I Wielki skazał trzech młodzieńców z Miry, będących jego parafianami, na karę śmierci za jakieś wykroczenie, nieproporcjonalne do tak surowego wyroku. Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre) podbił serca wiernych zarówno gorliwością pasterską, jak i troską o ich potrzeby materialne. W czasie zarazy, jaka nawiedziła jego strony, usługiwał zarażonym chorym z narażeniem własnego życia.
Święty Mikołaj uczestniczył też w 325 roku w pierwszym Soborze Powszechnym w Nicei, gdzie potępione zostały błędy Ariusza.
Po długich latach rządów na tronie biskupim Mikołaj zmarł 6 grudnia 345 lub 352 roku. Ciało Świętego zostało pochowane ze stosowną czcią w Mirze, gdzie przebywało do roku 1087, kiedy to 9 maja tegoż roku zostało przewiezione do miasta włoskiego Bari. 29 września 1089 roku jego grobowiec w bazylice wystawionej ku jego czci uroczyście poświęcił papież Urban II.
W 1098 roku przy grobie św. Mikołaja odbył się synod, który miał za cel pogodzenie i połączenie Kościołów prawosławnego z rzymskim. Synodowi przewodniczył papież Urban II.
Do dziś w Bari przy bazylice Św. Mikołaja istnieje dokument z XII w., który opisuje dokładnie dzieje sprowadzenia relikwii Świętego. Relacjonuje on, że w Mirze byli już wówczas Turcy, od których kupcom włoskim udało się wydobyć zezwolenie na zabranie relikwii św. Mikołaja. Podane są imiona dwóch kapłanów, którzy w tej uroczystości uczestniczyli, Byli to Lupus i Grinoaldus. Bari uprzedziło swym działaniem Wenecję, która również chciała relikwie św. Mikołaja przewieźć do siebie. W Mirze do dnia dzisiejszego zachowały się ruiny kościoła Św. Mikołaja, który jest głównym patronem Bari. W XX wieku archeolodzy za zezwoleniem miejscowych władz tureckich odkryli ślady bazyliki pierwotnej. Ekspertyza naukowa, jaką przeprowadzono w 1957 roku przy udziale delegata papieskiego, kardynała Adeodato Jan Piazza oraz 6 metropolitów i 19 biskupów wykazała, że Święty Mikołaj miał ok. 167 cm wzrostu i był masywnej budowy kości. W chwili śmierci miał 72-80 lat.
Dwa razy w roku Bari urządza uroczystość ku czci św. Mikołaja: 9 maja i 6 grudnia. Pierwsza jest na pamiątkę sprowadzenia do Miry jego relikwii, druga - w dzień jego zgonu. Szczególnie uroczysty charakter ma uroczystość majowa, gdyż odtwarza się w niej dzień sprowadzenia relikwii. Wówczas to największy i najpiękniej przystrojony statek wiezie złoconą, dwumetrową figurę Świętego Mikołaja w asyście wielu statków, stateczków i łodzi. Gdy statek przywiezie figurę św. Mikołaja na brzeg, obwozi się ją po mieście na specjalnie przygotowanym powozie.
Współcześnie miasto Bari liczy ok. 400 tysięcy mieszkańców i jest największym miastem nad Adriatykiem. Biskupstwo zostało tu założone w początkach chrześcijaństwa, podniesione do godności metropolii w wieku X. Tu też ostatnie lata swojego życia spędziła królowa Bona, matka króla polskiego Zygmunta II Augusta, pochodząca z książąt Bari, Sforzów.
W Polsce kult św. Mikołaja był kiedyś bardzo popularny, czego najlepszym dowodem jest jeszcze dzisiaj 327 kościołów funkcjonujących pod jego wezwaniem. Do najokazalszych należą kościoły w Gdańsku i nasza katedra w Elblągu.
Jak w całym świecie, tak i w Polsce rozpowszechnił się zwyczaj obdarowywania się wzajemnie podarkami w Mikołajki lub też „na gwiazdkę”, czyli w Boże Narodzenie. Pamiętajmy więc w tym dniu o naszych bliskich i choć drobnym - może słodkim upominku, danym bezinteresownie biednej i potrzebującej osobie.
mk