- Późną wiosną i wczesnym latem przy słonecznej pogodzie możemy natknąć się w ogrodzie lub na skraju lasu na unoszący się w powietrzu, przepięknie błyszczący klejnocik...
... nie dajmy się jednak zwieść wyobraźni, nie będzie to wróżka z bajki, tylko kruszczyca ze spróchniałego pnia – tak zaczyna dzisiejszą Opowieść z lasu Jan Piotrowski, elbląski leśnik. - Kruszczyca złotawka to chrząszcz z rodziny poświętnikowatych, chrząszczy wyjątkowo kolorowych i urodziwych, których przedstawiciele spotykani sią głownie w lasach deszczowych Afryki i południowej Azji - dodaje.
Nasza bohaterka jest dość pospolitym gatunkiem. W Polsce występuje niemal w całym kraju. Preferuje miejsca nasłonecznione, takie jak skraje lasu, ogrody i kwietniki.
Chrząszcz chętnie korzysta z kwiatów bzu czarnego, jerzębów, głogów, a także krzewów i roślin zielnych, najlepiej z kwiatem w postaci baldacha. Za młodu w postaci larwy przebywa w butwiejących częściach roślin, niektóre źródła podają także informacje o tym, że możemy ją znaleźć w mrowiskach, gdzie również żywi się zdrewniałymi elementami roślin.
- Jest to pożyteczny owad, chętnie żywi się nektarem i pyłkiem kwiatów - mówi leśnik z Nadleśnictwa Elbląg. - A gdy dodamy to tego, że jest całkiem sprawnym lotnikiem, to nietrudno wyobrazić go sobie jako piękny klejnocik fruwający w słoneczny dzień z kwiatka na kwiatek w poszukiwaniu cennego pokarmu. Kruszczycę można więc zaliczyć do zapylaczy. Ze sposobem latania kruszczycy wiąże się też jeszcze jedna ciekawostka, gdyż podczas lotu kruszczyca nie otwiera pokryw skrzydeł, za to wykształciła umiejętność wysuwania ich specjalną szparą, dzięki czemu jej odwłok zabezpieczony jest także w czasie lotu – opowiada Jan Piotrowski.
Dodajmy, że kruszczycę można pomylić z innym bardzo podobnym chrząszczem, kwietnicą różówką, od której rozróżnić ją można po wyrostku na śródpiersiu.