Dzień Wszystkich Świętych

Początki obecnej tradycji oddawania czci i pamięci wobec świętych szukać trzeba w pierwszych stuleciach chrześcijaństwa. Wówczas krwawe prześladowania chrześcijan, którym początek na terenie cesarstwa dał cesarz Neron, rozbudziły szacunek i cześć wobec męczenników. Rocznice ich męczeńskiej śmierci obchodzono każdego roku w dniu, kiedy ponieśli śmierć. Dzień ten uważany był za czas ich narodzin dla nieba, o czym może świadczyć choćby sięgające 155 r. świadectwo wspólnoty w Smyrnie, która pisząc do wszystkich gmin chrześcijańskich o męczeńskiej śmierci biskupa Polikarpa, zapewniała, że przy grobie tego męczennika będą się „w miarę możności stale gromadzić w dzień jego męczeńskich narodzin dla nieba i z radością obchodzić je uroczyście”. Wówczas, podczas sprawowanej tego dnia Eucharystii wymieniane było imię męczennika, a z czasem pojawił się też zwyczaj czytania opisu męczeństwa lub wygłaszania okolicznościowego przemówienia, które nie znającym już osobiście zmarłego osobom, miało pokazać historię jego życia, stawianą za wzór dla następnych pokoleń. Tego też dnia odwiedzano groby, a miejscowa wspólnota chrześcijańska, także przez modlitwę, oddawała cześć męczennikom, którzy przez swoją ofiarę z życia stali się świadkami Chrystusa.
       Z upływem lat i wieków heroicznych świadków wiary przybywało. Świętych było tak wielu, że nie wystarczyłoby dni w roku, aby każdy z nich mógł mieć swoje indywidualne wspomnienie liturgiczne. Toteż pamięć o wszystkich uważanych za świętych, którzy nie mają swoich osobnych dni w roku liturgicznym, a którzy stanowią rzeszę nieznanych powszechnie świadków dobroci „z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków” (Ap 7, 9) czczona jest obecnie właśnie 1 listopada.
       Oficjalnie Uroczystość Wszystkich Świętych ku czci zarówno nieznanych, jak i znanych, którzy zostali wyniesieni na ołtarze została ustanowiona w 935 r. przez papieża Jana XI. Kalendarz Świętych zbliżony do kalendarza sprzed reformy Soboru Watykańskiego II, zawierający wspomnienia Ojców Kościoła, fundatorów opactw i świętych istniał już w XII wieku. W wiekach XIII i XIV nastąpił dalszy rozwój i modernizacja kalendarza, który za sprawą zakonów żebrzących nabrał charakteru powszechnego i rozszerzył się na cały Kościół. Dalsze zmiany nastąpiły wraz z wydanym 14 II 1969 roku Listem apostolskim Mysterii paschalis papieża Paweł VI, który promulgował przepisy dotyczące roku liturgicznego i nowego kalendarza. Przyjęto wówczas zasadę, że Święci o znaczeniu powszechnym są czczeni w całym Kościele, inni zaś odbierają cześć w Kościołach lokalnych. W tym samym - 1969 roku została wprowadzona reforma kalendarza liturgicznego oraz reforma akomodacyjna kalendarza Kościoła w Polsce, która została zatwierdzona przez Plenarną Konferencję Episkopatu Polski dnia 16 X 1974 roku. Obecnie obowiązujące prawo kanonizacyjne, ogłoszone zostało w 1983 r. w Konstytucji Apostolskiej Divinus perfectionis Magister przez papieża Jana Pawła II. Przepisy w nim zawarte odpowiadają aktualnym wymogom teologii, prawa i krytyki historycznej. Przypominają również o tym, że heroiczna postawa, dobroć i prawe życie tak kiedyś, jak i dziś są przymiotami osób niezwykłych, świętych, które żyły i żyją pośród nas, a których na co dzień często nie dostrzegamy. Dopiero, gdy odejdą, uświadamiamy sobie ich brak i czujemy pustkę. Dziś jest dzień by sobie o nich przypomnieć.
      
       Uroczystości na cmentarzach
       Suma Odpustowa w kościele p.w. Wszystkich Świętych przy cmentarzu na ul. Agrykola zostanie odprawiona pod przewodnictwem ks. bpa Jana Styrny w czwartek (1 listopada) o godz. 11.30 Po mszy św. z kościoła wyruszy procesja za zmarłych na cmentarz.
       Także 1 listopada mszy św. przy starej kaplicy na cmentarzu Dębica o godz. 12 przewodzić będzie ks. bp Józef Wysocki.