Dziś (17 marca) jest Dzień św. Patryka - patrona Irlandii. Na Zachodzie uważany jest również za patrona fryzjerów, kowali, górników oraz podupadłych na duchu. Kim był?
Liturgiczne wspomnienie św. Patryka w Cerkwi prawosławnej przypada 17 lutego. W ikonografii wschodniej święty przedstawiany jest w liturgicznych szatach biskupich z siwą brodą. W dłoniach trzyma pastorał, a na głowie ma założoną mitrę. Niekiedy na przedstawiających go wizerunkach i ikonach znajduje się duży kamienny brytyjski krzyż.
W tradycji kościoła rzymsko-katolickiego św. Patryk przedstawiany jest także w stroju biskupim, ale jego atrybutem jest tu trzymany w dłoni liść koniczyny symbolizujący Irlandię, którego, według legendy, miał użyć do objaśnienia dogmatu Trójcy Świętej podczas swej misji chrystianizacyjnej w tym kraju.
Urodził się około 385 r. w rodzinie kapłańskiej, był synem diakona i wnukiem kapłana. Pochodził najprawdopodobniej z terenów dzisiejszej Walii, choć za miejsce urodzenia bywa również uważane Bannavem Taberniae na zachodnim wybrzeżu Brytanii. Gdy miał szesnaście lat, uprowadzono go i sprzedano w niewolę do Irlandii, gdzie pracował jako pasterz. Po ok. sześciu latach pracy udało mu się uciec i przepłynąć statkiem na kontynent do Galii, gdzie przyjął święcenia kapłańskie. Działalność misyjną rozpoczął w 431 lub w 432 r., kiedy to został biskupem i powrócił do Irlandii.
Jego praca doprowadziła do ewangelizacji północnej, środkowej i zachodniej części wyspy oraz wprowadzenia zorganizowanej formy działalności kościelnej. Założył wiele kościołów, m.in. katedrę i klasztor w Armagh. Prowadził bardzo surowe życie zakonne i według podań, które przetrwały do dziś, przywracał wzrok ślepcom, ożywiał zmarłych i uwolnił Irlandię od plagi węży. Pod koniec życia dokonał chrztu kraju. Zmarł prawdopodobnie w 461 r.
W tradycji kościoła rzymsko-katolickiego św. Patryk przedstawiany jest także w stroju biskupim, ale jego atrybutem jest tu trzymany w dłoni liść koniczyny symbolizujący Irlandię, którego, według legendy, miał użyć do objaśnienia dogmatu Trójcy Świętej podczas swej misji chrystianizacyjnej w tym kraju.
Urodził się około 385 r. w rodzinie kapłańskiej, był synem diakona i wnukiem kapłana. Pochodził najprawdopodobniej z terenów dzisiejszej Walii, choć za miejsce urodzenia bywa również uważane Bannavem Taberniae na zachodnim wybrzeżu Brytanii. Gdy miał szesnaście lat, uprowadzono go i sprzedano w niewolę do Irlandii, gdzie pracował jako pasterz. Po ok. sześciu latach pracy udało mu się uciec i przepłynąć statkiem na kontynent do Galii, gdzie przyjął święcenia kapłańskie. Działalność misyjną rozpoczął w 431 lub w 432 r., kiedy to został biskupem i powrócił do Irlandii.
Jego praca doprowadziła do ewangelizacji północnej, środkowej i zachodniej części wyspy oraz wprowadzenia zorganizowanej formy działalności kościelnej. Założył wiele kościołów, m.in. katedrę i klasztor w Armagh. Prowadził bardzo surowe życie zakonne i według podań, które przetrwały do dziś, przywracał wzrok ślepcom, ożywiał zmarłych i uwolnił Irlandię od plagi węży. Pod koniec życia dokonał chrztu kraju. Zmarł prawdopodobnie w 461 r.
mk