Kontynuujemy naszą wycieczkę po gminie Gardeja. Dziś odwiedzamy Jaromierz, Hermanowo i Klasztorek. O tych trzech wsiach opowiada Karol Wyszyński, przewodnik elbląskiego PTTK.
Jest to wieś - tak, jak i inne miejscowości dziś opisywane - położona w powiecie Kwidzyn i gminie Gardeja, no i oczywiście w przeszłości znajdowały się one w województwie elbląskim. Na terenie naszego kraju występują w sumie cztery miejscowości o tym mianie i jedna z dodatkiem "Polanowski".
Wieś położona jest nad brzegiem polodowcowego jeziora Kucki i zajmuje powierzchnię 188 hektarów. Nad jeziorem znajdują się dwa ośrodki wczasowe oraz liczne prywatne domki weekendowe. Znajduje się też leśniczówka.
Po raz pierwszy wspomniano o wsi w 1302 r. pisząc o właścicielu - Jakunowiczu, do którego nawiązuje obecne miano wsi,. W 1950 r. poprzednią nazwę Germen zamieniono na obecną. Występowała ona zresztą przejściowo też w poprzednich okresach, zamiennie z : Jeremaw, Jeromau, Germen, a także Walwange.
Hermanowo
Nieoficjalnie jest to przysiółek (zespół kilku gospodarstw) wsi Gardeja. Miejscowości noszących miano Hermanowo jest w Polsce pięć.
Hermanowo zaistniało w 1820 r. na leśnym terenie należącym do Gustawa Zollerna, a celem założenia przysiółka było pozyskanie robotników do wydobywania torfu. W 1920 r. przez miejscowość poprowadzono granicę, mniejsza część przypadła Polsce. Poprzednią nazwę Hermindorf nadano miejscowości na cześć pierworodnej córki właściciela Herminy, nazwę obecną spolszczono po 1945 r.
Klasztorek
Wieś położona na wąskim przesmyku pomiędzy jeziorami Klasztornym a Leśnym. Na wyspach jeziora Klasztornego odkryto ślady grodzisk słowiańskich, a na półwyspie ruiny kościoła z XIII w., który zburzono w okresie wojny trzynastoletniej .
Według śladów istniała tu osada w IX-XI w. najprawdopodobniej była ona słowiańska, w dwóch następnych stuleciach przebiegała tu też droga i istniał gród.
Po śmierci Dietricha II Stange, który pod koniec XIII w. uzyskał w Pomezanii znaczne dobra, rejon Klasztorka odziedziczył jego syn Dietrich III Stange, a po nim Pilgrim, ale nie należy go chyba wiązać z późniejszym burmistrzem Elbląga. Kolejnymi właścicielami dóbr byli Diertrich, Erkkenbrecht, Wilhelm z Klasztorka. Od 1440 r. 25 łanów w tych dobrach staje się własnością Ścibora Bażyńskiego (Bażeńskiego) von Baysena (?- 1480) był on jednym z założycieli Związku Pruskiego, drugim gubernatorem Prus Królewskich (po bracie Janie). Po nim odziedziczył dobra jego syn Mikołaj (?-1593), który był wojewodą malborskim.
Kolejnym właścicielem w XVI w. był biskup Hiob von Dobeneck, po nim zaś jego brat Jakub. Były jakieś procesy o te dobra pomiędzy nimi a rodem Bażyńskich, ale dla Bażyńscy niekorzystne. A w tym okresie na dobra składały się: karczma, kuźnia, młyn, dwa folwarki należące do von Dobenecków – Jonasa i Friedricha. Wojny szwedzkie z Polską spowodowały zniszczenia, odnotowano, że młyn nie został już odbudowany, a nowy powstał znacznie później. W XVII w. miejscowość należy do rodu von Heydeckow, musieli jednak oni zadłużyć się, bo w wyniku licytacji dobra przechodzą we władanie von der Grobenów. Odtąd wieś do 1945 r. dzieli losy Nowej Wioski. W okresie XVIII w. istniał tu też folwark Klasztorne (Klosstersee).
Po 1945 r. we wsi osiedlili się kombatanci, podoficerowie Wojska Polskiego, którzy przeszli szlak bojowy Lenino-Berlin. W połowie lat 60. powstało tu PGR i część mieszkańców została jego pracownikami, a część przeniosła się do innych wsi, gdzie istniały indywidualne gospodarstwa rolne. We wsi działała w tym czasie czteroklasowa szkoła podstawowa, powstała też hydrofornia. W 1990 r. istniejący tu Wczasowy Ośrodek Zakładu Elektroniki Motoryzacyjnej stał się prywatną własnością.
W 1947 r. dotychczasową nazwę Klösterchen, spolszczono. Poprzednio występowały też takie określenia miejscowości, jak: Werene, Clostrichin, Claustrello, Klosterchin, Klostirken, Klösterchen, Klösterlein, Klösterchen, a także Clostirchin, Kloesterchen.